Een gedicht van Abraham van Collem 1858-1933

Een dromend kind dat met de sterren speelt

Een dromend kind dat met de sterren speelt,
En lacht en reikt en tast met beide handen
Naar ’t blauwe niet te vatten stromend beeld,
Verschenen aan de weke hemellanden;

Een stille dwaas die in zijn waan verbeeldt,
Dat hij kan groeien naar de hoge wanden
Van ’t eeuwig ruim en daar zal kunnen randen
De wolken aan, waarmee de zonne speelt.

Een dwaas, een kind, zo hebt gij mij bereid
O poezie en in mijn bloed gelegd
Het zalig leven der verwonderingen.

U dromende leef ik de werklijkheid
En spreek met haar en luister wat zij zegt
En voel mij stijgen naar de sterrenkringen.

Uit de bundel: Liederen der gemeenschap