Ik wil schrijven en dus schrijf ik. Ik schrijf het eerste woord en dan nog één en nog één en nog één en al diie woorden worden een zin.
En ik schrijf nog zinnen en dat wordt dan een paragraaf.
Een heleboel paragrafen samen vormend dan een hoofdstuk.
En van het ene hoofdstuk komt het andere en dat heet dan het boek en op het einde schrijf ik EINDE.
Natuurlijk vind ik een uitgever en die is meteen laaiend enthousiast en vraagt mij waar het boek over gaat. Ik zeg hem dat ik dat niet weet. Ik heb gewoon alle woorden die ik ken in een bepaalde volgorde gezet en dat is alles.
Geen probleem, zegt de uitgever. Dan verzinnen we wel een inhoud. Dat doen alle grote kunstenaars. Ze doen maar wat en een invloedrijke criticus pikt dat op en verklaart het tot grote kunst. Er komt een interview en nog één en nog één en allemaal in de juiste bladen.
Je maakt je opwachting in de juiste programma's op radio en tv. We creeëren een goed account op de zogenaamde sociale media en de trein is vertrokken en niet meer te stoppen.
Het boek ligt dan in de winkel en er zijn enkel jubelende recensies. Er worden mij allerlei kwaliteiten toegeschreven waarvan ik niet wist dat ik die had en laat ons duidelijk zijn: Ik heb ze niet.
Sommigen roepen al om een vervolg maar dat zal er ook nooit komen.
Het boek wordt vertaald in allerlei vreemde talen en wordt ook in die talen een succes maar daar heb ik geen verdienste aan. Het zegt mij allemaal niks.
Ondertussen worden de uitgever en ik heel rijk maar wat ik met al dat geld doe dat vertel ik jullie een volgende keer.
Knappe koppen beweren dat talent nooit verdwijnt en dat het altijd weer opduikt.
Larie natuurlijk. Ik ben het, nog steeds levende, bewijs van het tegendeel. Lees het verhaal hieronder en je zal merken dat ongebruikt talent verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Toen ik 12 was had ik al 6 jaar gevangenis op de teller staan. Misschien vertel ik jullie daar later meer over maar dit geheel terzijde.
Ik was dus 12 en weschrijven 1964. Ik ontdekte The Beatles en er werden mij van overal heel veel talenten toegeschreven. Ik wist helemaal niet wat dat was 'talent'. Op school was ik goed en de tijd verstreek. Op mijn 15de organiseerde ik een schoolstaking en ik ging biljarten. Of er enig verband is tussen die 2 bezigheden weet ik tot op de dag van vanddag niet. Nog altijd werd ik beschouwd als een zeer talentvolle jongen maar ik moest wel wat gedisciplineerd zijn. Wat het woord 'discipline' betekende wist ik toen niet en ik vergat dat woord maar snel.
Op mijn 18de werd ik geacht pol en soc te studeren maar ik had het te druk met de wereld vte verbeteren. Ik ontdekte Marx, Lenin, Trotski en vele anderen. Op café, om 2 uur 's nachts, bereidden wij grondig de revolutie voor want die kon nu elk ogenblik daar zijn en die zou pllats hebben op de tonen van 'The times they are a changing' van Dylan. Maar er gebeurde helemaal niks maar ik had nog altijd heel veel talent, werd mij gezegd.
Ik nam dan maar een baantje bij de, in die tijd, grootste bank van het land en plots belandde ik in de echte wereld. De wereld waar alles draaide om geld, carriëre, ambitie. Toen al bleek dat mijn talenten redelijk waardeloos waren in die echte wereld maar ik had nog een vluchtweg en dat was de vakbond. Bijna 20 jaar van mijn leven heb ik daar doorgebracht tot ik er uitenindelijk werd uitgeschopt.
De jaren na die periode waren er van 12 stielen en 13 ongelukken. Niemand dichtte mij nog enig talent toe en zelf besefte ik dat mijn enig talent was dat ik hier nog steeds rondloop maar zonder enig doel. Ik ben nu een paria die door iedereen gemeden wordt en nog het meest door al diegenen die vroeger zeiden dat ze mijn vrienden waren.
Ik zit in mijn studio en zie nooit iemand. Al mijn talenten zijn verdwenen en nu ben ik enkel nog de man zonder diploima, zonder carrière, zonder geld, mislukt op elk terrein en enkel nog wachtend op de dood die hopelijk niet te lang meer zal uitblijven.
Het was een zonnige zaterdag in maart en dus tijd om nog eens bij Miel langs te gaan. Dat was ondertussen ook alweer meer dan een maand geleden maar daar maakte ik mij niet bepaald ongerust over. Ik had Miel gisteren nog aan de telefoon gehad en hij klonk best ok. We hadden afgesproken om een fietstochtje te doen en daarna op één of ander terras koffie cte drinken. Ik keek er naar uit want het was al een poosje geleden dat ik Miel zo optimistisch bezig had gehoord. Meestal moest ik hem porren om toch iets te onernemen en nu was hij zelf met het voorstel van dat fietsen gekomen.
Van bij mij thuis was het een half uurtje fietsen tot waar Miel woonde, in het centrum van een provinciestadje. Hij woonde vier hoog in een kleine maar toch wel gezellige studio. Ik belde aan maar er kwam geen antwoord. Dat was niet zo uitzondelijk en dus haalde ik de sleutel boven die ik altijd bij mij had. Ik nam de lift naar de vierde verdieping en daar stond ik dan voor de deur. Ik belde nogmaals aan maar weer geen reactie. Ik hoorde duidelijk muziek en dacht dat hij de bel niet had gehoors en dus opende ik ook die deur. Het was vaste prik dat ik mijn schoenen uitdeed voordat ik zijn studio binnen stapte. Terwijl ik daar mee bezig was riep ik "Hé, ouwe gabber, ben je soms doof geworden" maar weer geen reactie.
Dit was niet meer gewoon en met een angstig voorgevoel stapte ik de studio binnen. Daar zat Miel op zijn oude bureaustoel, zoals ik hem al zo dikwijls had zien zitten. Zijn hoofd rustte op zijn borst en ik dacht dat hij in slaap was gevallen, zoals wel meer gebeurde. Ik haalde opgelucht adem maar die opluchting was maar voor enkele seconden en in plaats daarvan overviel mij een paniek zoals ik nog nooit had meegemaakt. Naast Miel zag ik een geopend medcijdoosje staan dat ik bij Miel nog nooit gezien had.
Van waar ik stond tot bij Miel was het slechts een paar stappen maar het leek mij oneindig ver. Ik tikte op zijn schouders maar geen reactie. Ik draaide zijn stoel en ik keek recht in zijn geopende dode ogen en vervolgens werd alles zwart voor mijn ogen.
Dat is lang geleden maar voor mij lijkt het gisteren. Hoe ouder ik word hoe sneller de tijd voorbij vliegt.
Het is dus de hoogste tijd dat ik één en ander eens op een rijtje zet.
Mijn interesses zijn zeer breed: Politiek, economie, sport, literatuur, muiziek, cultuur in de brede zin van het woord, geschiedenis...het boeit mij allemaal mateloos en onvermijdelijk zijn dit onderwerpen die hier aan bod zullen komen.
De lezer moet wel weten dat ik al mijn leven lang een dwarsdenker ben. Dikwijls roei ik tegen de stroom in en dat wordt en werd mij niet altijd in dank afgenomen maar daar maal ik niet om want ik hou wel van enige controverse. Tegendraadse meningen leiden dikwijls tot debat en tot verneiuwende ideeën.
Dus: Als jullie willen reageren, ga jullie gang maar hou het wel netjes.
Dwarsdenker
