Een gedicht van Abraham van Collem 1858-1933

DE GEEST RIJPT

De geest rijpt aan de stof, zoals een bloem
Die zich voelt, door de hemelstof begoten,
En hoort het kloppen aan haar donkre doem,
En springt de kelk uit, die haar hield besloten.

Stof is het Al, de geest is hare roem
En alderfijnst sieraad, uit licht gegoten
En zwevend erts dat ik te zamen noem
Muziek, der aarde zee en lucht ontvloten,

Hoort hoe omwaart haar blinkende tempeest
Dat nog in stilte laat een adem horen
In golving op en aan en nimmer moe.

Wij doen van klanken dronken d'ogen toe
En worden lichtende als nooit te voren
En zweven weg naar een onzichtbaar feest.

Uit de bundel: God. Em. Querido, Amsterdam