Een gedicht van Jan van der Noot 1539-1595

Nooit en is uw minlijk wezen geweken

Nooit en is uw minlijk wezen geweken
Uit mijn verstand, maar zie altijds present
Uw wezen zoet, uw schoonheid excellent,
Uw aanschijn klaar, ende de zoete treken
Uwer oogskens, die machtig zijn te breken
De straffigheid van een hert, dat gewend
Tot kwade is, en in wreedheid verblend,
Doende ’t zelfde vierige tranen leken.

Uw zuiver haar, zweer ik u op mijn trouwe,
Dunkt mij gemengd te zijn met draâkens van gouwe.
Uw wijnbrauwkens zijn boogskens van hebenen:
De mond koraal, de borst’kens van albaste,
De tanden van ivoor als de gepaste,
Ermkens massief, en wel gemaakte schenen.