|
Een gedicht van Katelijn Vijncke
Vriendschap
Het water rimpelt wrikkeloos
doorheen de tijd.
Hoe dieper je luistert,
hoe meer je ziet.
Zuiver water kent geen bodem
en er tintelt altijd
iets aan de oppervlakte.
Het is de stilte zelf,
terwijl het voortdurend borrelt.
’t Is fijn en kwetsbaar
als kristal wanneer twee mensen
op dezelfde golf zitten.
-------------------------------
uit: 'Broze werkelijkheid', 2003
|
