Een gedicht van P.N. van Eyck 1887-1954

O, dood geheime nachtegaal

O dood, geheime nachtegaal
Die in de donkre hagen zingt
Uw nooit ontraadselbaar verhaal
Dat tot in ‘t diepst der harten dringt,

En lokt ons beiderzijds van ‘t pad
Over het dompe dove mos
Voort van de wemellichte stad
Naar ‘t ver en stil en duister bos, —

Ik volg u, dood, zing gij mij voor,
Ik zal niet talmen aan de zoom,
Dat ik de laatste sterrengloor
Ontvinge voor mijn laatste droom.

Wat is herinnering van licht?
Ik ben tot duisternis bereid.
Onhoorbaar sluit de nacht zich dicht...
Mijn ziel wordt vol van eeuwigheid.