Na de stampij die ik gemaakt had midden op de Vossenmarkt, was het niet verstandig om nog te proberen een foto te maken met de camera voor mijn oog.
Er zijn echter nog andere manieren, ook zonder klapscherm. En dat lukt het beste met een groothoek. Waarom? Omdat je bij een groothoek al heel snel (bij voldoende korte sluitertijd en diafragma tot bijv. f/11) alles scherp in beeld krijgt. De werkwijze is nu om de camera in één hand te houden, liefst onder de gordel of zelfs kniehoogte. Met diezelfde ene hand ook via de wijsvingernog de knop indrukken vraagt enige oefening, maar is te doen. Wel is het nogal vermoeiend en wellicht minder uitvoerbaar als je kleine handen hebt en een zware camera hebt.
De camera richt je richting naar wat je wil fotograferen. Zelf kun je eventueel rustig een beetje een andere kant op kijken. Dan is het voor de omstanders wel heel duidelijk dat je geen foto aan het maken bent.

Omdat je niet kunt zien wat je precies fotografeert, zijn nogal wat foto’s natuurlijk flink scheef. Maar in veel programma's is dat later zeer gemakkelijk te corrigeren. Deze vorm van fotograferen vraagt wel enige oefening. Hoe dichtbij kun je komen? Als je té dichtbij komt, kunnen mensen ook goed de klik van de camera horen. Bij mij is dat vaak het geval, omat ik letterlijk naast of voor iemand sta. Maar even hoesten op het moment van de opname is een oude truc die ik jaren geleden al toepaste in musea waar niet gefotografeerd mocht worden.

Op deze manier is straatfotografie mogelijk op zeer korte afstand van de situatie die je wil fotograferen. Maar ook hier is eens temeer van toepassing: de foto die je maakt, zit niet in de camera, maar tussen je oren.