Begin december worden de doffers en de duivinnen weer samen gezet, al dan niet om vrij of gewild te paren. Na zes tot twaalf dagen leggen de duivinnen dan hun eerste ei en de dag berop hun tweede.Na ongeveer achtien dagen komen de eerste jongen uit.Eerst word er pap geaast, een zurige brij die in de krop van de duif word aan gemaakt en dit gedurende een dag of vijf waarna er stilaan over geschakeld word op graan.Na een dag of tien verschijnen de eerste plumen en kan men soms al zien welke kleur van pluim de jongen zullen hebben, na veertien dagen zeker.Op de ouderdom van acht en twintig à dertig dagen worden ze van hun ouders gescheiden.Onder tussen is de doffer al terug hevig aan het stouwen en zijn duivin aan het trappen,met als gevolg terug eieren in de nest- schotel, en gegind de ciklus weer opnieuw.De jongen die gescheiden zijn moeten moeten de eerste dagen goed in de gaten worden gehouden.Sommige vinden soms uit zichzelf de drinkpot niet, iets wat men kan zien als ze met hun ogen zitten te knipperen, deze steekt men dan zelf eens met hun bek in het water,waarna ze meestal daarna de drinkpot wel zelf vinden.Na enkele dagen moet men hun de gelegenheid geven om buiten het hok te komen, zodat ze de omgeving kunnen verkennen en alzo stilaan un vleugels uit slaan in de omgeving.Als ze acht weken oud zijn maken ze al rondjes om het hok, rondjes die steeds grootter worden.Een paar weken later verdwijnen ze dan in groep soms wel een alf uur uit het zicht om dan uit een gans andere richting terug te komen.Veertien á vijftien weken oud worden ze op enkele km van hun hok weg gevoerd en daar in groep los gelaten, na een keer of twee apart gelost. Nu is de tijd aan gebroken om ze in de duiven verreniging mede te geven, eerst op dertig en daarna steeds verder.Dit gebeurd natuurlijk gelijdelijk aan, om de eventuele verliezen te beperken. onder tussen zijn de jongen van het volgende broedsel ook al oud genoeg om gescheiden te worden van hun ouders en begind alles weer opnieuw.
Ik was ongeveer dertien weken oud toen ik door mijn baasje met de auto werd weg gebracht,enop een kleine afstand van mijn hok glost werd samen met mijn hokgenoten. Dit was geen probleem, daar ik bij mijn dagelijkse oefen vluchtjes in de omgeving van het hok steeds groottere kringen maakten.wij werden zo ook steeds verder weg gebracht in de richting die wij later nog veel zouden moeten afleggen.Na enkele weken werd ik samen met mijn hotgenoten bij andere soortgenoten in een grootte mand gestoken,waarin door sommige nogal wat kabaal gemaakt werd.Na een tijdje werden wij op een camion geladen en weg gevoerd naar onbekende oorden, daar toe gekomen werd ons een hele poos rust gegund omdat wij door het schokken van de wagen een beetje versuft waren.Dan werd de mand geopend samen met nog vele anderen die hier en daar waren opgeladen Wij vormden een weier boven de lossingsplaats en deden enkele toeren aldaar, om dan de richting te kiezen die volgens ons de goede was, niet helemaal goed want onderweg hebben wij de richting moeten korigeren,nadat wij erkennings punten in het landschap erkenden van de vluchtjes door ons baasje opgelegd en waar wij nu de vruchten van droegen.Zo ging dat week na week maar door en steeds een beetje verder.Maar op een dag met sterke tegen wind en wij de luwte bij de grond opzochten gebeurde het.Bij een weiland zag ik de draden veel te laat,en vloog er pardoes ten aan.Mijn borst werd open gereten,en een gebroken pootje had ik ook, maar dat ondervond ik pas later omdat ik ook helemaal versuft was. Toch ben ik nog thuis geraakt,mijn baasje zag mij vallen op de valplank van het hok.Ik werd na gekeken en mee in zijn huis genomen, alwaar ik verzorgd werd, mijn borst werd uitgewassen en terug dicht genaaid. Nu kwam mijn pootje aan de beurt,met twee stukje lussifers werd een spalkje aangebracht en met een doekje omwonden. terug op het hok werd ik in een klein hokje met wat eten en drinken opgesloten zodat mijn hokgenoten mij niet konden lastig vallen.Alles geneesde goed van mijn borst had ik na een veertien tal dagen al geen last meer, enkel nog jeuk en op mijn pootje begon ik ook al stillaan terug te steunen, nog wat later begon ik terug vluchtje om het hok te maken. Maar ik ben nu heel oplettend dat ik nergens meer tegen aan vlieg. voor mijn baasje kom ik nu steeds vlugger naar huis mede doordat ik nu ook een lief vrouwtje en een jongke in de nestschotel heb waar ik mede moet voor zorgen en mij stimmuleerd om zo snel mogelijk naar huis te komen, tot daar mijn verhaal.
Hoe spelen jullie dat toch steeds klaar om zonder ongelukken thuis te geraken over berg en dal waar de roofvogels jullie als prooi zonden vangen soms word er ook op jullie geschoten.
Bij tegenwind zijn hoogspannings kabels even als tv antennes al even gevaarlijk wanneer ge over weilanden en gebouwen steeds de weg naar huis moet vinden hoe en waarop horrienteren jullie zich?
Voor de wetenschap is dit nog steeds een groot raadsel,sommige zeggen, dat jullie je orrienteren op de zon maar wat als die zon niet schijnd dan anderen houden het bij een ingebouwde radar.
kortom hoe jullie het doen hoef ik zeker, niet te weten om bewondering te hebben voor de prestaties die jullie week na week steeds weer voor elkaar weten te brengen. ooit komt men het wel eens te weten hoor.
´k heb je zien groeien dag na dag, vijftien dagen later kon ik al zien welke kleur van pluimen je had en later als je oud genoeg was om zonder je ouders en op eigen poten verder door het leven te gaan heb ik je als mijn favoriet gedoopt.
om het lucht ruim te verkennen heb je nog twaalf weken de kans gekregen. pas dan kwam het grootte werk er aan, in twee stappen was jij al in Queivrain verder enkele keren mee naar Noyon veel bracht jij er niet van terecht zou ik mij dan zo in jou vergist hebben?
meer en meer begon ik dat te geloven hoor tot je een lieve partnerin had gevonden en de weg naar huisveel vlugger afleggen kon naar parijs dan maar om baasje te plezieren de dag van aankomst was ik zeer nerveus. op het hot stond alles reeds lang gereed maar er moest nog huishoudelijk werk gedaan
de vaat was ik aan het doen,toen ik plots een schaduuw door het keukenraam zag in het hok zag ik je nog net binnen duiken om je te klokken heb ik er een spurtje uit geperst eerst aangemeld in het inteken lokaal en, later bleek dat je zelfs twee twintig minuten na het lichten van de klokken vooruit gevlogen had. als de vooruit zou ge verder leven.
veel plezier heb je mij nog gedaan, maar toen voor je derde jaar een slechte vlucht ´s vonds nog niet thuis op je hok sloeg mij de schrik om het lijf dat je verongelukt was. weken heb ik nog naar je uit gekeken, helaas niets heb ik nog van jou gehoord of gezien ´k denk echter nog vaak aan jou favoriet.
soms vlieg je speels en dartel rond het hok. dan weer torenhoog het luchtruim in. wat een plezier om je zo bezig te zien. later verdwijn je uit het oog, maar geen nood. als een steen uit een ande richting zie ik jou, naar beneden duiken om net over het hok, klapwiekend terug de hoogte in te vliegen. met jou op het hok is kuisen een hele klus. voortdurend vlieg je op mijn schoder en hoofd. en in je territorium is´t nog erger, om te pikken en te slagen met je zwing heb je altijd heel veel zin. met jongen in je nest daag je me zelfs uit. dan is er metjou helemaal geen huis te houden. maar lieve vriend missen kunnen missen kunnen wij duiven liefhebbers jullie niet. want wij beleven aan jullie toch zoveel plezier.
Bompa, mag ik mee naar de duiven? Eerst je botjes aan zegt bomma, gehoord . ´ k ben nog al mede geweest, en mocht toen in elk hokje met mijn kleine handje een weinig duiveneten leggen,ook nu weer.
Plots zie ik kleine duifjesin een nestschotel bompa, bompa die wil ik graag strelen hoor Want die kleintjes zijn toch zo lief. maar dat is niet naar de ouders hun zin. ze pikken en slaan met hun vleugels, om hun kleintjes te beschermen tegen mij.
als bompa er dan een opgenomen heeft en in mijn handjes geeft word ik heel stil ´k steel het over zijn rugje en kopje,wat lief nu tegen mijn wang om het zo te aaien hoe zacht zijn die veertjes, zoals dons. uren zou ik het willen blijven strelen.
Maar het moet terug bij zijn lieve ouders. want die moeten het nu gaan eten geven. bek aan bek word dit eten door gegeven een ding staat voor mij nu reeds vast als het van mijn lieve bompa mag wil Audrey morgen weer graag mee hoor.
reeds vele jaren gaat de duivensport achteruit, mede omdat de jongeren er niet meer aan beginnen en mede door de kortzichtigheid van zowel de natianale als de provinciale mandatarissen,(speelgrenzen)zijn voor hun heilig.goedkoop is het ook niet meer in vergelijking met vroeger is .de prijs om een duif in te korven 60% gestegen, een duivenhok kost ook al gauw2500à3000 euro als iets of wat degelijks wil kopen.in Nederland hebben de verantwoordelijken zelf voor transport gezorgd .wat volgens mij ook zo helpen is dat men de vlucht lijnen meer naar het oosten zo opschuiven, gezien de geografische ligging van de verschillende provincies ten opzichte van de vluchtlijnen nu, zeker voor de pro ant ,vlaams brabanden oost vlaanderen.wie kan mijn gedachtegang volgenen kan zich hier achter scharen ?
