|
Een hartenkreet van Karin Poot! Met het lezen dacht ik wat een leed! Ik voel wat het moet zijn, elke keer dat vreselijk refrein. Een refrein van een mislukt huwelijksleven. Hiervan wordt een mens nimmermeer ontheven. Want altijd zullen de kinderen een vader en moeder willen aankleven. Daarom is het een gegeven dat men als ouder in moeilijke situaties meer om de kinderen moeten geven dan om zichzelf. Water bij de wijn en het gezin draait op den duur weer fijn. Verliefheid gaat over...maar liefde duurt een heel leven en daarin zit een zegen...voor ieders wegen!
Weekend
Daar ben je weer
Je komt de kinderen halen
De spanning snijdend
Je blik als ijs
Pijn in mijn buik, stekend hart
En haar zie ik in de auto, sms’end balen
Mompelende verplichtingen
Bijzonderheden, niets oké en dag
Mijn keel zit dicht
Mijn ogen ontwijken
En de kinderen, die lopen naar de auto
Zwaaien en een lach
Dan de stilte..
Even zitten op de bank
Altijd die terugblik
Het bekende gevoel, de angst
Daar zijn de tranen, zoals verwacht
Ik sta op en doe de was
Daar ben je weer
Je komt de kinderen brengen
Rug recht, sterke blik
Ging het goed, oké en dag
En de kinderen, ik sluit ze in mijn armen
Met een treurige lach…..
|
