Een gedicht van Aart van der Leeuw 1876-1931

VOOR HET VENSTER

Als knaap placht ik in 't schemeruur
Aanvang der zomernachten,
Voor 't raam te zitten in getuur
En onbeschrijflijk wachten.

Een voetstap klonk; dat ogenblik
Dook mijn bezinning onder,
Diep in een vloed van zoete schrik
Om 't zich vervullend wonder.

Bij elk omhoog gevlogen woord,
Lachend op straat gesproken,
Vond ik een hartewens verhoord,
Een knop in mij ontloken;

Totdat mijn ziel vol bloemen stond,
En ik, de geur-doorwoelde,
Niets dan het bloeien van mijn grond,
En 't zo bedekt-zijn voelde.

De jaren gingen, doch die vreugd,
Van oogst te zijn èn aarde,
Kwam nimmer weder, naar mij heugt,
Als ik door 't venster staarde.

Tot nu, deez' avond voor mijn raam,
Wijl stem en stap weerklinken,
Ik in dit smachten zonder naam
Opnieuw mij mag verzinken.

Maar ànders dan het blinde kind,
Want zie, ik vouw de handen,
En dank de meester die mij mint,
Zaaier der bloemenlanden.

Uit de bundel: Opvluchten (1922)