Een gedicht van Prosper van Langendonck

De Lethe

Log stuwt de Lethe hare lome baren,
als onbewuste dromen, naast het veld
van louter licht en vreê, waar alles meldt:
Hier komt ge in 't Rijk der eeuwge rust gevaren.

De schimmen, die onlijdlijk ommewaren,
schonk zij vergetelheid, en zalig welt
de bron van 't ware leven, en nu smelt
de ziel in kalmte, nooit op aarde ervaren.

Toch, als bij een, wie nog, in klare dag,
een droom kwelt, die hij tracht en niet vermag
te wekken, komt een wolk soms 't oog omzweven.

Vergeten deed de Lethe 't aardse leven...
Zij poogde... en toch niet gans verdoofde zij
de angst der zielen en haar noodgeschrei.

1898

Uit de bundel: De eerste verzenbundel