Een gedicht van Karel van de Woestijne 1878-1929

Herinneringen zingen, kind

Herinneringen zingen, kind, uw wit gelaat,
en 't zoet verhaal van úwe dagen en míjne dagen
die vredig in ons leve' als stille tuinen lagen
in 't tere licht van late schemering gebaad,
wijl d'hemel is om tuine-groen een stil gewaad
van trage, kalme schaaûwen, en de bomen dragen
een laatste vogel-stem van lang-verglooiënd klagen
dat kwijnt en were wast en were kwijnen gaat...

Thans, o mijn kind, en leeft geen lied om ons, en leven
geen vrede-dage' als stille tuinen om ons heen;
geen scheemring bleef om ons veréende droom geweven,
en dróeve schaaûwen schuive' om ons gescheíden leên...

En in de nacht zie 'k, laatste troost, alleen nog beven
de matheid van uw wit gelaat, in stil geween.

Uit de bundel: Het vaderhuis- Verzen eener liefde (1903)