Ja de wereld stond op zijn kop... Kennedy doodgeschoten! Ouderen beweerden dat een derde wereldoorlog op komst was, in de USA, o.a. bij de CIA wist men wel beter. Inmiddels had ik mijn orkestleden van Les Mercenaires kunnen overtuigen dat de huurlingen in Katanga en omstreken wel eens naar huis zouden gaan en dat we er best aandeden om onze naam te veranderen. En zo geschiedde, Les Mercenaires behoorden tot het verleden en The Driftin' Five was geboren. Een eerste film met The Beatles "A hard days night" werd in alle cinemazalen vertoond en op radio Caroline weerklonken hits zoals: "Come and see about me" (The Supremes), "Hello Dolly" (Louis Armstrong)," I get around" (Beach Boys), "House of the Rising Sun" (The Animals), "My guy" (Mary Wells) en "Love me do" (The Beatles). Er waren ook vlaamse hits, maar die vernoem ik niet omdat de meeste maar vertalingen waren. In de USSR werd Nikita Chroesjtsjov geweldloos aan de dijk gezet door zijn politieke tegenstanders Brezjnev, Kosygin en Podgorny. Leonid Brezjnev werd meteen de nieuwe grote baas in de USSR. Ondertussen hadden ze Nelson Mandela veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf op Robbeneiland, hij zou terug vrijkomen op 11 februari 1990. Wielerlegende Jacques Anquetil werd voor de 5de keer winnaar van de Tour de France en The Beatles waren te gast in Amsterdam. In Sallanches werd de Nederlander Jan Janssen wereldkampioen. Het boek van een andere Nederlander Jan Cremer: "Ik Jan Cremer" zorgde voor opschudding vanwege het taalgebruik over sex. Iedere puber kocht toen dat boek, bij mij staat het ook nog steeds in mijn bibliotheekkast. De huidige VLD voorzitter, Bart Somers, zag dat jaar (1964), samen met Luc Steeno en Sandra Bullock, het levenslicht. De muziekwereld treurde om het heengaan van Jim Reeves (40 j.). Met onze nieuwe naam als Driftin' Five kregen we alras wat meer kontrakten los, zo mochten we eens in de Jeugdclub optreden in Gent, samen met Dan Ellery & The White Jackets. Onder het talrijke publiek waren ook een paar jonge muzikanten aanwezig, ondermeer twee gitaristen van The Mercury's (dé Belgische Shadows). Die kwamen niet kijken en luisteren naar de gitaristen van The Driftin' Five of White Jackets, maar hadden alleen interesse in de blonde zanger Eddy Pascall (ikke dus). Een week later stond de manager van The Mercury's aan de voordeur bij ons thuis. Eddy Pascall was echter niet thuis, dus ontving mijn mama dan maar een naamkaartje met het verzoek of ik mij eens zou willen aanbieden voor een auditie. Onnodig te vertellen hoe de situatie was bij mijn thuiskomst. In een mum van tijd contacteerde ik mijn vriend Sidney Berry, een jonge kerel uit Blackpool die bij zijn Belgische grootmoeder woonde om alhier te studeren. Ik durfde niet alleen naar die auditie gaan en verzocht Sidney om mij te vergezellen. In vorige verhaaltjes vernamen jullie al dat ik de Engelse taal vanaf mijn negende reeds onder de knie had, wel dankzij Sidney was hier nog meer aan gewerkt, vooral aan mijn dictie. Ook voor de teksten van songs op de hitparade mocht ik op Sidney rekenen, nog voor ze in Humoradio stonden afgedrukt kon ik ze al zingen! Die avond werd ik in het repetitielokaal, in Gentbrugge, met open armen ontvangen door The Mercury's en hun gevolg. De anders zo koele Sidney, met zijn brits flegme, wist met zijn zenuwen geen raad en rookte de ene sigaret na de andere. Als opwarmertje lieten de Belgische Shadows een paar instrumentaaltjes horen en toen kwam het verzoek om eens de micro ter hand te nemen en een liedje van Cliff Richard te zingen. Ik had het in mijn stoutste dromen niet durven dromen... het lukte meteen. Dus nog maar een ander liedje ten gehore brengen, naar eigen keuze, dit was ook meteen een schot in de roos. Een van de succesvolste Gentse orkesten had voortaan een eigen zanger: Eddy Pascall!
