Een gedicht van C.S Adama van Scheltema 1877-1924

December

Al de bladers zijn verdronken
In het water, in de regen,
En het donker bos staat open
En de droppelende stronken
Staan verlaten aan de wegen, -
Kille winter laat één sprokkel
Aan een hart, dat niet mag hopen!

Al de zon is uitgeblonken,
En het jaar is heengezegen,
En mijn handen zijn nog open,
En mijn hart is leeggeschonken,
En het heeft niets weergekregen, -
Schemer laat één lichte sprankel
Aan een hart, dat niet mag hopen!

En de nacht is neergezonken,
En de dag is opgestegen,
En mijn ogen zijn nog open,
En zijn duizend witte vonken
Hebben zo doodstil gezwegen, -
Klare nacht laat éne starre
Aan een hart, dat niet mag hopen