De aanval is de beste verdediging. Als je het beste maar helemaal niet mag opvallen, kan het een idee zijn om juist heel erg op te vallen. Natuurlijk met een kleine variatie in de gebruikelijke werkwijze om mensen op een dwaalspoor te brengen.

Ten aanval dus. en die gelegenheid deed zich voor toen ik midden op de markt enkele donkere types een beetje lusteloos zag rondhangen. Maar, zoals je ziet, had iemand me bij de eerste foto van de mannen me al in de gaten. Niet getreurd, want het spel moest nog beginnen. Dit was een mooie gelegenheid om erop af te gaan met een hoop bombarie. De onwetende slachtoffers worden luidkeels begroet alsof het oude makkers van me zijn. Vooral ook de mannen een hand geven en consequent Nederlands blijven praten. Iedere andere taal mag natuurlijk ook, zolang het meeste niet begrepen wordt en de toon buitengewoon vriendelijk is.
Met dezelfde poespas wijs ik dan op de camera en "vraag" met een hoofdknik of ik een kiekje mag nemen. Na zoveel overdonderende vriendelijkheid kunnen de heren natuurlijk geen nee meer zeggen. Dus breng ik omstandig de camera voor het oog, maak een eerste opname, kijk op mijn schermpje en zorg met het nodige gezucht dat het voor iedereen volkomen duidelijk is: van fotograferen heb ik echt geen kaas gegeten. Zo maak ik met veel onhandige bewegingen nog wat plaatjes tot ik ze vol trots eindelijk iets kan laten zien waar ze herkenbaar op staan. Dat mijn begeleiders van de gelegenheid dankbaar gebruik hebben gemaakt om ook enige foto's te nemen, zal u niet verbazen. Dat is dus een andere truc die ik toepas als ik samen met een maatje op fototocht ben: de een zorgt voor de nodige afleiding en de ander kan dan ongestoord foto's maken.

Nu we plan B hebben uitgevoerd, is de druk een beetje van de ketel, want zo een onhandige fotograaf hoeft echt niet in de gaten gehouden te worden. De tijd is rijp voor plan C. Want het is wel de bedoeling dat er nog wat foto's gemaakt worden van de markt.