Een gedicht van Willem Kloos 1859-1938

De sterfling zoekt

De sterfling zoekt—in 't eenzaam-zoekend zwerven
Naar 't licht, dat hel uit min'lijke ogen schiet,
De zilv'ren toon, die van twee lippen vliet,—
Een schijn der eeuwige schoonheid te verwerven.

Wee, wie die snel-gewiekte schaduw derven,
Geen menslijk woord, dat troost in 't hart hun giet,
Heil wie haar wint, die wenen langer niet,
Maar wensen één genade en dan te sterven.

O, Vrouwe, ik wiegel stil op 't klare stromen
Der diepe ziel, die uit uw ogen smacht,
De speelziek-schalkse, dan weer peinzens-lome.

En 't is mij of na lange lijdens-nacht
De zoete schim, Madonna mijner dromen,
Haar zonnig hoofd tot aan mijn boezem bracht.

Uit de bundel: Verzen (1894)