Het is reeds een zeer lange tijd geleden dat ik nog iets aan dit blog heb toegevoegd. Een e-mailtje van een lezer heeft me er op attent gemaakt dat ik dit nog steeds heb. Het jaar 2005 is eindelijk voorbij, een jaar om zo gauw mogelijk te vergeten. En toch, ondanks alle ellende en ziektes had het toch iets positiefs in zich. Wij leerden het leven anders te bekijken, anders te beoordelen, anders over onszelf te denken. Want het leven is toch zo broos. Wij weten nu dat er in eerste instantie niets gaat boven gezondheid en in tweede niets boven een goede verstandhouding en begrip ( zeg maar liefde ) in het gezin. Nu, met Valentijn voor de deur, kan ik hier niets dan lof neerschrijven voor mijn echtgenote. Zoals zij het voorbije jaar heeft doorstaan is werkelijk fantastisch. Nooit heb ik haar horen klagen. Ondanks haar ziekte was er steeds haar zorg voor mij, voor onze zoon en kleinzoon en voor haar tweelingzuster. De zes chemo kuren en de 33 bestralingen heeft ze zonder klagen zeer goed doorstaan. De volgende vijf jaren zal ze nog elke dag een medicament voor haar kanker moeten innemen. Sinds eind december 2005 begint ze eindelijk verlost te geraken van die extreme vermoeidheid die haar bij onze wandelingen zo veel deed afzien. Wij zijn reeds tweemaal naar de kontrole docter geweest en twee maal was het onderzoek gunstig, geen kanker. Dora is zo weinig met haar kanker bezig, dat ik het alarm op mijn GSM heb moeten instellen op 12.30 uur om haar eraan te doen denken om haar medicament in te nemen. Wij zijn nu het nieuwe jaar begonnen met een schone en gezonde lei. We weten nu dat het leven broos is, maar ook dat de liefde sterk is, en dat men, als men maar wil, samen vele tegenslagen kan overwinnen. Ik ga nu deze blog afsluiten, in de wetenschap dat met ons Doortje alles zeer goed zal verlopen en dat het voorbije jaar een eenmalige gebeurtenis zal blijken te zijn.
Wij schrijven nu vijf juni 2005. Dora heeft verleden dinsdag haar vijfde chemo gekregen. De eerste dagen daarna, woensdag, donderdag en vrijdag waren nog nooit zo slecht. Zou die vuiligheid voor een gedeelte in haar lichaam blijven zitten. Vanaf zaterdag is het wat beter, en vandaag zondag heeft ze haar rekord van wandelen tijdens haar kanker verbeterd. 21 km heeft ze vandaag gelopen tijdens een wandeling in de Schorre te Boom. Een dubbele proficiat voor haar. Als de afstanden tussen twee kontrole's ( rustplaatsen ) niet te groot zijn dan gaat het redelijk. We blijven dan lang genoeg zitten op de rustpost. Dat, wat ze vandaag heeft gepresteerd, moet ze wel 's avonds en de dag erna uitzweten. Ze is dan extreem moe en de minste inspanning kost veel moeite. Maar de zon komt erdoor. Nu 21 juni krijgt ze haar laatste chemo. Dan kan ze zeggen en denken " dit is de laatste keer dat het rode smeerlapke me kan ziek maken. Wij hebben zelf al een afspraak de dag erna met de arts die verantwoordelijk is voor de bestralingen. Hopelijk beginnen die ook vlug zodat alles snel voorbij is. Zo gauw die laatste chemo uit haar lichaam verdwenen is, en ze haar normale smaak terug heeft, ga ik haar tracteren op een etentje in een chique restaurant. Dat heeft ze dan wel verdient. We tellen al af daarvoor.
De derde chemo. Als deze voorbij is zijn wij over de helft. Maar hij moet echter nog eerst gegeven worden. Dezelfde miserie als de beide vorige keren. Hopelijk is het bloedonderzoek bij de dokter positief. Een andere patient werd onverichterzake terug naar huis gestuurd omdat haar witte en rode bloedcellen zich niet voldoende hadden hersteld. Op zich is dat niet zo erg, is het niet dat men werkelijk naar de datum van de laatste chemo verlangt. In ons geval 21.6.2005. Met zo'n uitstel komt je planning in gevaar, en het is nog maar de vraag of je bloed de volgende week goed zit. Gelukkig was Dora haar bloed in orde.Op het ogenblik dat de rode chemo werd aangesloten werd ze missellijk en kreeg de neiging om over te geven. Gelukkig bleef dit uit. Eens deze periode voorbij loopt alles als gesmeerd. Chapeau aan het verplegend personeel van het daghospitaal. Niets is hen te veel, over alles wordt de nodige uitleg gegeven. Wie ook niet mag vergeten worden zijn de vrijwilligers. Ze komen rond met soep, en wat later met koffie of thee. Ook hen is niets te veel. Dan is er eindelijk het einde van deze derde kuur. Op weg naar huis om wat rust. Is het nu zo dat er telkens wat van die vuiligheid in je bloed achterblijft, maar Dora werd al ziek voor wij thuis waren. Niet zo heel erg, maar toch begon het al vroeg. Vanaf dan is het de dagen aftellen. De donderdag is de ergste, en vanaf de zaterdag wordt alles wat beter. Het is nu maandag 3.5.2005 en alles gaat goed. Volgende week de vierde chemo, en begint alles terug opnieuw. Maar wij hebben er dan al vier achter de rug. En het einde van de kuur, daar vechten wij voor. Deze vuiligheid zal ons niet klein krijgen.
Na het krijgen van een chemokuur is Dora ziek en misselijk vanaf de woensdag tot en met de zaterdag. Het begint te beteren vanaf zondag. Dan wordt het elke dag beter. De eerste dagen na de chemo heeft ze een totaal gebrek aan smaak. Al wat zij probeert te eten of te drinken smaakt hetzelfde, ttz. naar niets. Het best verdraagt zij, en het heeft ook nog de beste smaak, is soep en gekookte aardappelen met groenten. Brood eten is een hele opgave en ze heeft er totaal geen smaak aan. Al wat ze drinkt smaakt ook naar niets, behalve appelsap dat smaakt echt naar appelsap. Ze is ook heel snel moe, en heeft moeite om 's avonds haar ogen open te houden. Bij het wandelen , dat wij steeds blijven doen, heeft ze veel moete om meer dan 5 km. aan een stuk te stappen. Bij thuiskomst 's avonds is ze dan ook heel moe, maar tevreden dat ze toch weer, ondaks haar kanker, iets heeft gepresteerd. Morgen 19 april krijgt ze haar derde chemo. Ze is kalm en denkt niet aan de nare week die voor haar ligt.
Dinsdag 8 maart was dan het uur van de beproeving. De eerste chemo. Wij moesten ons aanmelden in het Sint Augustinus ziekenhuis rond 09.00 uur. Er moesten nog verscheidene gesprekken en onderzoeken door de Oncologen plaats hebben. Over deze mensen niets dan lof. Voor elke patient werd er ruim detijd genomen, en alles werd klaar en duidelijk uigelegt. Dan de eerste infus en werden de baxsters eraan gehangen. Er was een rode bij, vuil chemisch spul, dat indien het op je lichaam terecht komt brandwonden toebrengt. En dat moet dan in haar aders. Ook het verplegend personeel was fantastisch. Elke handeling die ze deden, elk zakje dat werd aangebracht werd klaar en duidelijk uitgelegt. Na verscheidene uren doorgebracht te hebben in het daghospitaal konden wij huiswaarts keren. Dora is reeds meer dan 20 jaar onderhevig aan migraine, en nu moet die nu toch juist de kop opsteken, enkele dagen voor de eerste chemo. De week die volgde was zeer moeilijk. Ze was misselijk van de migraine en van de chemo. Maar wat een vrouw heb ik. Geen enkele klacht kwam over haar lippen. Ze had zelf nog tijd om mij, onze zoon en haar tweelingzuster te troosten. Alsof wij die ziekte hadden en niet zij. Dinsdag de chemo, en tegen zondag eindelijk lichte beterschap. Aangezien wij ook fanatieke wandelaars zijn ( wij zijn aangesloten in een wandelclub), hebben we toch die zondag een wandeling gedaan. Daar waar ze anders tot 30 km afstapt, was ze nu door de chemo en haar kanker veen sneller moe. De rustpauzen duurden langer, maar ze speelde het toch klaar om 14 km te stappen. Het deed ons goed, wij zijn niet van plan de kanker ons leven te laten leiden.
Zoals vermeld in mijn vorig bericht zijn wij beide Griekenland liefhebbers. Ook voor dit jaar hadden wij enkel reizen naar Griekenland op ons programma staan. Echter op maandag 24 januari van dit jaar ging Dora naar de gynicoloog. Ze had een gezwel ontdekt in haar linkerborst. Bij haar thuiskomst vertelde ze mij het slechte nieuws. De operatie was voorzien voor woensdag 2 februari. De dokter beloofde wel, indien mogelijk, om haar borst te behouden. Die week vloog voorbij want wij moesten onmiddellijk naar de kliniek St. Augustinus in Wilrijk voor verschillende onderzoeken en testen. Was dan daar plots dinsdag 1 februari toen ze binnen moest. Het was een bange nacht afwachten tot ik eindelijk op woensdag 2 februari bij haar mocht. God zij dank, een fantastische chirurg had er voor gezorgd dat ze haar borst kon behouden. De uitslag was echter minder goed. Het was een kwaadaardig gezwel en er waren nog zes chemo's, 25 bestralingen en nog eens 8 andere bestralingen nodig om een grote kans op volledige genezing te hebben.
Mogen wij ons even voorstellen. Mijn echtgenote en ik zijn woonachtig te 2060 Antwerpen in de Seefhoek dus. Hier wonen wij reeds meer dan 30 jaar. Ikzelf noem Jos, ben 62 jaar oud en ben een gepensioneerde hoofdinspecteur van politie van Antwerpen. Mijn echtgenote Dora wordt nu zaterdag 09 april 60 jaar jong. Wij houden enorm veel van reizen en zijn zeer gehecht aan Griekenland. Wij zijn beide ook lid van de Griekse dansgroep Kapa en hebben de Griekse taal redelijk onder de knie. Dit zijn wij dus. Bijgevoegd een foto in originele Griekse klederdracht.
Mogen wij ons even voorstellen. Mijn echtgenote en ik zijn woonachtig te 2060 Antwerpen in de Seefhoek dus. Hier wonen wij reeds meer dan 30 jaar. Ikzelf noem Jos, ben 62 jaar oud en ben een gepensioneerde hoofdinspecteur van politie van Antwerpen. Mijn echtgenote Dora wordt nu zaterdag 09 april 60 jaar jong. Wij houden enorm veel van reizen en zijn zeer gehecht aan Griekenland. Wij zijn beide ook lid van de Griekse dansgroep Kapa en hebben de Griekse taal redelijk onder de knie. Dit zijn wij dus. Bijgevoegd een foto in originele Griekse klederdracht.
