Belgische Pool der Zeelieden Inlichtingen Alliantie van Antwerpse Senioren (AAS).
13-04-2008
TENIERS (vervolg)
Inderdaad had een van de wipers zijn kat gestuurd, daarom was ik op t onverwacht ge-monsterd. Ik stommelde met mijn valies de gangway op en botste op een kerel van de shore-gang. Die wist ervan. De wiper zeker?. Ja. Ik zal u tonen waar de stuur zit. Enne dat hier is je cabine. Allee vooruit, ik stond er ineens met mijn smikkel voor. Bo-ven vroeg de stuur of ik al wist waar mijn kajuit was. Ja dus. De man stak zijn neus te-rug tussen zijn papieren, raar, zowat iedereen kon aan boord komen met een of andere smoes. Later zou aan het licht komen dat die gedachte met de werkelijkheid strookte. Terug enkele verdiepen lager om mijn boeltje uit te pakken.
Aan het gestommel te horen had ik een gebuur. Die kwam even later na een tikje op de deur binnengewandeld en stond erop me rond te leiden na een korte kennismaking. We moesten die dag niet meer naar beneden en hadden de tijd. De matrozen maakten zee-klaar en hadden verder ook niet veel te doen want het schip zou s nachts vertrekken.
Ik werd wakker door het gekraak toen we reeds de Schelde afwaren en in t Kanaal la-gen met bestemming Le Havre. Met het begin van het gekraak was het ook gedaan met slapen.
Te 5 u 30 werd iedereen gewekt om te zes uur te beginnen. Ons eerste taak was om de stores, het materiaal bestemd voor de machinekamer naar beneden te brengen bij het naderen van Le Havre. Alles lag op een hoop in de alleyway, of het binnengangboord, in mensentaal. De zwaarste pakken en vaten werden met een takel langs de steile ijzeren trappen naar beneden gelaten.
Het moet gezegd, om twaalf uur werd er een maaltijd op tafel gezet om u tegen te zeg-gen, kokkie mocht er zijn! Altijd was de kok een omstreden figuur aan boord, het waar-om laat zich gemakkelijk raden. Er waren koks die de ingrediënten optimaal gebruikten en de gehele crew reikhalzend uitkeek naar de maaltijden en zich te pletter vrat. En dan de anderen de worstenkoks.