Een gedicht van Herman  Gorter 1864-1924

Ik wist niet dat dit alles was zo mooi.

Ik wist niet dat dit alles was zo mooi.
Zo staat ook wel een meisje vol in bloei,
De bruigom loopt om haar en streelt het haar,
Zijn spitse ving'ren door haar gouden haar:
En loopt onwetend heen en zoekt in spel
Matheid en slaap. Dan treedt op zijn drempel
Een bloot beeld: onder 't witte bedgordijn
Glijden er blikken en een woordentrein.
Dat's om te wenen, want de mijmering
Over een ding, is teerder dan het ding.

uit: Mei (1889)