Je kan 'alles' vertellen maar daar heb je een leven voor en dat verhaal zou snel vervelen! Trouwens ieder zijn leven... niet? maar toch... leven kun je leren en dat is een nooit eindigend verhaal! En dat verhaal schrijf je - gelukkig maar - niet alleen. Zo ontdekte ik dat leven een pelgrimstocht is. Je begint eraan zonder je ook maar van iets bewust te zijn. Wie weet wat? als je geboren wordt? maar eens op pad kom je er 'gaandeweg', al gaande over de weg, achter dat je een pelgrim wordt. En dat ... eens je je daarvan bewust, bent je dat ook voor altijd blijft: zelfs over de grenzen van tijd en ruimte.
Dat ontdekte ik geleidelijk maar stillaan volop op Camino naar Santiago de Compostella, nu ongeveer drie jaar geleden. Een onvergetelijke tocht. Die eerste dag - 50 mensen die je komen uitwuiven en ervoor zorgden dat ik 'kon' vertrekken. Dankbaar kijk ik daar op terug, hoe mijn familie en vrienden dit vertrek vanuit de Koolstraat in Mechelen mooi en mogelijk maakten. Hoe vele mij die eerste dag bijstonden en kwamen uitwuiven of me een eindweegs vergezelden. Toen ik vertrok naar Leuven in 't gezelschap van wel dertig suporters. In Leuven logeren bij Wervel-vrienden en in Tienen op Yggdrasil tot Jodoigne (nog omringd door vrienden). Maar vanaf Jodoigne alleen verder naar - Namen - Dinant. Dat gaf je het gevoel uit je bekende wereld , je veilige omgeving, weg te stappen. En dan verder Frankrijk door via Reims naar Vezelay en verder naar Saint-Jean-Pied-de-Port, op de Frans-Spaanse grens, de Pyreneeën over en dwars door centraal Spanje naar Galicië tot in Santiago de Compostella de 'Camino Francés'. Daardoorheen groeide het 'pelgrimsbewustzijn': Alleen onderweg, deel zijn van de wereld die daardoor ook een stukje 'Jouw wereld' wordt. Daardoor groeit het bewust 'zijn': hoe mooi en tegelijk hoe lelijk die wereld ook wel kan zijn! Overweldigend mooi omdat door de natuurlijke dynamiek natuur steeds opnieuw zo veerkrachtig en divers ontstaat in steeds wisselende landschappen. Maar je wordt ook voortdurend geconfronteerd met cultuur die soms verbluffend mooi kan zijn maar soms ook een bedreigende lelijkheid uitstraalt die pijn doet en je vervult met tristesse en weemoed!. Maar toch is ook die pijn en weemoed onderdeel van de heelheidservaring die je tegenkomt op je pad.
Zijn deze ervaringen geen spiegel voor het leven? En net zomin als je vooraf kunt weten en voorspellen wat je op je weg zal tegenkomen, net zomin kan je zeggen waar je leven je zal brengen! Dat is een beetje beangstigend maar tegelijk ook zo verrassend en uitdagend en mooi, te weten dat er geen weg is maar dat die weg al gaande en stap voor stap ontstaat!
Over die weg doorheen het leven die er geen is, daarover gaat mijn blog! Daarmee wil ik mijn zoektocht naar de eco-logica illustreren en hoop ik op actieve medestanders en deelgenoten!
