Op de foto zie je de man vriendelijk kijken en zelfs de hond ligt er vrij rustig bij. Maar zo begon het niet.
Toen ik aankwam op het plein, was hij de eerste die ik tegenkwam. Dichterbij komend begon de hond verwoed te blaffen. Niet echt het meest geschikte moment om ongezien een foto te kunnen nemen met de groothoek.

De tactiek die ik dan volg, heeft een aantal vaste patronen. Allereerst de mensen als mens met respect behandelen. Dus minstens een praatje maken, liefst ook een hand geven. Het gesprek kan over van alles gaan, maar als gespreksonderwerp lag hier de waakse hond voor de hand. In het vervolg van mijn grote belangstelling voor zijn hond (en welke hondeneigenaar voelt zich dan niet gevleid?) ben ik door de knieën gegaan, want ik wilde graag hond en eigenaar samen op de foto hebben. Dat kostte enkele opnames, omdat ik de belichtingscorrectie tegen de heldere lucht niet goed had ingesteld. In de tussentijd was ook de hond gekalmeerd. Ik ben niet zover gegaan om te hond proberen te aaien. Dat doe ik niet zomaar met vreemde honden. Maar onbekende mensen een vriendelijke hand geven, heb ik geen enkele moeite mee.