Een gedicht van Guido Gezelle 1830-1899 Zou het nog gaan dagen in het oosten?

HET WINTERSPOOK

De deuren van de Oosten gaan,
nog nauwlijks, even open
en toe, gelijk, de laatste keer,
des vege wimpers doen,
die henengaat in ‘t eeuwige. Ach,
‘t is avond nog eer ‘t noen
kan worden! Is geen dageraad,
geen dag ons meer te hopen?

Gij ook, voor eeuwig, gaat gij, oog
des Hemels, nu verdwijnen?
Gaat ‘t duister worden, altijd voort,
en donker, overal?
Gaan sterrenlicht en manelicht,
in ‘t levenloze dal,
daar ‘t koud en altijd winter is,
allene nu nog schijnen?

Een graf nu, och, een wintergraf
is alles weer bedegen*;
gedolven in dat graf is mij
de jonkheid en de jeugd:
wie redt er, ach, wie helpt er, uit
de nood ons? Hoe de vreugd
van vroeger, die begraven ligt,
het graf weer uitgekregen?

‘k En zie bijna geen wegen meer:
de koude voert mij henen,
de velden uit, de steê weer in;
nog donkerder is ‘t daar:
de zware dompen varen mij,
als of het water waar',
dat duisternisse en vuilnis voert,
onhoorbaar vóór de schenen.

Ze ontsteken licht. Een damp, alom,
die, stinkende, onder de aarde
geboren is, nu dansen gaat,
en spotten met de zon,
die ‘s Winters onmeedogendheid
niet langer baas en kon
en henenging; die, krachteloos,
voor goed misschien, ontaardde!

Afgrijslijkheid? Het winterspook
zit overal te wachten:
‘k gevoel ‘t, alwaar ik henenwille,
of zoeke zijn gegaap
te ontsnappen; ‘t komt mij tegen, tot
in huis, en, daar ik slaap,
daar steelt het mij de ruste van
mijn slapeloze nachten!

Dat ‘t Joel* weerom, dat ‘t Kerstdag zij,
dat ‘t ophoude, al dat zinken,
dat sterven, dat verloren gaan
des levens! - Herders, gaat
en peilt de diepe Oosten: ziet
gij dag noch dageraad,...
nog ‘t nieuw geboren Zonnelicht,
te Bethlehem, niet blinken?