Een gedicht van Karel van de Woestijne

Ziekte, oude troosteres

- Ziekte, oude Troosteres, wier woorden wégen...

- ‘O Gij, mijn zoon, die duldig leven mag
van 't glooiënd denken aan een verre liefde-lach:
ik zie hoe in uw oog dromen als zwanen zegen.’

- Ja, ik ben goéd. Maar 'k wilde vrédig zijn...

- ‘Mijn leéuwrik! Gij, die door de nachten heen-gedrongen,
de vreugd van de enig-eeuw'ge zonne hebt gezongen,
draagt ge de rúst niet meer van de een'ge zonneschijn?’

- Maar ik ben moé: 'k wou in uw woorden slápen...

- ‘Mijn lome bloem in avond-water; o mijn kind;...
ik zal u sussen; gij zult rusten; gij zúlt slapen,
gij, die de Liefde draagt die niemand heeft bemind.’

Uit de bundel: Verzen eener ziekte (Het Vaderhuis 1903)