Dit keer is de lokatie een treinwagon van de NMBS. Ik ben op weg naar huis na een dag foto's maken en wil eigenlijk niets meer dan een maaltijd en een bed. Maar dan komt er een vrouw tegenover me zitten. Op de een of andere manier boeide ze me en wilde ik graag een foto maken. Maar ze zat recht tegenover me en zelfs kijken door het klapscherm was geen optie ant dan had ik het tafeltje tussen ons vol in beeld gekregen.

Uiteindelijk wist ik niets beters te doen dan eerst de camera achteloos op het tafeltje tussen ons beiden neer te leggen. Vervolgens de nodige minuten gewacht en toen de camera "per ongeluk" meer haar kant op gedraaid. Omdat het in de coupé, in tegenstelling tot de tram, nogal stil was, zou ook het geluid van de sluiter al klinken als een kanonsschot. Wederom enkele minuten gewacht en wat achteloos uit het raam zitten staren, maar vanuit de ooghoeken haar wel in de gaten houdend. Me overigens realiserend dat zij hetzelfde kon doen. Je kunt immers veel zien zonder direct naar iets bepaalds te kijken. Tenslotte heb ik mij één keer met ondersteuning van een bescheiden hoestbui gewaagd aan het indrukken van de knop. Ze zat zó dichtbij, minder dan een liniaal lengte van de camera vandaan, dat ik het geen tweede keer aandurfde.

Waarom niet gewoon gevraagd? Dat had zeker gekund. Bij een nee was er niets aan de hand geweest en had ik gewoon geen foto gemaakt. Bij een ja natuurlijk wel een of meer foto's gemaakt, maar nooit met de uitdrukking die ze nu op haar gezicht had. Mensen in beeld brengen zoals ze werkelijk zijn op dat moment, is soms een hele klus.
De volgende keer krijgt u een foto te zien waarvan ik gezegd heb ik dat liever niet te doen, omdat op die manier de emotie van het gezicht verborgen blijft. Alles heeft echter een bedoeling. Het gaat immers niet om de camera, maar om de 20 centimeter die daarachter zit.