Een gedicht van Jan Veth 1864-1925

ACHTER DE WOLKEN

't is of de schucht're maan zich wil omgeven
Met breder floers van zwaarder wolkgordijnen,
Nu ik het laatste schijnsel zie verkwijnen
Van 't zwanendonzen licht, dat was gebleven.

Maar zie, daar laat Seléne de ogen even
Weer weiden langs die lange wolkenlijnen,
Doch om weer even haastig te verdwijnen:
Zij mijdt de blik van wie op aarde leven:

Zó, schuw voor 't schijnsel van uw eigen glans,
Omhult ook gij u met een nevelkrans,
Wanneer ik even in uw oog mocht staren...

Ach, of dat wolkenweefsel op wou klaren,
En wilde uw beelt'nis aan een held're trans
Zich aan mijn beidende ogen openbaren!