Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 1a
24-08-2007
zij bespeelt
dacht ik even
toen de hal
die ik betrad,
gerand door
schaduw en
zonlicht schreeuwend
door een vierkant venster,
mij overmeesterde
ik stapte
in een wereld
anders dan buiten
niet wetend wat ook
te verwachten
een stenen gebogen hemeldak
en plavuis
in jugendstil
als grond
van een gevulde leegte
het stilteorgel
bonkte mijn verloren rust
ik was nietig
en toch zo trots
dit was
goddelijk gecomponeerd
door mensenhanden
ik waande mij even
de organist
in deze schouwburg
zonder zetels
ik vlijde neder
en verloor mijzelf
achter de wagen
trek hem zelf maar voort;
die kar op vier wielen
voorzien van leren
oogkleppen
krijgt niemand mij
op de knieën
ook al zit men mij
zo dicht op de hielen
zeker, ik speel graag
de eerste viool
bereid het ijs te breken
ook al is makkers staartje'
wild geraakt
ik ga door
met mijn borst vooruit
vervul mijn plicht
want die heb ik
zoals u weet
nooit en te nimmer
verzaakt
is een geboorte op zich
het komt mij toe
of zie niet mijn eigen blindheid
als ik nooit meer wil waarnemen
wat diep blijkt verborgen
ik dacht nog
jij bent de duisternis
een gesloten gordijn
een afgezakte oude luxaflex
stoffig en afgewerkt
nee, daar ga ik voor
op de loop;
de komst van een vlucht
die komt mij toe en nader
verdwijn gij,
toekomst,
doe slechts wat jou toekomt
ik zucht in het heden
jouw vlucht heb ik vermeden
vaarwel
kom maar binnen
roep ik al van verre
niet dat ik word gehoord
of dat maar een blik
mijn kant wordt opgestuurd
nee, het is een vrouw
men kent ze wel
die niet willen zien
terwijl ze voelen
wat ik minstens
zou kunnen bedoelen
het hoofd stijf
ik hoor hem niet
wil die kerel ook niet
in levenden lijve ontmoeten
voor mij is hij dood
of bestaat niet in
mijn selectieve ogen
ik paradeer door
en zie niet om
wie is die man
die bijna in mijn
gedachten klom
mompelde mijn oude stem
tegen het vragend kind
het is niet zo
dat ik praat van verlaten
of afwend van liefde
weg van jou
opdat ik mij weer
in eigen leegte bevind
het is tijd
dat jij de weg zoekt
die niet van mij is
ik heb wel zo'n intens
verlangen
maar weet
morgen heeft het leven
die wens opgedoekt
in verdampt gemis
ik ga maar
kijk niet
als ik de hoek omga
daar wacht
mijn heden
de toekomst die ik,
tot nu,
zelf heb gemeden
en ik als in cadans
jouw ogen wil vangen
vraag ik mij af
hoeveel staan er in de rij
die naar jou verlangen
je ontwijkt weer
mijn vragende blik
als wij een station passeren
en ik alsmaar afwacht met schrik
of je niet op zal veren
om mij bij een volgende stop
te verlaten
zie je echt de glimlach
in mijn ogen niet
ben je zo diep
in gedachten verzonken
waarom blijf ik
toch eeuwig lonken
ben ik te moe geworden
om mezelf moed in te praten
roep ik nog
maar je
bent niet meer
ik wilde nog zeggen
dat ik je beminde
ach, wat maakt het uit
wist jij me wel te vinden
toen ik jou
mijn dood
wilde uitleggen
daar waar ademen
onbekend is
zie ik nog even
hoe ik aan
mijn aardse leven
ben verwant
zie mijzelf
aldoor zoeken
of is het meedrijven
op een afgerichte wind
naar een eindig strand
ik tel, zo neem ik waar,
al de gekende en
ongekende personen
die ik in me draag
en willekeurig door
mijzelf worden bemind
het zijn dezelfde zielen
die ik in elke medemens,
nu van hier uit,
zichtbaar terugvind
van het onzichtbaar licht
waar ik door
zuiverend sterven der zinnen
voor de herstelde eeuwigheid
onvermijdelijk was gezwicht
de panta rei
in volle glorie
ondergedompeld
in de tijdloze oceaan
waar hemel en aarde
nimmer hebben bestaan
in de zwangere buik
van het Goddelijke
wordt niets gekend
door denken
een hemels gewelf
waar heelheid in "Zijn"
uitsluitend wordt gevoed
door zichzelf
de diepte van het zwart
verbloemt als het ware
de levenszijde van smart
mijn stem spreekt niet
van verloren eigenwaarde
immers hoe zijn de
verdorde wortels
van mijn bestaan
te begrijpen
wie is immers in staat
het eigen sterven te verstaan
of machteloos nieuw leven
te laten rijpen
ik grijp nog wel
naar dagelijkse halmen,
uit menselijke gebaren
men zal mij niet zien talmen
als ik in mijn ogen
nog wat licht en lucht
mag vergaren
in oeverloze verhalen
noch verdrinken,
zinken of verdwalen
in opgedrongen kwalen
ik praat van gevoel
zonder dat ik er altijd
iets mee bedoel
woorden zijn stempels
die sluiten meer mijn smoel
ach, wie ben ik
toch de eenvoud zelve?
zoek mij meer in
luchtige gewelven
schenk me een glimlach
de eeuwige beloning
voor een kwetsbaar man
dan zijn letters overbodig
is kwijlen niet nodig
.
ook vandaag steeg ik weer op
uit mijn zelf gegraven graf
het kostte me wel meer moeite
toen ik me weer in het leven begaf
het was erg donker vannacht
en ik verbleef er niet alleen
werd in dromen overvallen
door gemene sujetten
kon mijn vuisten niet ballen
ik leek genageld in steen
veel angsten had ik
reeds eerder verslagen
maar nu daagde alsnog
mijn verbrokkeld geweten
door zwarte vuurspuwende
draken gedragen
zij dwongen mijn ziel
tot eeuwig knagen
.
