Eerlijk gezegd maak ik niet graag foto’s van mensen in een meer intieme situatie. Zeker als het alleen maar kan op de wijze van de paparazzi-fotograaf. Ik maak wel eens “jacht” op iemand met een bijzondere uitstraling, maar dat betreft dan een normale straatsituatie.

Als je echter midden op een groot plein op korte afstand van me vandaan, hier is gewerkt met een matige 120mm lens, op een weinig verborgen wijze de gevoelens aan elkaar kenbaar maakt, heb ik minder moeite met het maken van een foto. Het beeld sprak me eens temeer aan, omdat het hier juist de handen zijn die de tederheid uitstralen. De tederheid die evenzeer spreekt uit de neergeslagen ogen en de neuzen die elkaar net raken. Voor een kus was het (nog) te vroeg. En voor de foto allerminst nodig.