Tot de gesluierde zomer

Wat wilt ge, o Zomer, 't aanzicht niet ontbloten,
Maar schuilt en houdt de sluier voor die ogen,
Die ons te aanschouwen nimmer nog verdroten,
Hoe vaak ook hun beloften ons bedrogen.

En schoon ook soms die plooien het gedogen
Dat onze blikken langs uw leden schoten,
Wat troostten ze ogen, die niet drinken mogen
Stromen, die u uit de open ogen vloten?

Vertoon u Zomer, laat de macht'ge plooien
Der slui'ren, die voor 't geestesoog verdonkren
Der godheid beeld u niet tot voorbeeld strekken.

Onthoud ons de gena niet van uw trekken
Zo niet bij dag, bij nacht uw ogen flonkeren
Grauw zijn de schoonheên, die uw leden tooien.


juli 1907

Proza en Poëzie (1936)