Een gedicht van Edward Koster 1861-1937

HERFST I.

I.

Grauw is de dag, en grauw is mijn gemoed;
De wind hangt machtloos in gebruinde twijgen,
En langzaam komen blaad'ren nederzijgen,
Die blijven rusten aan der bomen voet.

Geen zomerheerlijkheid, geen zomergloed,
Maar grijze lucht; de naakte takken neigen
Zich droevig aardwaarts; stom, vol somber dreigen
Staat ver der donk're dennen staat'ge stoet.

Een rauwe kreet snerpt gillend door de luchten;
En ijlings schiet een vogel mij voorbij,
Wegwiekend naar de duist're bomenrij.

Waarom moet ik uw schrille angstroep duchten;
O vogel, slaakt gij de' angstkreet mijner ziel,
Die me op deez' dubbel droeve dag ontviel?

Natuurindrukken en -stemmingen