Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
Ik ben een man en woon in Beveren-Waas () en mijn beroep is onderhoudstechnieker (invaliditeit).
Ik ben geboren op 19/12/1957 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie, light room,politiek, wandelen en fietsen, vooral om in beweging te blijven.
Sinds juni 2011 heb ik vernomen dat ik een hersentumor heb. Na verschillende behandelingen zonder resultaat krijg ik nu Avastin. Ik hoop dat dit aanslaat.
over-leven met een glioblastoom (hersentumor) en CVS zolang ik blog, ben ik er nog.
26-12-2012
eind 2012
Stilaan loopt 2012 naar zijn eind toe, een bewogen jaar op alle vlakken. Voor mij persoonlijk springen er een paar gebeurtenissen uit. Het afstuderen van M in de humaniora en zijn sart op de hogeschool en D die haar bachelor diploma haalde en verder studeert voor een master. Ik ben als ouder van beiden enorm fier dat ze het al zover gebracht hebben en heb er alle vertrouwen in dat ze hun weg zullen maken.
Een tweede is dat ik ondanks mister T toch weer een eindejaar gehaald heb. Op naar een volgend jaar en daar zal ik al het mogelijke voor doen. De mooie momenten met familie en vrienden wegen nog steeds zwaarder dan de miserie die mister T meebrengt.
En op deze laatste dagen van het jaar wil ik iedereen bedanken die er voor mij was dit jaar en die me geholpen heeft om verder te doen. Ook de mensen van de dienst oncologie van UZA ben ik dankbaar voor de goede zorgen en de steeds vriendelijke omgang. Bedankt.
December 2012 was nat. de grond is verzadigd en velle plaatsen die gans het jaar droog waren zijn nu nat en drassig. Ben gisteren wat gaan stappen, met mijn waterdichte botines aan. De lucht was droog, zonder regen maar de grond 'sopte' overal.
Overal hoor je nu kerstsongs, de enen al wat irritanter dan de ander maar de meeste hebben een ding gemeenschappelijk. ze werken op mijn zenuwen en zijn dikwijls van zo'n bedenkelijk niveau dat het zonde is van de stroom die je verbruikt om het af te spelen. Maar soit, das mijn mening en blijkbaar zijn er mensen die dat mooi vinden, het is hun gegund.
En om dan maar in dezelfde sfeer te blijven hier eentje dat ik wel kan smaken, eentje met een boodschap.
Tussen haakjes, het is vandaag tot hier toe droog gebleven. Ben daarnet nog eens gaan wandelen en wat foto's genomen in het kader van NAT.
Dylan, een van mijn favoriete artisten. Series of dreams vind ik een van de mooiste songs van hem, zowel qua tekst als muziek. En zoals zijn meeste teksten ontdek je er elke keer iets nieuws ik. Hij is dan ook een van de meest gecoverde zanger, songwriter en ik hoor hem graag, Ook al hebben sommigen het lastig met zijn zang.
De vorrbije week was om het met een woord te zeggen: nat. Zo ook vandaag. Sinds deze morgen is het onophoudelijk aan het regenen.
Net voor de middag nog een paar boodscappen gedaan met vrouw R. Slechts tot in het centrum van Beveren en toch zeiknat. Niet direct uitnodigend om langs de winkels te kuieren. Alleen de noodzakelijke dingen die op het lijstje stonden en dan naar huis.
De winkelstraat maakte zich wel op voor een koopzater- en zondag maar echt veel volk was er niet te bekennen.
Morgen is het markt, in plaats van de wekelijkse dinsdagmarkt. Hopelijk is het wat droger want we moeten nog een en ander aankopen voor maandag avond en dinsdag.
Her en der blijven geruchten opduiken over het eind van de wereld. Allerlei voorspellers en andere pseudo wetenschappers verkondigen theorieën over de apocalyps. En vele goedgelovigen maken zich echt ongerust. Sommigen verliezen er de pedalen bij en trekken naar een berg. Anderen kruipen in een schuilkelder en hopen het eind van de wereld daar uit te zitten. Wat wel opvalt in al deze verhalen is dat er geen enkel is dat aangeeft wat er gaat gebeuren. Dikwijls blijft het hier bij bijbelse voorstellingen. Niemand kan een sluitend antwoord geven. Wel zijn alle mogelijke doemscenario's wetenschappelijk weerlegd en als onmogelijk gecatalogeerd.
Deze hype doet aan de milleniuimbug denken. Toen ging ook alles stilvallen, gingen alle computers plat gaan en...niets.
Nu zal dit ook wel zo zijn want deze voorspellingen zijn al zo dikwijls gedaan en bijgesteld dat je er moeilijk nog enige waarde aan kan geven.
En als het dan toch zo zou zijn op vrijdag...ik zal er een fotoke van nemen.
Misschien om in de sfeer te blijven een liedje met de toepasselijke titel : apocalyps van B De Groot.
Geniet nog van de dagen die resten tot 21 december...en van die die erna komen ook.
Neen niet de hardrockgroep maar stilstand, geen verandering, kan alle kanten op.
Gisteren dus d MRI uitslag bij de oncoloog. Er was sinds de vorige scan geen evolutie, niet in positieve en niet in negatieve zin. Mister t is even groot gebleven en is dus niet van plan om me te verlaten. De verwachting is ook dat hij niet verder zal afnemen en zodus moeten we maar hopen dat hij ook niet terug gaat bijgroeien.
De behandeling wordt voortgezet met Avastin en binnen 6 weken weer een scan om de evolutie van nabij op te volgen.
Had graag beter nieuws gekregen voor mijn 55 ste verjaardag maar het is dus niet.
Moet het eerst zelf nog wat plaatsen en verwerken. Ook al weet je dat na een scan er een kans op minder goed nieuw bestaat, toch blijf je hopen, alleen al om het vol te houden.
Maar ja, een goed anderhalf jaar geleden waren mijn kansen geschat op een paar maand en zie, ik ben er nog en misschien vergaat de wereld nog voor mij, als je sommige onheilsprofeten mag geloven. 21 december haal ik wel.
Dan toch een wandeling gaan maken. Via piet-stautstraat, kruibeke steenweg, voetwegel (modderparcours) naar bosstraat zo naar hof ter saksen en weerom naar huis. Onderweg welgeteld 2 mensen en één paard tegengekomen. Dit laatste was trouwens het enige levende wezen dat iets terugzij op een goede dag.
Wat opviel toen ik midden in het veld wandelde was de stilte. Weer schoot er een liedje van vroeger door mijn gedachten. De stilte van het land van Zjef vanuytsel. Spijtig genoeg vind ik het liedje niet terug op internet en zelf heb ik alleen de LP van 1978.
Onderweg nog een legubere vogelverschrikker. Een dode vogel aan een stok opgehangen om zijn soortgenoten ervan te weerhouden om de jonge plantjes op te eten.
Aan hof ter saksen was men het overloopbekken aan het uitruimen. Alle overtollige riet en andere planten werden er weggehaald om het water de vrije weg te laten. Kwestie van ons allen te behoeden van overstromingen.
Deze namiddag was het weer heel wat slechter, koud en nat met de nodige windstoten. gelukkig heb ik niet gewacht om te stappen.
Gisteren avond opende ik mijn mailbox en er plopten ineens extra veel berichtjes op. Allemaal reacties op mijn vorige blogartikel. Echt hartverwarmend om te weten hoe bekenden en onbekenden meeleven, en oprecht bezorgd zijn als ik me wat down voel. Dank zij al deze reacties voel ik me al een stuk beter. Zo af en toe heb ik het echt eens nodig om een en ander te luchten, en mijn blog is een geduldig luisteraar en is altijd bereikbaar. Als je dan merkt dat er verschillende mensen lezen en meeleven met mij kan ik niet genoeg dank u zeggen.
Gisteren heb ik dan terug onder de scanner geweest en daar krijg ik maandag de uitslag van, duimen maar weer.
Na zo'n scan voel ik me meestal een beetje gedesorienteerd en moe. Waarschijnlijk deels door de contrastvloeistof en deels door het 45minuten stil liggen in een buis met een hoop lawaai om je heen. Gelukkig krijg je oorbescherming of anders zouden ze nog een restauratie van trommelvliezen moeten uitvoeren.
Op sommige momenten doet dat lawaai me terugdenken aan de lagere schooltijd. In tielrode, waar we woonden, was er een scheepswerf, de durme waar ze lichters bouwden. Lassen was toen nog niet aan de orde en de metalen platen werden geklonken. Hiervoor gebruikten ze een persluchthamer en je kan je voorstellen welk hels lawaai dit maakte op die metalen platen. Zo brengt een MRI scan nog wat nostalgie boven en terwijl je herinneringen bovenhaalt gaan de 45 minuten ook sneller voorbij. Nu maandag nog een positieve uitslag en we kunnen weer verder.
Nu ga ik eens buiten zien hoe het weer is en als het me bevalt ga ik nog eens op stap om een frisse neus te halen. voor de zekerheid fototoestelleke mee.
Vanmorgen was het duidelijk, de vrieskou was in het land. Bij mijn wandeling zag ik dat de plassen allemaal bevrorne waren. Ook op hof ter saksen waren de vijvers gedeeltelijk dichtgevroren.
De eenden en ganzen liepen als het ware op het water. direct schoot me het liedje van Marco Borsato en zita in het hoofd.
Morgen nog eeen laatste vriesdag en dan zou de winterprik voorbij zijn en komen we terug in herfstig weer terecht met wind en regen a volenté.
Morgenmiddag is het dan tijd voor de scan om te zien of mister T zich gedraagd of misschien aanstalten maakt om op verlof te vertrekken. Zou er niet rouwig om zijn. Hij heeft me al genoeg miserie bezorgt met zijn aanwezigheid. Hij heeft me al genoeg van mijn sociaal leven en vrienden gekost en heeft mij al genoeg verandert zodat ik mezelf soms niet meer herken.
Hij heeft me al genoeg doen vloeken als ik weer iets niet vind dat vlak voor me ligt omdat ik het niet zie.
We hopen wel maar....
Ook tv kijken, computeren, lezen zijn zo van die zaken die moeilijk gemaakt worden door misterT. Op tv zijn de ondertitels veel te snel zodat de lol er vlug af is. Lzezn gaat tergend langzaam zodat ik een half uur doe over een bladzijde. Computeren is na een uur te vermoeiend.
Enkel wandelen en fietsen bij mooi weer lukken nog redelijk, Als het tenminste niet te druk is.
Nooit had ik gedacht dat het zo'n inpact zou hebben op mijn functioneren. Nooit had ik gedacht een onhandige kluns te worden door de indringer in mijn hoofd. Maar hij is daar en gaat waarschijnlijk nooit meer weg. eeeik zal er mee moeten leren leven...en dat probeer ik hoewel het niet altijd gemakkelijk is om het te doen en na de zoveelste mislukking te zeggen ik ga door.
Ook ben ik de meeste vrienden verloren, niemand zit te wachten op iemand die dikwijls afspraken moet afzeggen, die niets op voorhand vast kan leggen omdat alle dagen niet dezelfde zijn. Zo kom je steeds verder in een isolement terecht ook al probeer je er alles aan te doen.
In het begin krijg je mails, telefoons en ben je no nieuws, na een tijdje haakt men af en blijf je alleen achter met mister T in je hoofd. En dan begin je te piekeren tegen beter weten in, dan komt de eenzaamheid want niemand kan je helpen, je moet het alleen doen.
Vanuit het 'schoon verdiep' is witte rook opgestegen. Gisteren kwam de mededeling dat BDW een bestuursakkoord heeft met cd&v en open vld. Wat het juist inhoud zullen we pas vandaag vernemen en wie de postjes zal bezetten, ook ontzettend belangrijk voor de spelers, is ook nog niet bekend. Hoop voor de antwerpenaren dat het zal meevallen. Dat het een op rechtsgedachtengoed geënt akkoord zal zijn laat zich reeds raden. We lezen het wel binnenkort en de Antwerpenaren zullen het ondergaan.
Veel kans nu dat ook het draconische BAM tracé wordt uitgevoerd met alle voor en zeker nadelen hieraan verbonden. Als ze er aan beginnen gaan we eerst voor een tiental jaar naar wegenwerken en nog meer miserie dan nu op de ring en of het de zaligmakende oplossing is daar zijn de meningen ook over verdeeld.
Binnenkort komt de eindejaars periode er weer aan. Hier heb ik altijd een hekel aan gehad en de laatste jaren zeker. Ik zie er tegen op. alles is uit zijn normale doen. Feesten zal ook niet mijn prioriteit zijn. Heb het veel te lastig met drukte en als ik niet oplet op wat ik eet of drink komt de weerbots steeds enkele dagen later.
Ook de kwistig rondgestrooide wensen, meestal oppervlakkig en meer een verplicht nummer. Deze zijn aan mij niet besteed. Wat moet ik er mee? Gans mijn leven al wordt me goede gezondheid toegewenst en wat koop ik daarvoor? Ik blijf wel zitten met mister T die vroeg of laat toch de bovenhand haalt. Dus hoe goed je het ook bedoelt, een goede gezondheid zit er voor mij nooit meer in. Het blijft bij zo goed mogelijk overleven en (proberen) genieten van wat nog rest en van zij die me na staan.
Donderdag staat er weer een mri scan op het menu en dan weten we of we weer wat tijd gewonnen hebben. Steeds een spannend moment en of je nu wil of niet ongerust ben je op die momenten toch. Ook al probeer je het naar de achtergrond te verdringen.
Straks naar de kinesist. Dochter is weeral chauffeur van dienst want met de fiets is iets te koud nu. Ga nog eens naar mijn nek laten kijken, zit weer een beetje vast en dat resulteerd in lichte hoofdpijn. Vroeger nog last van gehad.
Of er een wxandeling inzit vandaag weet ik niet. Is te zien hoe moe ik ben na de behandeling. gisteren wel even gaan wandelen maar had vergeten mijn geheugenkaartje terug in het fototoestel te steken...geen foto's dus. Iets vergeten gebeurt de laatste tijd trouwens meer dan vroeger.
zoals voorspeld is het deze morgen beginnen sneeuwen. Een sneeuwstorm is het niet geworden. Hier bij ons is een zestal cm gevallen tot nu toe. Op de straten is het enkel nog een waterig papje dat overblijft.
Vanmiddag toch een wandeling gaan maken...hof ter saksen in de sneeuw. Als er dan nog iets ligt, want het is al duchtig aan het dooien bij 2°c hier...
Voor morgen staan de kranten en andere media vol over het weer. Verschillende instanties waarschuwen voor een 'sneeuwstorm' die over onze streken zou trekken. Ik hoop dat het niet gepaard zal gaan met een hoop miserie voor wie zich moet verplaatsen en dat iedereen behouden thuiskomt.
VAB vraag ook om de rijstijl en snelheid aan te passen. In Gazet van Antwerpen heb ik op deze vraag de reacties eens nagelezen. Hieruit blijkt dat we gelukkig beschikken over superchauffeurs die dit niet nodig achten, want zij hebben winterbanden en zijn zo bedreven dat het onmogelijk is dat zij iets voorhebben. En als ze dan toch brokken maken op de weg is het de schuld van degenen die wel hun snelheid aanpasen, niet te pas en te onpas van rijvak wisselen en die de onvergeeflijke fout maken om geen winterbanden te plaatsen.
Raar dan toch dat ondanks al die supperchauffeurs er toch zoveel ongevallen gebeuren in België, dat door het gezwalp ( van het enen naar het andere vak) er elke dag filles ontstaan. Hopelijk houden de meeste chauffeurs er hun hoofd bij en houden ze er rekening mee dat niet elke chauffeur zo 'super' is dan zijzelf en zijn ze een klein beetje tolerant, als het niet teveel inspanning is voor hun ego.
Toch hoop ik dat een en ander niet zo zal zijn zoals de voorspellingen laten uitschijnen. Ook al moet ik er niet door toch denk ik aan degenen die verplicht zijn om op de weg te gaan.
Voor mij misschien wel goed om te gaan fotograferen in het witte landschap.
Vandaag is het het naamfeest van Sint Nicolas. Een hoogdag voor de kinderen die dan hun cadeautje vinden in hun schoen. In onze jonge jaren was dit de dag van het jaar. Wij konden die nacht ervoor niet slapen en elk kraakje in het huis werd aanzien als zwarte piet die door de schoorsteen kroop. 4smorgens vroeg dan zo snel mogelijk naar beneden om een volle tafel met lekkere dingen te vinden en de geschenkjes.
Nu deze dagen struikel je over de sinten die elkaar in elke winkel en straathoek voor de voeten lopen. Vele kinderen vroegen zich af hoe dat kon, er is toch maar een sint? De reclamemakers en winkeliers vonden hier iets op. De hulpsinten. Maar ja, wie is dan de echte? Komt mijn geschenkje dan van de echte sint? Zo zie je maar dat een kinderfeest van vroeger met kinderlijke verwachtingen en naiviteit verworden is tot een commercieel gebeuren.
Wie van de kinderen kent nog het sint nicolaas verhaal? Wie kent het verhaal zowiezo nog? of is het tegenwoordig alleen te doen om de grootste en duurste geschenken en is er geen plaats meer voor kinderdromen?
Trouwens nog zo'n kwakkel als zou de sint uit Spanje komen is ontstaan uit pure commercieële redenen. Hij was bisschop in Myra in klein Azië dus uit Turkije.
Wat nog opvalt vandaag in de kranten, de laatste dagen stonden deze vol met blijde intreden en aankomsten van de sint. Vandaag op de naamdag zelf vond ik nog niets over de Sint. Ja de cadeautjes zijn gekocht, het geld is uitgegeven en de intresse is weg. Op naar de kerstman.
Vanmorgen viel de eerste sneeuw van deze winter hier bij ons. Gelukkig was het net niet koud genoeg om te blijven liggen en konden we vrij goed doorrijden naar het Uza voor de chemo. Alles loopt daar verder zoals gepland en dat betekend binne een week en een half terug een controlescan. De bloeddruk is ondertussen ook weer op een normaal niveau en dus gaat alles weer zijn gewone gangetje.
Thuisgekomen las ik dat we toch geluk gehad hebben met het verkeer. Op een moment stond er meer dan 300km file op de baan, en wij zo goed als niets. het mag al eens meezitten.
en daarmee bedoel ik niet het paard van sinterklaas.
Gans de nacht een opeenvolging van regenbuien en zelfs enkele donderslagen. Voor de rest van de dag beloofd het volgens de weervoorspellers ook niet veel goeds.
Heb daarnet toch even naar de bakker geweest tussen de buien door. Croissants gaan halen voor als iederen hier thuis wakker wordt. Met verse koffie of chocomelk, lekker achter het vuur. Laat dan de regen maar vallen buiten.
Morgen oncoloog. Deze laatste week was niet zo denderend, redelijk last gehad van fibromyalgie opstoot met als gevolg nekpijn en lichte hoofdpijn. Zal het morgen even melden en alles ondertussen warm houden.
We zitten momenteel met een hardnekkige muis. Hoe we daar vanaf moeten raken zonder vergif te gebruiken (want da's gevaarlijk voor poezen als ze de muis vangen) is een raadsel. Ze zit tussen het vals plofond waar de katten er ook niet aankunnen. Tips zijn altijd welkom.
Gisteren tijdens het wandelen langs de spoorweg vond ik een dode buizerd (denk ik toch) Was gekwetst aan de nek en borst waardoor ik vermoed dat hij tegen de bovenlijn van de trein is gevlogen. Spijtig van zo'n prachtvogel die onder andere muizen vangt. en ondertussen is de volgende regenbui hier aangekomen.
net dan toch nog gaan wandelen terwijl het nog droog was. Zoals ik vanmorgen reeds aanhaalde is grijs de hoofdkleur vandaag. Om dan in de sfeer te blijven heb ik mijn foto's ook in '256 tinten grijs' gezet.
Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
