Ik had mijn plechtige communie gedaan dus weg met de korte broekjes en leve de lange broek! Bluejeans waren nog niet zo modieus maar ribfluweel en katoen kon men ook verslijten op de schoolbanken. Het Sint Gregoriuscollege in Ledeberg was verleden tijd en het Koninklijk Atheneum Gent Centrum ('t Oud Kot) aan de Ottogracht maakte kennis met Eddy White, toen nog Eddy Pascall. Alras had ik er een grote schare vrienden, de meeste met artistieke neigingen allerlei, zoals uw ondergetekende. Een paar namen zijn mij bijgebleven: Rudy Servaes (schrijver), Roland Bracke (kunstschilder), Marc Mallister (muzikant), Tony Deruick (boezemvriend), Frank Tombeur en Daniël Provo (ex-Mercury's, ex-New Inspiration). Ook de leerkrachten ken ik nog bij naam en toenaam, maar die vermeld ik liever niet, want met sommigen lag ik meerdere keren eens in de clinch.
Voor mijn eerder vernoemde plechtige communie had ik een transistor radiootje gekregen, ééntje met zes dikke batterijen, dat ding stond nooit af. Na schooltijd kwam er tussen 17 u en 19 u slechts één radiostation uit de luidspreker: Europe 1 met het steengoede yé-yé programma: Salut les Copains! Dit had natuurlijk voor gevolg dat ik heel goed op de hoogte was van het Franse popcircuit met als koplopers: Johnny Halliday, Sylvie Vartan, Françoise Hardy, Jacques Dutronc, Sheila en Michel Polnareff. Engelstalige songs zoals I'm sorry (Brenda Lee), Only the lonely (Roy Orbison), the Twist (Chubby Checker) of Now or never (Elvis) kwamen zelden op antenne, met uitzondering dan van The Beatles en The Rolling Stones. De Fransen waren (zijn) meesters in het coveren van bovenvermelde Engelstalige hits en voor hen was Johnny beter dan Elvis. Van chauvinisme gesproken, vooral als men weet dat den Johnny in België geboren was.
Radio Veronica kwam al zwalpend op de Noordzee in de ether, maar met mijn transistorke kon ik die piratenzender nog niet ontvangen.
In TV kijken had ik toendertijd geen zin, tenzij dat Dennis the Menace, Lassie of The Flintstones kleurloos aan de beurt waren. Een voetbalmatch kon nog net maar mijn papa keek liever naar de Tour de France in de zomer. In 1960 was het echter een rotzomer want het regende praktisch alle dagen. Dan schuimden ik en mijn Blankenbergse vriendjes de terrasjes af op de zeedijk, in ieder café stond de TV aan om de Tour te volgen. Het strand lag er verlaten bij en de cafébazen deden gouden zaken. Fausto Coppi, Albert Camus, Willem Elsschot en Clark Gable vertrokken naar de eeuwige jachtvelden en de muziekwereld verloor haar grootste idool toen, de one and only Eddie Cochran (21 j.).
Dat zelfde jaar huwde Koning Boudewijn met Dona Fabiola de Mora y Aragon en schonk zijn schoonzus Paola het leven aan Prinske Filip. Een maand later zag Bono (U2) het levenslicht en negen dagen voor mijn verjaardag kwam Geert Hoste op deze aardbol.
Een tsunami in Hilo (Hawaï) kostte 61 mensenlevens op 23 mei. Meer bloed werd er vergoten toen België de onafhankelijkheid verleende aan Congo, waar Mobutu naar de macht had gegrepen. De neverending story van den Congo was begonnen!
Wat zou 1961 mij te bieden hebben?