Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
Ik ben een man en woon in Beveren-Waas () en mijn beroep is onderhoudstechnieker (invaliditeit).
Ik ben geboren op 19/12/1957 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie, light room,politiek, wandelen en fietsen, vooral om in beweging te blijven.
Sinds juni 2011 heb ik vernomen dat ik een hersentumor heb. Na verschillende behandelingen zonder resultaat krijg ik nu Avastin. Ik hoop dat dit aanslaat.
over-leven met een glioblastoom (hersentumor) en CVS zolang ik blog, ben ik er nog.
16-02-2013
eindelijk ietsje warmer
Gisteren was het eindelijk een tikje warmer. Niet meer de bijtende kou die je in de nek grijpt, niet meer de gure wind die je doet bibberen en beven. Mijn lichaam is er dankbaar voor.
In de voormiddag samen met R boodschappen gaan doen hier in het centrum. Zij doet de boodschappen, ik zorg voor het dragen.
Het zonnetje begon schuchtere pogingen te doen om door te breken en plots ziet alles er dan anders uit.
In de namiddag een wandeling gemaakt naar mijn lievelingspark hier in Beveren. Hof ter Saksen. Daar kom ik tot rust in de natuur, daar kan ik genieten van de vogels en de ontluikende natuur. Echt een plaats waar ik graag ben. Geregeld kom je er ook dezelfde mensen tegen die ook komen genieten, wandelen, een eindje lopen of gewoon op een bankje zitten. Zelf dat kon gisteren al, in het zonnetje op een van de wind afgeschermd plaatsje.
Deze week is al bij al goed verlopen, niet teveel last van muizenissen in mijn hoofd, het was redelijk rustig onder het schedeldak. Je kan moeilijk blijven piekeren en alles honderden keren herkauwen. Verandering brengt dit toch niet met zich mee en wat komt zal komen. Alle afspraken voor de onderzoeken en behandeling zijn in orde (dank zij R. Wat zou ik zonder haar beginnen. Al die paperassen om alle in orde te krijgen, de regeling van het vervoer want zelf autorijden kan nu niet. Je bent voor elke verplaatsing afhankelijk van derden. Busof tram is geen optie door mijn niet zo hoge stabiliteit. Gelukkig is er A. een vrijwillige chauffeur van B-mobiel die me steeds naar de afspraken in de kliniek brengt. Gelukkig, ik ben hem daar ook heel dankbaar voor dat hij een dit doet, en onderweg is er steeds een goed gesprek.
mijn dochter is net vertrokken en toen ik de deur opendeed blies een natte ijswind me bijna omver. Het afdak hangt vol ijsregen en 't is weeral geen weer om iets of iemand door te jagen.. Het is deze week dan ook nog niet tot wandelen gekomen. De kou bijt zich vast en blaast overal los door. Ik heb me deze week nog niet kunnen verwarmen en heb het steeds koud, hoeveel kleren ik ook aandoe of hoe hard ik het vuur ook zet. Medicatie zal hier waarschijnlijk wel een rol spelen.
De weerkaarten beloven wel een lichte opwarming en daarop zit ik echt te wachten. Ik wil wandelen maar niet als ik met hoofdpijn terugkom door de kou. Een temperatuur die naar de 10 graden neigt zou me zeer welkom zijn want ook fysiek mis ik het wandelen zowel als psychisch om me op te laden voor de komende tijd.
Alle afspraken voor de nieuwe behandeling zijn vastgelegd en volgende week maandag kan ik al een hele batterij onderzoeken doen. De week daarna moet ik dan 3 dagen naar het ziekenhuis voor de eerste behandeling en opvolging.
Hopelijk verloopt alles zoals te verwachten is en heb ik baat bij deze behandeling.
Alles is wel een groot vraagteken en het komt er op aan om niet in twijfels te vervallen en langs de andere kant jezelf niets wijs te maken. Dat steeds balanceren is vermoeiend en vreet energie, zowel van mezelf als van mijn familie.
Het enige dat je kan doen is zo positief mogelijk blijven en er open over zijn. Soms is dat moeilijk omdat het niet altijd over ziekzijn kan gaan. Het leven houd meer in en ik heb me reeds lang verzoend met het feit dat ik een beperkte houdbaarheidsdatum heb die lopende is. Wanneer deze afloopt heb ik geen zicht op maar dat neemt niet weg dat je dingen moet plannen en voorzien nu het nog rustig kan.
Zo ben ik momenteel de wetgeving ivm euthanasie aan het bekijken. Het is nl niet mijn bedoeling om alles nodeloos te rekken en mijn gezin nog meer te belasten. Wanneer het echt uitzichtloos en de moeite niet meer waard is, dan hoeft het voor mij niet meer. Alleen is de wetgeving in dit verband zo ingewikkeld en komt er zoveel bij kijken dat ik het een en ander nog goed moet bestuderen.
Het is nu niet zo dat ik er nu aan denk om op te geven. Alles is belastend, het vergt veel energie maar ik ben zinnens om deze behandeling goed door te komen en klotemans lik op stuk te geven. We laten ons niet zomaar in een hoekje duwen en blijven opkrabbelen. zolang we op onze benen blijven staan.
En van het weer gesproken het is hier beginnen ijzelen en alles ligt spekglad. Binnenblijven dus want een gebroken been kan ik wel missen.
Gisteren naar de oncoloog geweest om te horen welke opties ik op het moment heb om klotemans eronder te krijgen.
Daar alle standaardbehandelingen tot hiertoe niet echt veel uithaalden en hij maar blijft groeien zijn er niet veel opties meer om de strijd aan te binden.
Hij steld voor om in een klinische studie te stappen met een medicijn waarbij de bloed-hersenbarriére beter overbrugd wordt. Zo kan deze chemo de tumor beter bereiken. Daar er niet echt alternatieven zijn buiten verder wachten tot hij zover groeit dat het fataal wordt heb ik besloten om deze kans aan te grijpen. Zo lang het enigzinds haalbaar is op fysiek en mentaal vlak proberen we klotemans eronder te krijgen. Misschien lukt het ooit wel eens.
De komende weken zullen dus weer zwaar worden en af en toe zal het wel allemaal teveel worden, zal ik eens zagen, zal ik ambetant zijn en het niet meer zien zitten. Dankzij vrienden, kenissen en mijn gezin vind ik tot hiertoe nog altijd een of ander lichtpuntje om me aan op te trekken ook al vraagt het soms verschrikkelijk veel moeite. Vooral de twijfels die geregeld opsteken of alles wel de moeite is, of er deze keer een resultaat zal zijn zijn soms moeilijk te verwerken. Ook gaat het momenteel lichamelijk ietsje minder wat alles nog wat moeilijker maakt maar we blijven elke kans die zich voordoet aangrijpen zolang het verantwoord blijft.
Vanmorgen toen ik aan het douchen was hoorde ik de vogels fluiten. Het zonnetje was er even doorgekomen en in de struik aan onze voorhof begon het prille lenteleven zich te openbaren. Ook al is het berekoud, de tuinvogels zijn klaar voor warmer weer, en ik hoop daar ook op.
Onze toulouse lag gisteren zo knus te slapen op een ruw deken toen ik thuis kwam van een wandelingske dat ik hem al hoorde spinnen zodra ik de deur opende.
Onderweg was ik ook nog een (verloren gelopen) konijntje tegengekomen. Het zat op een open plekje van het winterzonnetje en de eerste groene sprietjes te genieten. Hopelijk vindt het ergens een schuilplaatsje voor 's nachts want er staan nog een paar ijskoude nachten te wachten.
Vandaag ben ik niet op wandel geweest, gewoon eens geen zin en dus de hele dag geluierd hier in huis, beetje boekjes lezen, tv kijken, dudje doen met toulouse op mijn schoot.
Ondertussen nog niet heel veel gedaan deze week. De medicatie die ik momenteel neem voor het eodeem en andere rottoestanden maakt het allemaal niet veel aangenamer. Gnse dag een hoofdpijn op de achtergrond, steeds kou en nu is het buiten ook nog rotweer. 'T is geen gemakkelijke week. De vraag wat er volgende week gaat bslist worden op gebied van behandeling en wat daarvan kan verwacht worden drukt op mijn humeur. Echt heel genietbaar ben ik niet momenteel en ook al probeer ik het om normaal te functioneren, een en ander overkomt me. Waarschijnlijk ook een deel bijwerkingen van de pillen.
Ook raak ik snel gefusteerd omdat alles moeilijk gaat op gebied van handigheid. Met dat verlies blijf ik het moeilijk hebben. Vele dingen lukken ge woon iet meer of duren zolang dat ik er gek van wordt. De veters van mijn wandelbotinnen strikken koste me een kwartuur, als het al lukt. Meestal ben ik dan al zo moe dat het wandelen er deze week ook bij inschiet. Ik hoop dat ik binnenkort wat beterschap mag verwelkomen want een week zoals deze heb je iets aan, da's proberen de week door te komen en verder niets. Dus ik vrees dat er deze week niet teveel 'geblogd zal worden, Het typen zelf vraagt zoveel moeite en concentratie dat ik er zo moe van wordt envermoedelijk de enen fout na de andere typ
ls't wat beter gaat laat ik af en toe wel wat horen en moest het al eens een beetje warmer en droger willen wordendan zou dat al een stap vooruit zijn, nu heeft dat weer nog buiten de andere dingen een nefaste invloed op mijn spieren en doen die ook nog eens pijn. Doorbijten is het enige wat erop zit en we zien wel hoe alles verder loopt.
Bedankt aan de mensen die reageerden en me een hart onder de riem steken. Het doet goed om te weten dat er mensen begaan zijn met mijn lot. En inderdaad er zou eens iets of iemand moeten komen die al die 'klotemansen' voorgoed doet verdwijnen uit de wereld.
Wat de volgende behandeling juist gaat inhouden en wat ik ervan mag verwachten weet ik nog niet direct. Dat zal pas volgende maandag meer uitgebreid besproken worden. Hopelijk lukt het deze keer weel iet beter en kunnen we klotemans iets terugdringen of in het wonderlijkste geval wegjagen. Je weet nooit en het enige wat je kan is vertrouwen hebben dat er misschien ook eens beter nieuws te rapen.valt. Kanker ie een oorlog van vele veldslagen, je wint er eentje en je verliest er eentje en wanneer deze oorjog voorbij is weet je nooit op voorhand. Ook in het beste geval kan er altijd opnieuw een klotemans opduiken en telkens kan je dan proberen om de strijd te voeren om verder te gaan. Telkens ben je bijna verplicht voor jezelf en je omgeving om niet bij de pakken te blijven zitten.
Gelukkig was de hoofdpijn gisteren grotendeels geweken en vandaag gaat alles tot nu toe nog OK Ben al naar de bakker om koffiekoeken en pistolets gegaan. Straks na de middag naar de dierenarts om ons poes zijn pilletjes voor zijn nieren.
Gisteren ben ik dan ook een klein wandelingske gaan maken, want een ganse dag binnenzitten niets doen of piekeren daar wordt ik lastig van. Beter een uurke stappen in de natuur en dan een zaligdoend dutje.
Ook al komt er dus geregeld minder goed nieuws op me af 't is kwestie van verdergaan en niet bij de potten te blijven zitten.
Binnenkort w komt dan ook de lente in zicht die weer nieuwe dingen meebrengt.
En we blijven ons vertrouwen stellen in de kunde van het oncologisch team in UZA. Zij doen er alles aan om de behandeling in de best mogelijke omstandigheden voort t zetten. Ze verdienen in elk geval een dikke pluim en een dikke merci.
zondag 3 februari 2013...ondanks alles toch maar eens gaan wandelen.
Gisteren dringend naar het ziekenhuis met barstende hoofdpijn. Kon vlug gezien worden door de dokters van Oncologie.
Goed nieuws verwachte ik niet en toen ik de scan-uitslag dan kreeg was het inderdaad niet wat het zou moeten zijn, maar ondertussen verwacht je het wel. De tumor, mister T. die ik op aanraden van vrienden vanaf nu 'klotemans' ga noemen is weer gegroeid en heeft zich in een vochtbedje gehuld. Deze vochtophoping is schijnbaar de reden van de hoofdpijn. De strijd hiertegen is dirdct aangegaan met Medrol, een soort cortisone.
Vanmorgen is de hoofpijn al wat weggetrokken, na eens een goede nachrust met behulp van een tabletje.
De aanpak van klotemans wordt ondertussen ook voorbereid en besproken in het ziekenhuis en binnen een à anderhalve week zal hier een nieuw behandelings methode opgestart worden. Een en ander moet ook nog met de dokters besproken worden en dan maar hopen dat de andere medicatie 'klotemans' kan nekken.
Ondertussen doe ik gewoon verder met mijn leven, en mijn blog en de stijd tegen klotemans en alles een plaatsje geven oùm er op alle gebied door te raken.
fotokes zullen niet voor vandaag zijn, denkt daarvoor voel ik me nog wat te slapjes.
Deze week loopt het langs geen kanten. Hele week al behandelingen en onderzoeken gehad en daarboven op een hardnekkige blokage in de hals. Ben totaal op en zal meer dan blij zijn dat deze week over is.
Maandag dus opgestaan met een verkramping van de nekspieren. Moest dan ook nog naar de chemo die dag waar tot overmaat van ramp alles nog een paar uur uitliep.
's avonds was ik kapot en de nek zat nog steeds vast plus dat er de verwerking van de chemo nog bijkwam.
Dinsdag had ik een behandeling bij de kinesist. Zij heeft na intens behandelen de grootst blokages weg kunnen werken zodat er toch iets verlichting was.
Woensdag moest ik dan onder de MRI scan om te zien hoe misterT zich gedraagt.
Vanmiddag ga ik nog eens naar de kenisist om nog een nekbehandeling te krijgen zodat ook de laatste ongemakken hiervan verdwijnen en dan hoop ik dat het voor de rest vandeze week terug normaal wordt. Dan ga ik eens uren uitrusten en niets doen om terug volledig op orde te raken...want ik heb er even genoeg van.
Na al die ijzige dagen is het vandaag aangenaam om te wandelen. Geen ijswind die stukken uit je hoofd wil bijten, geen nattigheid, enkel een zonnetje en een 8tal graden.
Ben dan ook eens gaan stappen in het ontdooiende landschap en het deed deugd. De sloten en grachten beginnen zich goed te vullen met dooiwater en naast de verharde weg lopen is geen optie meer als je je voeten wil drooghouden of niet wil vastraken in de modder.
Morgen is het weer chemodag en moet er afspraak gemaakt worden voor de volgende MRI. Nakijken hoe mister T zich gedragen heeft de vorige weken. Brengt weer een deel spanning met zich mee en veel relativeren om er toch niet teveel mee bezig te zijn. Goed weer en veel wandelen geven een goede bezigheid om er niet mee bezig te zijn...maar das niet altijd evident.
D heeft morgen haar laatste examen. Ze zal het wel goed gedaan hebben, ook al heeft ze soms de neiging aan haarzelf te twijfelen.
Tijdens het wandelen daarnet vroeg ik me af of ik van Freya een subsidie kan krijgen voor het plaatsen van een isolerend dakraam in mijn schedel. Door het schedelluikje gaat er nu veel energie verloren en komt er veel koude binnen....
Eergisteren nog eens gaan wandelen in de sneeuw. Ze spreken van dooi en ik wou nog een paar fotokes nemen. Eigenlijk ben ik heel blij dat deze koude nu voorbij zal zijn. Heb al enkele dagen last van hoofdpijn en nekpijn, vooral door de kou en het plaatske waar er een 'luikje' in mijn schedel zit is uiterst gevoelig wat koude-warmte betreft.
Hopelijk krijgen we dan een beetje droog weer ook, want de laatste maanden van 2012 en nu de sneeuw hebben al voor heel veel vochtigheid gezorgd. Een paar droge zonnige' dagen met aangename temperaturen zouden zeer welkom zijn. Maar we nemen het maar oals het komt.
Hier bij ons is het momenteel goed aan het sneeuwen en dit op een stijfbevroren ondergrond...'t zal weer glad worden.
De weermannen zeggen wel dat het de laatste perikelen zijn van deze koudegolf...en dan krijgen we wisselvallig weer, hopelijk met weinig regen en veel opklaringen.
Nu ga ik verderdoen aan mijn 'rijstpap' voor vanavond. Was lang geleden dat ik dat nog maakte en 't is er het weer voor.
De aanhoudende koude en vochtigheid hebben een slechte invloed op mijn spieren. De fybromyalgie sympthomen komen weer serk op de voorgrond. Stijf, kramp en spierpijn zijn de laatste dagen niet uit de lucht.
Kersepitkussen, infraroodlamp en extra thermisch ondergoed helpen het ergste wat te verzachten. 't zijn echter geen dagen van hoge activiteit bij mij. Buiten af en toe wat boodscappen en een kort wandelingske zit er niet veel beweging in.
Ondertussen blijft het hier in Beveren koud en wit. De meeste banen zijn goed bereidbaar buiten enkele wijk-straten waar zo goed als niet gestrooid werd.
De sneeuw brengt wel weer mooie plaatjes met zich mee. Hier zijn er nog een 40tal. Nog eens geshoten met mijn Sony- reflexcamera. Kwestie om het gebruik van het toestel niet te verleren en het omzetten van raw beelden niet te verleren.
Straks misschien om pillekes voor ons poes naar de dierenarts, als R zin heeft om door de kou te gaan.
Vanmorgen bij opstaan was er een wit laagje van amper 1 cm gevallen. Toen ik terugkwam van de bakker begon het iets harder te sneeuwen.
Rond de middag was de sneewlaag die er nog lag met een 4-tal cm aangegroeid. Sneeuwruimen dus om het voetpad vrij te maken.
Soms denk ik dan zou ik het wel ruimen? Hier in Beveren denkt de grote meerderheid dat dat niet hoeft. Ik heb het altijd zo geleerd en afleren daar is het te laat voor...dus ik ruim. Tijdens mijn wandelingen vloek ik dan wel eens op mensen die alles laten liggen en zo een ijsbaan maken van het voetpad. Ze zouden daar een beetje strenger mopgen op zijn, zeker in drukkere centrumstraten.
Ben buiten de bakker niet buiten geweest, 't was me met de gure wind iets te koud om aangenaam te zijn, dus boekske lezen in de zetel achter het vuur...is ook zalig.
Gisteren moesten we naar de bank. Vroeger was het Belfius filiaal gevestigd op de markt in Beveren. Centraal gelegen voor iedereen en op Dinsdag maakten de meeste mensen een combinatie van hun bankzaken en naar de markt gaan.
Belfius Beveren vond het echter nodig te verhuizen naar een plaats aan de N70 waar vroeger een hamburgerrestaurant was. Een heel eind van het centum, te voet enkel bereikbaar via een krammikkelig voetpad of via een wegeltje langs hof ter welle.
Met dit sneeuwweer was er dan op het voetpad of in het weggetje niet gestrooid zodat een en ander een hachelijke onderneming werd.
Op het terrein van de bank is er ook niet aan gedacht dat er wel eens mensen, en vele ouderen, tevoet komen. Enkel voor de auto's is een parking voorzien, de voetgangers moeten maar tussen dat autoverkeer laveren.
Dat er dan ook niet gestrooid is voor het bankfiliaal en het voetpad er spekglad bijlag is een schande. Van klantvriendelijkheid gesproken.
We beginnen er ernstig aan te denken om over te sstappen naar een bank dichterbij, een half uur stappen is in de zomer prima, maar bij regenweer .... en dan op gevaar af van overhoop gereden te worden aan de N70, want daar het je meer dan een paar ogen nodig, zeker als er wagens geparkeerd staan op het voetpad, wat ook geregeld gebeurt. Kortom, als je vele mensen zo hoort zal belfius vele klantn kwijtspelen met hun verhuis.
Vanmorgen efkens gaan stappen naar Cortewalle. Reeks fotokes gemaakt over cortewalle in de sneeuw. Er stond wel een venijnig windje uit het oosten, dat zich goed liet voelen aan de melseelse meersen.
Om te schaatsen was het blijkbaar nog te vroeg, 't was ook verboden om het ijs te betreden, en maar goed ook. De eenden hielden hier en daar een wak open en e zo ben je nooit zeker of het ijs wel dit genoeg is.
Morgen zou er nog een laagje sneeuw bijvallen, als de weermannen juist zijn en het blijft komende week nog koud.
Gisteren was de eerste dag na de chemo op maandag dat ik me echt weer wat beter voelde. De weergoden wilden ook mee en zo heb ik dan een mooie wandeling gemaakt in het besneeuwde Beveren. Het zonnetje was ook van de partij zodat het buiten aangenaam was. Goed ingepakt natuurlijk want het vroor de ganse dag.
De grotere straten waren sneeuwvrij, de wijkstraten waren echte schaatsbanen en op vele plaatsen waren de voetpaden gewoon onbegaanbaar. Aangetrapte sneeuw die een echte glijbaan vormde. Nochtans bestaat er een politiereglement dat verplicht tot het ruimen van de voetpaden. Een doorgang moet sneeuw en ijsvrij gemaakt worden. Velen lappen dat echter aan hun laars en laten alles liggen.
De wandeling leverde ook enkele mooie plaatjes op. Ik had eerst opgezocht met welke instellingen je best sneeuw kon fotograferen. Maar uiteindelijk toch besloten om de easy stand van mijn toestellleke te gebruiken, en de foto's zijn tot mijn verbazing toch goed belicht. Lang leve canon hs220.
Of er vandaag veel gewandelt zal worden weet ik niet, 't is hier bewolkt en nevelig en af en toe valt er wat lichte neerslag.
Bijlange niet zo mooi als gisteren, maar 't kan nog veranderen.
Waar ik tegenwoordig vooral op moet letten is om mijn nek en hoofd goed warm te houden, anders resulteerd dat in een hoofdpijn die slechts overgaat met rusten in een warme omgeving. Liever oppassen dus en wat meer aandoen. (twee mutsen en rolkraag en in nood nog een kap.
Vanmorgen lag alles bedekt met een sneeuwlaag van zo'n 5 a7cm. Veel heb ik er nog niet van kunnen genieten.
Vannacht wakker geworden van de hoofdpijn. Op de plaats waar een stukje schedel ontbreekt had ik door de kou een bijtende hoofdpijn gekregen. Normaal draag ik een muts als het zo koud is, maar door draaien en keren was deze afgeraakt.
Dan maar naar beneden in de living verdergeslapen met een paar kersepitkussens om alles op te warmen en een dafalgan om de hoofdpijn iets te milderen. Uiteindelijk dan in slaap geraakt en om 5u45 liep de wekker dan af. M moest vroeg vertrekken voor zijn eerste examen.
Neem daarbij dan nog dat ik gisteren chemokuur kreeg die door omstandigheden een paar uur langer duurde. Dus begrijpelijk dat ik me niet tip-top voel.
Ik had nochtans het plan om vandaag wat sneeuwfoto's te maken maar dat zal ik maar uitstellen. Het blijft nog even vriezen dus de sneeuw zal nog wel wat blijven liggen in velden en dreven zeker.
Net een beetje het voetpad geveegd en zout gestrooid en daar zal het vandaag wel bij blijven.
Voor wie graag de sneeuw ziet, geniet ervan, voor wie er door moed hou het veilig.
Ik ga het rustig aandoen en het kopke warm houden zodat ik morgen weer beter ben.
De eerste koude dag zit erop. Vannacht had het een beetje gesneeuwd, zo'n laagje van 1cm. Deze morgen was het goed ingeduffelt naar de bakker om croissants voor de kroost.
De hoofdpijn van gisteren en in mindere mate de dagen ervoor is fel vermindert. Heb deze nacht goed kunnen doorslapen en voelde me stukken beter. Waarschijnlijk de drukte en stress van deze week die een uitweg zocht.
'k weet het dat ik niet zou mogen stesssen maar ik kan het moeilijk loslaten als er iets misloopt, iets defect gaat of zo dan blijft dat maar rondspoken. Ongewild.
Van namiddag eens gaan wandelen in de sneeuw, samen met een mooi winterzonnetje was het aangenaam. Wel twee mutsen opgezet om mijn hersens een beetje warm te houden, zeker op de plaats waar het stukje schedel ontbreekt.
Bevroren hersenen werken niet zo goed me dunkt en 't is zo al lastig genoeg om normaal te doen.
De sneeuw, zon en eerste bloemen leverden weer een klein reeksje foto's op.
Morgen oncologie (avastin-behandeling en dan de rest van de week rustig genieten van de sneeuw die voorspeld wordt
In de latere namiddag dan toch een wandelingske gemaakt. De zon was er doorgekomen. De temperatuur was wel fel gedaald. Je klon al voelen dat het een vriesnacht zou worden.
De ondergaande zon toverde een gele gloed over het landschap. Een paar random-fotokes gemaakt, al waren ze maar om de blog op te fleuren en om het fotograferen gewoon te blijven.
Vanmorgen weer opgestaan met lichte hoofdpijn. Hoop dat het in de loop van de dag overgaat. Onbewust zit ik er wel mee in, je denkt direct dat de smeerlap in mijn hoofd aan het groeien is. Maar het zal wel toeval zijn. Ik heb de indruk dat het vanuit de nekspieren komt, goed warmhouden is dus de boodschap.
Maandag weer een kuur AVASTIN in het ziekenhuis en dan heb ik eens een weekje rust, als er niets in de weg komt,zoals de laatste tijd frequent gebeurde.
Goed weekend nog aan iedereen en ik hoop dat je je kan warmhouden met de winterprik.
Deze week is een beetje hectisch. Naar ziekenhuis, kenisit, boodschappen, defecte microgolfoven .
Ik heb gans de week nog geen tijd gehad om eens te ontspannen, ben nog niet gaan wandelen en het zou wel nodig zijn.
Zelfs mijn wiel zit nog niet terug in mijn fiets. Steeds kwam er iets tussen.
Hoop dat het volgende week wat rustiger aan kan gaan. Maar met boodschappen doen verlies je zoveel tijd, maar 't is noodzakelijk. Zo ging ik vanmorgen met M, als chauffeur naar de Aldi. Boodschappenlijstje meegenomen en alles in volgorde gezet. Wat blijkt nu, alle producten zijn van plaats veranderd met als gevolg dat alles drie keer zo veel tijd in beslag nam, en we op de koop toe dan nog niet alles vonden. Waarom doen ze zoiets? Is dat om te pesten of willen ze minder verkopen?
Gisterenmorgen dan was onze microgolfoven defect. Na de kinesist met D naar Vandenborre in St niklaas. Keuze uit een tiental ovens met een 6tal in de prijsklasse beneden 100€. Keuze gemaakt en op zoek naar een verkoper. Om kort te zijn bleek geen enkele oven voorradig te zijn beneden de 250€. Kon wel besteld worden en konden er dan maandag omkomen, wat weer een rit naar st Niklaasd inhield met het nodige tijdverlies voor de kinderen die in hun examenperiode zitten.
We zijn dan noodgedwongen maar naar de Carrefour gegaan en daar uiteindelijk een oven gevonden.
Nu ga ik eten klaarzetten voor mijn studenten, dan wat rusten en hopelijk lukthet om een wandeling te maken deze namiddag en komt er weer niets in de weg.
'k hoop dat de rest van 2013 wat rustiger verloopt.
Deze morgen merkte ik dat mijn fiets platte band had. Eergisteren had ik nog een toer van een 35km gedaan door wegen en velden. Bij thuiskomst stond de achterband iets platter, en vandaag was alle lucht weg.
Wiel eruitgehaald, buitenband afgenomen en ja, de binnenband had een scheur van 3cm. Blijkbaar ergens een steen of zo geraakt in een van de wegels.
Nieuwe binnenband gestoken en buitenband geplaatst en opgepompt.
Dan was 't tijd om efkens te pauzeren. De energie was op.
Vanmiddag zal ik het wiel dan terug monteren en dan zijn we wer klaar om te fietsen.
Net naar de markt geweest, 't viel weer hard op dat er toch mensen zijn zonder enige manieren.
Wij staan aan het groentekraam, er zijn nog meer dan 10 nummertjes voor ons. Komt er een onbeschoft vrouwmens duwen en drummen om vlak aan de groenten te geraken. Ze begint daar te rommelen in de bak bloemkooltjes en die allemaal vast te pakken. Van hygiëne had dat mens blijkbaar nog nooit gehoord. Dat ging haar vermogens te boven.
Ons poes mist zijn kameraad, hij loopt aaf en toe te zoeken, wil meer op de schoot, zoals nu zit hij hier mee voor het scherm. We zullen hem maar wat vertroetelen en extra aandacht geven.
Nu ga'k de tafel dekken, R Zal bijna terugzijn van boodschappen en dan is het tijd om onze studenten te spijzen.
>Gisteren morgen kreeg ons poes timo plots pijn. Een klagend miauwen en totaal lusteloos. Toen ik hem wou opnemen om op een confortabel plaatsje te zetten was het duidelijk dat hij hevige buikpijn had. De dierenarts van wacht gebeld, waarbij we geluk hadden dat het onze vaste dierenarts was. Na een kwartuurtje was hij hier. Wat we vreesden was zo. Hij had voor de vierde keer een obstructie in het urinekanaal waardoor hij niet kon plassen. Na onderzoek bleek dat het deze keer wel ernstiger was dan de vorige keren.
Hij kreeg nog een spuitje tegen de pijn en een middel om de urinewegen open te zetten, met de hoop dat hij toch nog spontaan zou kunnen plassen. We moesten even afwachten. Met het spuitje was hij wel wat rustiger en heeft hij nog een paar uurkes geslapen. Maar in de latere namiddag kwam de pijn weer, en ook al probeerde hij nog het ging niet meer.
We moesten nu beslissen wat er moet gebeuren. Terug een sonderen of misschien opereren? Vorige keer heeft hij daar echt veel van afgezien en was het kantje-boord.
Gebeld naar de dierenarts ne we mochten langskomen. De verstopping met gruis en steentjes was echter van die aard dat een nogal zwarer operatie zich opdrong. Na overleg, het feit in aanmerking genomen dat het de zoveelste keer was en ook de ouderdom hebben we besloten hem te laten inslapen. Dit is een van de mindere dingen aan het hebben van dieren, maar vele opties waren er niet.
We zullen hem missen, zijn deugnieterij, zijn begroeting s'morgens, zijn knus bij ons liggen in de zetel. Maar hij heeft het goed gehad bij ons, had steeds een speelkameraad toulouse, kon binnen en buiten en genoot van de knusse plaatsjes hier in huis, liefst op de was, op een trui of een wollen vest.
Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
