Een gedicht van mijzelf op weg naar morgen...

Avond

De avond is gedaald

Het licht is verschraald

De zon gaat onder

Wat een wonder

Hij komt ook weer op

De nacht duurt soms lang

Als een mens niet slapen kan

Wanneer dan de eerste lichtstralen schijnen

Dan voel je het hart niet zo kwijnen

Soms komen er plannen

Maar plannen in de nacht geboren

Verdwijnen bij het ochtendgloren

Wat zijn er veel plannen ’s nachts

Maar één ding staat wel vast

Er komt zomaar een gezellige uur onverwachts

Waardoor een mens door kleine dingen wordt verrast

Het leven gaat zo steeds maar op en neer

De somberheid van het regenweer

Geeft wel de eenzaamheid weer

Het is geen weer voor buiten

Je hoort de vogels geen mooie deuntjes fluiten

De mens trekt zich in zijn stille hoekje terug

En wacht tot het weer licht wordt

De eenzaamheid leidt misschien tot

Het overdenken van het winterlot

Want als de winter is gekomen

Dan wordt het koud en is er weinig te dromen

We gaan weer uitkijken naar de lenteklokjes

We zien hier en daar de plantsoenen met bloemen

Dan mag een mens het voorjaar weer begroeten

Zo draait de levenscirkel steeds maar weer door

We gaan van oord tot oord

Maar wie vindt nu het zalig oord?

Dat heb je dan zelf uit Zijn mond gehoord

Dat is het uiteindelijke doel

Een mens in en door de genade weet wat ik bedoel

Het leven is niet gegeven voor de lol

Want daar raakt een mens van op hol!

Daarom staat deze aarde van geweld en rampen bol!