Een gedicht van Jan van Nijlen 1884-1965

Ziekte

Wanneer men ziek te bed ligt en de nacht
In slaaploze uren wegglijdt zonder dromen,
Als van de dagen die men heeft verwacht
Men zeker weet dat nimmer één zal komen,

Luistert men rustig naar 't geruis der bomen
En naar de regen. En de sombre klacht
Die door het duister vaart is welgekomen:
Men weet zich eenzaam, alles lijkt volbracht.

Zó is het best, zó hoeft de strenge dood
Met zachte waan ons niet meer te overreden.
Men ziet in hem de laatste bondgenoot,

De ultieme vriend, die onz' vermoeide leden
In vage droom, bij 't kille morgenrood,
Voert naar een oord (men zegt: een oord!) van vrede.



1933