Een gedicht van Jan Prins 1876-1948

Het Vergezicht

De wereld ligt met haar gewemel, -
één niet te omvatten vergezicht, -
onder de welving van de hemel
als onder een gebouw van licht.

Tegen de heuvels, in de straten,
tot in de diepste verten zijn
de mensen samen in de late
verzadigde namiddag-schijn.

Hun vele kledingen versieren
't rustige landschap. - In het rond
zijn zij tezamen, en zij vieren
het feest van deze avondstond.

De nacht met zijn verzonkene uren
gaat hun verwachting tegemoet,
zijn stilten, die voor eeuwig duren. -
Mijn God, wat is het leven goed,

Hoe zuiver staat over de landen,
waarin 't aangolvende geluid
der vesperklok met volle handen
geworpen wordt, de nadag uit.

De schemer valt, de wolken gloeien...
Onder de wijde hemel ligt,
met hare vormen die vervloeien,
de wereld als één vergezicht.

Uit de bundel: Verschijningen (1924)