Een gedicht van Prosper Langendonck 1862-1920

Zomernacht

O! toen was er gedanst op dat verre gehucht,
in die schuren, omloverd door kanten en bomen!
Nu verzwond, in de verte, 't bedwelmend gerucht
en wij keerden naar 't dorpje, verzonken in dromen.
Zeg! herdenkt ge die nacht nog, die zomerse nacht,
die onmeetlijke hemel, in eindloze pracht,
en dat veld in een zilvrige sluier verloren,
en die zalige rust, die geen leven kwam storen,
dan 't gelispel der blaren, versmeltende zacht
in die golvende zangen van 't ruisende koren?

O! toen was er gedanst op dat verre gehucht!
Doch we keerden ne weder langs akkers en hagen.
Een verfrissende veldgeur doorwaaide de lucht,
op de wiegende wiekslag der winden gedragen.
Zeg! herdenkt ge die nacht nog, die zomerse nacht,
toen wij dachten ... o, weet ik waaraan ge wel dacht?
Doch ik droomde van 't heil aan die boeren beschoren,
van hun levende vreugd, in geen weemoed te smoren,
en gij spraakt mij, natuur met bedwelmende kracht,
uit die golvende zangen van 't ruisende koren.

O! toen was er gedanst op dat verre gehucht!
Doch nu keerden wij langzaam en zwijgend en teder.
Aan uw boezem ontwelde er geen woord of geen zucht,
maar uw hoofdeke vleide op mijn schouder zich neder.
Zeg! herdenkt ge die nacht nog, die zomerse nacht,
O, toen heb ik een stond naar uw liefde getracht
en dan had ik zo licht u mijn liefde gezworen!
Zie! daar wenkte de stad met haar lokkend bekoren
en mijn gloeiende kus bleef voor immer gesmacht
in die golvende zangen van 't ruisende koren.

O! toen was er gedanst op dat verre gehucht!
Doch gij waart een boerinne, gij slanke, gij blonde!
En ik was er een knaap, wel de stad eens ontvlucht,
maar wiens jeugdig gemoed nog die boze niet wondde.
Zeg! herdenkt ge die nacht nog, dien zomerse nacht?
O mij droomt hij zo vaak in 't verweekte gedacht
met zijn zalige zoelte en zijn wonderlijk gloren.
'k Heb het ware geluk, o, zo dwaas! toen verloren,
en nu drijft in 't verleden een bittere klacht
op die golvende zangen van 't ruisende koren.