Het jaar 1961 begon met de aanstelling van John F. Kennedy als 35ste president van de USA. Een maand later werd Patrice Lumumba een kopje kleiner gemaakt in Katanga door de aanhangers van kolonel Sese Seko Mobutu. Nog een maand later werd topjournaliste bij de BRT, Phara de Aguirre geboren, 30 dagen later vervoegde astronaut Frank (Burggraaf) De Winne zich bij de Ledebergse bevolking. Ernest Hemmingway legde er het bijltje bij neer dat jaar, dit terwijl Jacques Anquetil voor de tweede keer op rij de Ronde van Frankrijk won. Mijn transistorradiootje deed het nog altijd en verspreidde Blue Moon (The Marcels), Hit the road Jack (Ray Charles), Runaway (Del Shannon) en Run around Sue (Dion) met de nodige decibels. Het was toen een rage om op de zeedijk, het strand of gewoon in de winkelstraten te paraderen met je radiootje onder de arm en op die manier iedereen te laten meegenieten van je favoriete radiostation. Was ook handig in de zomer om de Tour de France op het wiel te volgen. Als veertienjarige voelde ik al de eerste kriebels om de leuke meisjes, in plooirokjes en korte sokken (bobbysox), na te lopen. Tijdens de zomervakantie trouwens keuze genoeg tussen al die toeristen... de eerste zomerliefkes deden hun intrede... het waren echt "The Happy Days"! Adieu aan de knikkerbanen op het hard zand, de jokari verdween in de vuilbak en de haren in de wind. De kleine zeilboot werd voorzien van een buitenboordmoterke, dat was minder lastig dan zeilen en veel gezelliger. Wanneer er geen fondsen meer waren om benzine te kopen, was ik ook tevreden met mijn luchtmatras in de branding. Op schoolgebied waren er geen hoogte punten om hierover te schrijven; het Kot stond nog altijd recht in Gent en de prefect was nog steeds de heer De Klerk of De Clercq. Terwijl in Jeruzalem het proces tegen oorlogsmisdadiger Adolf Eichmann begonnen was; Ricky Nelson zijn liefde voor Mary Lou over de daken schreeuwde, nam de bouw van de Berlijnse Muur zijn aanvang. Joeri Gagarin trok als eerste mens de ruimte in met zijn Vostok 1 en de Amerikanen kregen het deksel op de neus na hun mislukte invasie op Cuba (Varkensbaai). Verder geen vuiltje aan de lucht, de jaren zestig waren goed ingezet!
Ik had mijn plechtige communie gedaan dus weg met de korte broekjes en leve de lange broek! Bluejeans waren nog niet zo modieus maar ribfluweel en katoen kon men ook verslijten op de schoolbanken. Het Sint Gregoriuscollege in Ledeberg was verleden tijd en het Koninklijk Atheneum Gent Centrum ('t Oud Kot) aan de Ottogracht maakte kennis met Eddy White, toen nog Eddy Pascall. Alras had ik er een grote schare vrienden, de meeste met artistieke neigingen allerlei, zoals uw ondergetekende. Een paar namen zijn mij bijgebleven: Rudy Servaes (schrijver), Roland Bracke (kunstschilder), Marc Mallister (muzikant), Tony Deruick (boezemvriend), Frank Tombeur en Daniël Provo (ex-Mercury's, ex-New Inspiration). Ook de leerkrachten ken ik nog bij naam en toenaam, maar die vermeld ik liever niet, want met sommigen lag ik meerdere keren eens in de clinch. Voor mijn eerder vernoemde plechtige communie had ik een transistor radiootje gekregen, ééntje met zes dikke batterijen, dat ding stond nooit af. Na schooltijd kwam er tussen 17 u en 19 u slechts één radiostation uit de luidspreker: Europe 1 met het steengoede yé-yé programma: Salut les Copains! Dit had natuurlijk voor gevolg dat ik heel goed op de hoogte was van het Franse popcircuit met als koplopers: Johnny Halliday, Sylvie Vartan, Françoise Hardy, Jacques Dutronc, Sheila en Michel Polnareff. Engelstalige songs zoals I'm sorry (Brenda Lee), Only the lonely (Roy Orbison), the Twist (Chubby Checker) of Now or never (Elvis) kwamen zelden op antenne, met uitzondering dan van The Beatles en The Rolling Stones. De Fransen waren (zijn) meesters in het coveren van bovenvermelde Engelstalige hits en voor hen was Johnny beter dan Elvis. Van chauvinisme gesproken, vooral als men weet dat den Johnny in België geboren was. Radio Veronica kwam al zwalpend op de Noordzee in de ether, maar met mijn transistorke kon ik die piratenzender nog niet ontvangen. In TV kijken had ik toendertijd geen zin, tenzij dat Dennis the Menace, Lassie of The Flintstones kleurloos aan de beurt waren. Een voetbalmatch kon nog net maar mijn papa keek liever naar de Tour de France in de zomer. In 1960 was het echter een rotzomer want het regende praktisch alle dagen. Dan schuimden ik en mijn Blankenbergse vriendjes de terrasjes af op de zeedijk, in ieder café stond de TV aan om de Tour te volgen. Het strand lag er verlaten bij en de cafébazen deden gouden zaken. Fausto Coppi, Albert Camus, Willem Elsschot en Clark Gable vertrokken naar de eeuwige jachtvelden en de muziekwereld verloor haar grootste idool toen, de one and only Eddie Cochran (21 j.). Dat zelfde jaar huwde Koning Boudewijn met Dona Fabiola de Mora y Aragon en schonk zijn schoonzus Paola het leven aan Prinske Filip. Een maand later zag Bono (U2) het levenslicht en negen dagen voor mijn verjaardag kwam Geert Hoste op deze aardbol. Een tsunami in Hilo (Hawaï) kostte 61 mensenlevens op 23 mei. Meer bloed werd er vergoten toen België de onafhankelijkheid verleende aan Congo, waar Mobutu naar de macht had gegrepen. De neverending story van den Congo was begonnen! Wat zou 1961 mij te bieden hebben?
