Een gedicht van Karel van de Woestijne 1878-1929
Ter lome zee met slappe zeilen
Ter lome zee met slappe zeilen onder eenzelfde lamme zon, en steeds het onveranderd-ijle aan elke nieuwe horizon;
aldóor de dagen áldoor varen een onverschill'ge avond toe, en eindeloos het loom verzwaren der lamme leden, hooploos-moe;
en nimmer, nimmer slapen mogen, maar steeds naar horizonnen spiên met starre en pijnlijk-sperrende oogen die zelfs de zwarte nacht niet zien...
1912
Verzen van 1899-1914
|