Sinds zes jaar heb ik parkinson. Dankzij een cocktail van medicamenten heb ik een quasi normaal leven.
De dokter raadde mij aan elke dag een fikse wandeling te doen.

Sinds twee jaar heb ik een hond. Een beagle. 

En zeg nooit zomaar hond tegen een beagle. Onuitputtelijke energie, bruisend temperament en vooral onmogelijke eigenzinnigheid sieren zijn karakter.
Op het internet vond ik de nodige uitleg om haar karakter te leren kennen. Een beagle-teef in de fleur van haar leven heeft ook elke dag een fikse wandeling nodig, net als haar baasje.
En zo gingen beagle en haar baasje, elke dag wandelen in de bossen van de Merode.
En elke dag voelden we dat het goed was, het elke dag beter ging, met allebei. Niet alleen fysiek maar ook geestelijk.
We groeiden stilletjes naar elkaar toe, Zazou, de beagle, begon mijn bevelen op te volgen en ik -het baasje- werd alerter en minder parkinson-gevoelig.
Bovendien was het ook goed voor de lijn want we werden samen zeven kilo lichter.
Allebei gewonnen!