Een gedicht van Jan Jacob Slauerhoff 1898-1936

Zeeroep

Ik ging geloven dat ik nu zou rusten,
De winter in 't ommuurde stadje blijven,
Een huis bewonen, klare zinnen schrijven
En voor het eerst wat langer voortgekuste
Vrouwen hier bij mij hebben en, ter ruste
Met hen gegaan, lang in omhelzing blijven.
En langzaam werden mij hun willige lijven
Vertrouwd als vroeger vaak bezeilde kusten.

Zo dacht ik zittend in mijn kamer, maar
Vannacht hoor ik de najaarsstorm aanheffen;
Het dakhout maakt als kreunend want misbaar.

Ik woon zo ver van zee, zo dicht bij haar;
't Storten der branding kan mij hier niet treffen.
Hoe kan ik zo wanhopig klaar beseffen
Dat ik weer scheep zal gaan, voor 't eind van 't jaar.

Een eerlijk zeemansgraf (1936)