Na de Paasvakantie, terug in Gent, liep ik rond met plannen om zelf een rockbandje te beginnen. Ondertussen had ik mij aangesloten bij een amateur toneelgezelschap, de Grizzly, waarvan ik mij nog enkele namen herinner: Roland Leyman, Rudy Servaes, Tony Deruick en Patrick Henry. Onze enige grote verdienste was dat we veel repeteerden, in een klein stoffig zaaltje van het café Boma, gelegen op de grens tussen Ledeberg en Gentbrugge. Optreden voor publiek was wel andere koek, op één of ander feestje mochten we al eens wat ludieke sketches brengen maar daarmee was de kous af. Geen staande ovaties of open doekjes. Zo waren we eens aangezocht om ergens op een school, waarvan ik naam vergeten ben, als voorprogramma te fungeren. De hoofdact die namiddag was de zus van één mijner Blankenbergse vrienden, Johan Mollet. Ja inderdaad goed geraden, Johan was/is de broer van Marva! Als opkomende ster had Marva heel strenge eisen gekoppeld aan haar optredens, zo mocht er niet gerookt worden in de zaal en dat was brute pech voor de Grizzly acteurs, want wij rookten allen gelijk Turken om onze plankenkoorts te bedwingen. Marva bereikte de top, de Grizzly mensen bleven repeteren en roken, maar ik hield mijn toneelcarrière voor bekeken! Om toch niet altijd met mijn hondje Tony en mijn beste vriend Rudy J. te hoeven gaan wandelen in de Ledebergse straten en in de buurt van Moskou, niet in Rusland maar wel een wijk in Gentbrugge, richtte ik samen met enkele gelijkdenkende buurtvrienden een literaire stichting op. In het Oude Kot, lees Atheneum, hadden we ook een "Pijpenclub" opgericht... maar ik had nog steeds geen rockband! We schreven gedichten, kortverhalen en kronieken, dat de stukken van onze schrijfmachines vlogen. Onze ouders waren tevreden, zo bleven we van de straat en werkten we aan onze kennis van de Nederlandse taal. Dat dachten ze maar... want na (soms tijdens... dat noemen ze brossen) schooltijd rookten we menige pijp met een paar pinten in de dichtst bijzijnde kroeg. Iedere zaterdagavond trokken we dan te voet de Moskou brug over, richting Merelbeke station alwaar één of ander soort jeugdhuis stond. Daar lazen we dan voor uit onze dichtbundels, dronken meerdere pinten bruinbier en dampten met onze pijpen de meisjes buiten. De meeste gedichten en verhaaltjes uit die periode heb ik nog steeds ergens op zolder liggen. Ik haal ze later wel even van onder het stof om hier in mijn blog af te drukken. De leden van de "literaire stichting" hadden meerdere pseudoniemen. Zo had je jeugdvriend Jerry George (echte naam) die zich ook Jerry Brannen of Jean Jaurguy liet noemen. Een andere jeugdvriend liet zich steeds als Luc aanspreken, alhoewel hadden zijn ouders hem de naam Machar Van Geyt meegegeven. Luc (machar) dweepte enorm met Charles Aznavour en schreef ook wel eens onder de naam Jean-Jacques Vilain. Nu schrijft hij iedere week in het Zondagsblad, maar dan wel onder zijn echte naam. Ikzelf had ook een paar aliassen zoals: Jean-Philippe Muddelle, Edward A. Snugger en Eddy Pascall. Die laatste naam zou ik nog een paar jaren gebruiken, weliswaar niet meer in het literaire wereldje van toen, maar wel op de scène als zanger.
