Een gedicht van Emanuel Hiel 1834-1899

Liefde.

O, Liefde, stroom van wellust, die als een zonne blaakt,
die zelfs de wreedste wilden zo zacht als englen maakt,
die bloemen mild doet bloeien uit ene barre grond,
en toverzang doet stijgen uit 's mensen hert en mond,
o, liefde! die een moeder aan elke stervling gaf,
gij zweeft als 't eeuwig leven op 't alverslindend graf.

Hij die u durft bestrijden, hij die uw reinheid laakt,
die heeft de deugd, de schoonheid, de hemel zelf verzaakt;
die ziet de zuivre lelie niet bloeien in het dal,
die hoort niet van de vogels het wonderzoet geschal;
die heeft geen zaalge stemme die roept in zijn gemoed:
Sterk als de dood is liefde, de bron van alle goed!

Nooit heeft de vonklende oge van 't meisje hem geroerd,
nooit heeft 't gestreel der moeder zijn ziele blij vervoerd,
nooit heeft het staamlend kindje verrukt zijn kille borst,
nooit hebben zijne lippen naar frisse kussen dorst,
nooit loopt er op zijn wangen een traan voor 's broeders smert,
Slechts ikzucht, haat en afgunst bestormen woest zijn hert.

O, huldig dan de liefde, gij smaadt de mensheid niet.
Volg, volg haar heil'ge wenken, wanneer zij u gebiedt;
want liefde geurt de bloeme, de vogel zingt: bemint!
want liefde straalt de zonne, want liefde ruist de wind,
en liefde kweelt de moeder, en liefde lacht het kind;
dus mensen, brave mensen, bemint, bemint, bemint!

Nieuwe Liedekens (1859 - 1861)