Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
Ik ben een man en woon in Beveren-Waas () en mijn beroep is onderhoudstechnieker (invaliditeit).
Ik ben geboren op 19/12/1957 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie, light room,politiek, wandelen en fietsen, vooral om in beweging te blijven.
Sinds juni 2011 heb ik vernomen dat ik een hersentumor heb. Na verschillende behandelingen zonder resultaat krijg ik nu Avastin. Ik hoop dat dit aanslaat.
over-leven met een glioblastoom (hersentumor) en CVS zolang ik blog, ben ik er nog.
12-03-2013
een paar cm sneeuw
Vanmorgen ligt er een paar cm sneeuw en ja je kan het raden alle vormen van vervoer liggen plat. M is juist terug thuis gekomen. Geen treinen die tot in Gent geraken.
Als je dan gaat kijken op de website van railtime waar je zogezegd alle info direct kan raadplegen is er niets aan de hand en rijd alles stipt. Ik vraag me reeds lange tijd af of er bij de Belgische spoorwegen nog wel iets is dat op een normale manier werkt. Elk jaar worden er miljarden ingepompt en toch slagen ze er niet in om een minimum aan dienstverlening te verschaffen. 20 stakingen of meer per jaar, elke dag matrieel dat defect geraakt met vertragingen als gevolg, te pas en te onpas worden treinen afgeschaft en als het durft vriezen of sneeuwen is er al helemaal geen sprake meer van enige dienstverlening.
Wordt het eens geen tijd om deze draak uit te mesten, de onbekwame verantwoordelijken de rekening te presenteren? De politiek zit er steeds op te hameren dat we meer gebruik moeten maken van het openbaar vervoer. Een eerste vereiste is dan wel dat er een betrouwbaar openbaar vervoer is en dat blijkt de laatste jaren niet te lukken.
Het alternatief, de auto is ook al geen oplossing. 1500km file met stilstaand en zeer traag verkeer. reistijden die tot 5x de normale reistijd bedragen.
Kortom, Belgie ligt weer plat door een paar cm sneeuw.
Moest er een of andere buitenlandse mogendheid een invasie van België overwegen dan kan deze best investeren in sneeuwkanonnen. Spuit een par cm sneeuw over het land en alle leven valt stil....
Nu genoeg gezaagd over de sneeuw. Thuisblijven is de boodschap want er staat een snijdende wind die het niet aangenaam maakt om buiten te gaan. Beetje lezen en muziek beluisteren en wat computeren terwijl we lekker warm binnen zitten en de dag zal ook wel voorbijgaan.
Hopelijk liggen de banen er morgen beter bij want dan moet ik naar de oncoloog.
Het weer maakt de gekste sprongen. Vorige week mooi warm lenteweer, nu terug putteke winter. De Voor morgen wordt er dan in België tot 15cm sneeuw voorspeld. Blijkt dat dit vooral voor de zuidelijke helft van het land zou zijn. Een kijkje op de voorspellingen van meteo services, waar je het plaatselijke weer kan raadplegen, leert ons dat het hier in onze streek (Beveren) zo goed als droog zou blijven. We hopen het maar. Wel zal het echt koud worden vannacht, tot -7°C. Terug een damarreke aandoen zal de boodschap zijn. Want er staat een gure (4bft noordoostenwind die de kou zal doen bijten.
De ontwakende natuur van vorige week zal weer een krak krijgen. Vele bottende bomen en bloemen zullen weer een tijdje achterop geraken en de kleur die stilaan hier en daar begon op te duiken zal zich niet verder zetten en wachten tot het weer zonniger en warmer wordt. Dat het dat wordt weten we, wanneer het dat wordt is een andere vraag en soms zou je eraan beginnen twijfelen.
Vorige week nog meer dan 15 °c. Nu vandaag halen we daar nog 1/10de van, nl 1,5°C. Gisteren begon zelfs de weerman zijn weerpraatje met de mededeling dat hij het beu is, dit aanhoudend slecht weer. En ik denk dat velen hem hierin volgen. Toch zullen we deze week moeten doorbijten, koud, winterse viezigheid en grijs. Niet om buiten te komen als je niet echt moet.
Ik ben nog altijd de vermoeidheid aan het bekampen. Veel doe ik niet. Een boekje lezen, wat TV kijken en muziek beluisteren.
Mijn zicht gaat er ook maar traag op vooruit. De ene dag iets beter, de andere lukt het zelfs niet om deftig een boterham te smeren. 'k heb al gemerkt dat een en ander afhankelijk is vanhoe moe ik ben en wanneer ik me op iets nerveus maak loopt het helemaal mis. Rustig blijven en relativeren dus en watnu niet lukt lukt misschien morgen wel.
Deze week staat er een bezoek aan de oncoloog gepland en naar de huisarts. Msschien ook naar de pedicure om mijn teennagels wat bij te werke. Door de chemo zijn er een paar een beetje vergroeid en zelf zie ik niet genoeg om ze bij te knippen. Ook mijn hoofdhuid ziet er momenteel niet uit. Op de operatieplaats ziet het er gewoon griezelig uit. Ik hoop dat je niet teveel schrikt van de foto's die R ervan nam. anders klik je ze maar snel weg. Het is zo'n beetje frankensteinIk heb nog het voordeel dat ik er zelf niet naar moet kijken. Gelukkig heb ik er niet veel last van. Alleen slapen op een ruwer opervlak irriteerd soms. Daarom slaap ik nu met mijn hoofd op een schapenvellletje.
Ook mijn telefoon heb ik moeten veranderen. Ik kon de aanwijzingen op het scherm en de toetsen niet meer lezen. Heb me nu een toestel aangeschaft dat grotere toetsen heeft met meer contrast op de toetsen en het scherm zodat ik toch nog kan bellen en sms'en. Was niet zo eenvoudig te vinden. Het is een DORO 605 geworden. Deze kwam in de revieuws als beste naar voor. Is ons trouwens aangeraden door de ALLO telecom verkoper ook al had hij ze niet in zijn gamma. Hij had allleen Emporia en dat blijken toetsellen van bedenkelijke kwaliteit.
De Doro is zweeds fabrikaat. Er zijn ook drie sneltoetsen op en een noodoproepsysteem. Dit heb ik nog niet ingesteld omdat dat nog niet nodig is. Misschien in de toekomst.
Leg je warme sokken, thermisch ondergoed en dikke sjaal en trui maar niet te ver weg. 't was vandaag dan wel zomers maar dat is geen blijvertje.
'k was nog zo blij met het betere weer waarvan je opfleurt en er weer zin in krijgt. We zullen ons dus weer moeten aanpassen en niet te veel buitenactiviteiten plannen. Nog maar wat geduld oefenen tot de lente echt komt ....
Gister een prachtdag. Volop zon, mooie blauwe lucht een uitnodiging voor te wandelen in de stilaan groener wordende natuur. Heb ik dan ook gedaan in de namiddag.
's morgens naar het UZA voor een MRI scan. Deze keer eens niet voor mij maar voor R. Om eens uit te zoeken waar de veelvuldige migraineaanvallen vandaan komen.
In het middagnieuws twee hoofdpunten. Het overlijden van Rik De Saedeleer. De voetbalcommentator van het langerekte goaaaaaaaaalllllllll! Hij had de mooie leeftijd van 89 bereikt.
Het tweede hoofdpunt was het onslag dat minister van Financiën gegeven heeft. Na de aanhoudende insinuaties en verdachtmakingen en de nogal klungelige reactie erop van zijnentweege was zijn positie niet meer houdbaar. Blijkbaar isd de nieuwe maniervan politiek bedrijven niet meer iets constuctief doen voor het land maar zoveel mogelijk elkaar den duvel aandoen, beschuldigingen en halve waarheden rondstooien en vooral niet werken aan de echte problemen die de welvaart van ons allen bedreigen. En dit vooral onder impuls van de verzuringspartij NVA.
Vanmorgen in het nieuws de dood van Hugo Chàvez. Hij heeft op zijn 58ste de strijd tegen kanker verloren.
Vandaag ziet het weer er iets minder uit. 't is licht bewolkt en zo rond de 10°C. Straks om pillekes naar de dierenartsvoor ons poes. Sinds hij die dagelijks inneemt heeft hij veel minder last van hoesten en braken.
Gisteren had hij een muis gevangen, en terug laten lopen, de pipo. Moet hij de jacht volledig opnieuw beginnen.
Gisteren was het een mooie zonnige dag met aangename wandeltemperatuur...en dan kan ik niet blijven thuiszitten. Op naar hof ter saksen in de hoop dat het na de temodalkuur zou lukken.
Geen probleem, beetje moeilijk met het evenwicht in het begin en toen ik er aankwam was ik blij om op een bankje even uit te blazen. Genieten van het zonnetje op mijn knoken en je waant je op vakantie.
Er waren meerdere mensen die deze dag uitgekozen hadden om de voorbije grauwe, koude dagen te vergeten. Iedereen die ik tegenkwam oogde ook plots veel vrolijker.
Na een klappeke met een wandelaar die ik geregeld zie endan maar terug naar huis.
Al bij al viel het mee met wanelen, alleen het zicht wordt soms wel heel problematisch. Misschien dat blijvend oefenen enige beterschap meebrengt.
Vandaag was de vijfde dag temodal. Dit betekent dat de eerste kuur is ingenomen. Nu heb ik 23 dagen zonder pillen om ze te verwerken en hun werk te laten doen.
Net zoals bij de eerste keer toen ik temodal nam voel ik me wat moe. Vanaf gisteren is die vermoeidheid opgestoken. Nu is het dus zorgen dat ik terug energie en uithoudingsvermogen kweek.
Gelukkig zou het een beetje warmer en zonniger weer worden. Zal wel helpen om me terug beter te voelen en dan proberen wandelen en zien hoever we komen...en geen overdaad doen want da's helemaal uit den boze. We komen er weer wel en de lente komt uitnodigend dichtbij met al het nieuwe leven van planten en dieren. Veel om te fotograferen dus.
Morgen bezoek van de sociaal assistente van de mutualiteit. Er zijn een hele hoop paperassen in orde te maken om sommige dingen terugbetaald te krijgen. Want zo'n ziekte als kanker kost een hele hap uit het zowiezo al uitgedunde gezinsbudget. Verzorgingsproducten, mdicijnen, vervoerkosten.
Ook alle dingen die ik vroeger met gemak zelf deed in en om het huis kosten tegenwoordig geld, alles moet je aan derden vragen. Voor alles is hulp nodig. Alleen het simpel functioneren gaat nog wat, ook al is alles traag en moeilijk. Als je echter bij de pakken gaat neerzitten wordt alles nog slechter. Daarom dat ik blijf wandelen, zoveel mogelijk blijf doen ook al maak ik er geregeld een knoeiboel van.
Verplaatsingen zijn momenteel ook problematisch. Wandelen in wegels en op niet drukke plaatsen gaat goed. Bij drukte wordt het een hele opgave. Je moet eens proberen om met een oog door een WC rolletje te kijken en dan zo eens in een winkelstraat, of gewoon in het verkeer te gaan stappen. Dan heb je ongeveer het gevoel dat ik heb en zie je ongeveer wat ik zie.
Verplaatsing per openbaar vervoer is ook zo'n hel. In een trein gaat het nog, daar heb je de tijd om op en af te stappen. Een bus is onmogelijk. Je bent nog niet opgestapt of die vertrekt al, liefst op een zo bruuks mogelijke manier waardoor je dan ook nog kans hebt om je evenwicht te verliezen.
En toch is het enige dat ik kan doen blijven oefenen en de dagen dat ik beter zie benutten om ervan te genieten en de andere dagen dan maar iets anders doen. Misscien komen er meer goede dagen dan mindere als klotemans afgeremd wordt...
Gisteren avond, toen we tvzaten te kijken kwamen mijn beide kinderen aandragen met een verrassing.
Ze hadden samen de laatste nieuwe CD van Bob Dylan gekocht voor me. Ik vond dit wel een heel mooi moment, bedankt ik zal er als hevige dylan fan van genieten. Ben er trouwens al mee begonnen en vind het nu al een van zijn beste CD's. Hij wordt zoals goede wijn met de jaren beter.
De temodalkuur wordt goed verdragen. Heb wel gisteren veel geslapen. Was doodmoe van de drie dagen ziekenhuis Mijn gebuur was nogal van het drukke type en had bijna geen nachtrust nodig. 'Hij ging om 10.30 slapen' en vanaf 1.00 a1u30u was hij al aan het rondlopen en rommelen in de kamer. Dus veel slapen was er niet bij. Dan thuis mijn schade maar inhalen.
Maandag moest ik in de kliniek nog enkele testen ondergaan om na te gaan of ik 'geschikt' was om het nieuwe medicijn uit te testen.
Maandagavond kreeg ik dan het nieuws dat ik niet in aanmerking kwam voor de studie met dit medicijn. Een van de vooropgestelde parameters was bij mij te laag. Hierdoor zou er een verhoogd risico zijn op complicaties en ben ik dus niet weerhouden.
Dinsdag is dan de oncoloog langs geweest.
Er is beloten om de tu!mor die er nu zit (een residieve) aan te pakken met TEMODAL. gecombineerd met medrol om het odeem en de druk te bestrijden.
Terug lid dus van de temodalclub. Gisteren ben ik er al mee gestart. 5dagen na elkaar een dosis van 480mg.
Heb ook nog een diepeer gesprek gehad met de oncoloog. Het komt erop neer dat we alleen kunnen hopendat temodal de tumor doet krimpen of op zijn minst doet stoppen met groeien. Niemand kan enige voorspelling doen en alles is afwachten en hopen. Blijkbaar is klotemans er een van het soort dat heel moeilijk te besrtijden is en zich zeer onvoorspelbaar kan gedragen. In de toekomst kijkne, voorspellingen doen o prognoses stellen is allemaal een vorm van gokken en daar kom je niets mee vooruit. 't is gewoon afwachten en er het beste van maken. En vooral het kopke niet laten hangen...dat kan later wel.
Vandaag begint de zoveelste veldslag tegen tumor klotemans. Hoop dat ik de nodige munitie krijgt om hem eens een harde slag toe te dienen.
Tot woensdag ben ik in het ziekenhuis en zal er op mijn blog niet veel veranderen. Zodra ik terug thuis ben en me goed genoeg voel mag je me hier weer verwachten.
Ergens tussen struiken en planten op hof ter saksen ligt een marmer plaat met volgend gedicht:
Leven,
is afscheid nemen,
is springen in een wurgend water
en verlangen.
van boterbloemen
en glazen stemmen.
blijft gebroken kleur,
klank van alleen zijn
alles wat we zouden willen worden
is lang voor ons gebeurd.
Honderden malen was ik er al voorbijgelopen zonder er veel aandacht aan te schenken. maar als je het aandachtig leest zit er veel waarheid in.
Het leven is een aaneenschakeling van afscheid nemen.
Zo hoop ik dat ik vanaf volgende week kan starten met afscheid nemen van klotemans die zich reeds lang ongevraagd ophoud binnenin mijn schedel...dat zou pas een vreugdevol afscheid zijn.
Gisteren een deel onderzoeken laten doen. Best vermoeiend maar het viel nogal mee.
Het neurologisch onderzoek was wel confronterend. Dan komt pas boven welke schade klotemans al heeft aangericht tot hier toe. Vooral de beperkingen die hij veroorzaakt.
Als je nog eens op de feiten gedrukt wordt tijdens zo'n ondezoek dat het gezichtsveld wel vrij klein is geworden, dat dichtbij zien niet meer zo vanzelfsprekend is dan moet je weer efkens slikken en verdergaan. Ook al weet je door dagelijkse ondervinding dat vele dingen slechter gaan, nu werd het nog eens bevestigd en vastgelegd.
Voor vandaag heb ik een rustige dag gepland om een en ander te laten bezinken, heb deze week nog een huisartsbezoek en behandeling bij de kinesist.
Verder nog een en ander klaarmaken en plannen voor volgende week. En uitrusten zodat ik volgende week maandag in 'goede' conditie kan starten met de nieuwe behandeling.
't was vandaag eens niet alleen in mijn hoofd mistig. Deze ochtend gaan rondstappen, 't was windstil en redelijk aangenaam vantemperatuur. Over de akkers en weiden lag een zeer fijn nevellaagje wat de stilte op een zondagmorgen nog extra in de verf zette.
te raken. Ben ook een nieuw wandelwegje gaan zoeken om gemakkelijker en veiliger van ter-saksen naar en over de N70.
Blijkbaar zijn de werken aan de fietspaden in de buurt van de duivendam voltooid en is het er nu wel heel wat veiliger stappen op 't eerste zicht. Ik zal het nog wel eens grondig uitzoeken, ook op een weekdag om te zien of het dan nog zo OK is met meer verkeer en wie weet lukt het ooit nog per fiets.
Gisteren was het eindelijk een tikje warmer. Niet meer de bijtende kou die je in de nek grijpt, niet meer de gure wind die je doet bibberen en beven. Mijn lichaam is er dankbaar voor.
In de voormiddag samen met R boodschappen gaan doen hier in het centrum. Zij doet de boodschappen, ik zorg voor het dragen.
Het zonnetje begon schuchtere pogingen te doen om door te breken en plots ziet alles er dan anders uit.
In de namiddag een wandeling gemaakt naar mijn lievelingspark hier in Beveren. Hof ter Saksen. Daar kom ik tot rust in de natuur, daar kan ik genieten van de vogels en de ontluikende natuur. Echt een plaats waar ik graag ben. Geregeld kom je er ook dezelfde mensen tegen die ook komen genieten, wandelen, een eindje lopen of gewoon op een bankje zitten. Zelf dat kon gisteren al, in het zonnetje op een van de wind afgeschermd plaatsje.
Deze week is al bij al goed verlopen, niet teveel last van muizenissen in mijn hoofd, het was redelijk rustig onder het schedeldak. Je kan moeilijk blijven piekeren en alles honderden keren herkauwen. Verandering brengt dit toch niet met zich mee en wat komt zal komen. Alle afspraken voor de onderzoeken en behandeling zijn in orde (dank zij R. Wat zou ik zonder haar beginnen. Al die paperassen om alle in orde te krijgen, de regeling van het vervoer want zelf autorijden kan nu niet. Je bent voor elke verplaatsing afhankelijk van derden. Busof tram is geen optie door mijn niet zo hoge stabiliteit. Gelukkig is er A. een vrijwillige chauffeur van B-mobiel die me steeds naar de afspraken in de kliniek brengt. Gelukkig, ik ben hem daar ook heel dankbaar voor dat hij een dit doet, en onderweg is er steeds een goed gesprek.
mijn dochter is net vertrokken en toen ik de deur opendeed blies een natte ijswind me bijna omver. Het afdak hangt vol ijsregen en 't is weeral geen weer om iets of iemand door te jagen.. Het is deze week dan ook nog niet tot wandelen gekomen. De kou bijt zich vast en blaast overal los door. Ik heb me deze week nog niet kunnen verwarmen en heb het steeds koud, hoeveel kleren ik ook aandoe of hoe hard ik het vuur ook zet. Medicatie zal hier waarschijnlijk wel een rol spelen.
De weerkaarten beloven wel een lichte opwarming en daarop zit ik echt te wachten. Ik wil wandelen maar niet als ik met hoofdpijn terugkom door de kou. Een temperatuur die naar de 10 graden neigt zou me zeer welkom zijn want ook fysiek mis ik het wandelen zowel als psychisch om me op te laden voor de komende tijd.
Alle afspraken voor de nieuwe behandeling zijn vastgelegd en volgende week maandag kan ik al een hele batterij onderzoeken doen. De week daarna moet ik dan 3 dagen naar het ziekenhuis voor de eerste behandeling en opvolging.
Hopelijk verloopt alles zoals te verwachten is en heb ik baat bij deze behandeling.
Alles is wel een groot vraagteken en het komt er op aan om niet in twijfels te vervallen en langs de andere kant jezelf niets wijs te maken. Dat steeds balanceren is vermoeiend en vreet energie, zowel van mezelf als van mijn familie.
Het enige dat je kan doen is zo positief mogelijk blijven en er open over zijn. Soms is dat moeilijk omdat het niet altijd over ziekzijn kan gaan. Het leven houd meer in en ik heb me reeds lang verzoend met het feit dat ik een beperkte houdbaarheidsdatum heb die lopende is. Wanneer deze afloopt heb ik geen zicht op maar dat neemt niet weg dat je dingen moet plannen en voorzien nu het nog rustig kan.
Zo ben ik momenteel de wetgeving ivm euthanasie aan het bekijken. Het is nl niet mijn bedoeling om alles nodeloos te rekken en mijn gezin nog meer te belasten. Wanneer het echt uitzichtloos en de moeite niet meer waard is, dan hoeft het voor mij niet meer. Alleen is de wetgeving in dit verband zo ingewikkeld en komt er zoveel bij kijken dat ik het een en ander nog goed moet bestuderen.
Het is nu niet zo dat ik er nu aan denk om op te geven. Alles is belastend, het vergt veel energie maar ik ben zinnens om deze behandeling goed door te komen en klotemans lik op stuk te geven. We laten ons niet zomaar in een hoekje duwen en blijven opkrabbelen. zolang we op onze benen blijven staan.
En van het weer gesproken het is hier beginnen ijzelen en alles ligt spekglad. Binnenblijven dus want een gebroken been kan ik wel missen.
Gisteren naar de oncoloog geweest om te horen welke opties ik op het moment heb om klotemans eronder te krijgen.
Daar alle standaardbehandelingen tot hiertoe niet echt veel uithaalden en hij maar blijft groeien zijn er niet veel opties meer om de strijd aan te binden.
Hij steld voor om in een klinische studie te stappen met een medicijn waarbij de bloed-hersenbarriére beter overbrugd wordt. Zo kan deze chemo de tumor beter bereiken. Daar er niet echt alternatieven zijn buiten verder wachten tot hij zover groeit dat het fataal wordt heb ik besloten om deze kans aan te grijpen. Zo lang het enigzinds haalbaar is op fysiek en mentaal vlak proberen we klotemans eronder te krijgen. Misschien lukt het ooit wel eens.
De komende weken zullen dus weer zwaar worden en af en toe zal het wel allemaal teveel worden, zal ik eens zagen, zal ik ambetant zijn en het niet meer zien zitten. Dankzij vrienden, kenissen en mijn gezin vind ik tot hiertoe nog altijd een of ander lichtpuntje om me aan op te trekken ook al vraagt het soms verschrikkelijk veel moeite. Vooral de twijfels die geregeld opsteken of alles wel de moeite is, of er deze keer een resultaat zal zijn zijn soms moeilijk te verwerken. Ook gaat het momenteel lichamelijk ietsje minder wat alles nog wat moeilijker maakt maar we blijven elke kans die zich voordoet aangrijpen zolang het verantwoord blijft.
Vanmorgen toen ik aan het douchen was hoorde ik de vogels fluiten. Het zonnetje was er even doorgekomen en in de struik aan onze voorhof begon het prille lenteleven zich te openbaren. Ook al is het berekoud, de tuinvogels zijn klaar voor warmer weer, en ik hoop daar ook op.
Onze toulouse lag gisteren zo knus te slapen op een ruw deken toen ik thuis kwam van een wandelingske dat ik hem al hoorde spinnen zodra ik de deur opende.
Onderweg was ik ook nog een (verloren gelopen) konijntje tegengekomen. Het zat op een open plekje van het winterzonnetje en de eerste groene sprietjes te genieten. Hopelijk vindt het ergens een schuilplaatsje voor 's nachts want er staan nog een paar ijskoude nachten te wachten.
Vandaag ben ik niet op wandel geweest, gewoon eens geen zin en dus de hele dag geluierd hier in huis, beetje boekjes lezen, tv kijken, dudje doen met toulouse op mijn schoot.
Ondertussen nog niet heel veel gedaan deze week. De medicatie die ik momenteel neem voor het eodeem en andere rottoestanden maakt het allemaal niet veel aangenamer. Gnse dag een hoofdpijn op de achtergrond, steeds kou en nu is het buiten ook nog rotweer. 'T is geen gemakkelijke week. De vraag wat er volgende week gaat bslist worden op gebied van behandeling en wat daarvan kan verwacht worden drukt op mijn humeur. Echt heel genietbaar ben ik niet momenteel en ook al probeer ik het om normaal te functioneren, een en ander overkomt me. Waarschijnlijk ook een deel bijwerkingen van de pillen.
Ook raak ik snel gefusteerd omdat alles moeilijk gaat op gebied van handigheid. Met dat verlies blijf ik het moeilijk hebben. Vele dingen lukken ge woon iet meer of duren zolang dat ik er gek van wordt. De veters van mijn wandelbotinnen strikken koste me een kwartuur, als het al lukt. Meestal ben ik dan al zo moe dat het wandelen er deze week ook bij inschiet. Ik hoop dat ik binnenkort wat beterschap mag verwelkomen want een week zoals deze heb je iets aan, da's proberen de week door te komen en verder niets. Dus ik vrees dat er deze week niet teveel 'geblogd zal worden, Het typen zelf vraagt zoveel moeite en concentratie dat ik er zo moe van wordt envermoedelijk de enen fout na de andere typ
ls't wat beter gaat laat ik af en toe wel wat horen en moest het al eens een beetje warmer en droger willen wordendan zou dat al een stap vooruit zijn, nu heeft dat weer nog buiten de andere dingen een nefaste invloed op mijn spieren en doen die ook nog eens pijn. Doorbijten is het enige wat erop zit en we zien wel hoe alles verder loopt.
Bedankt aan de mensen die reageerden en me een hart onder de riem steken. Het doet goed om te weten dat er mensen begaan zijn met mijn lot. En inderdaad er zou eens iets of iemand moeten komen die al die 'klotemansen' voorgoed doet verdwijnen uit de wereld.
Wat de volgende behandeling juist gaat inhouden en wat ik ervan mag verwachten weet ik nog niet direct. Dat zal pas volgende maandag meer uitgebreid besproken worden. Hopelijk lukt het deze keer weel iet beter en kunnen we klotemans iets terugdringen of in het wonderlijkste geval wegjagen. Je weet nooit en het enige wat je kan is vertrouwen hebben dat er misschien ook eens beter nieuws te rapen.valt. Kanker ie een oorlog van vele veldslagen, je wint er eentje en je verliest er eentje en wanneer deze oorjog voorbij is weet je nooit op voorhand. Ook in het beste geval kan er altijd opnieuw een klotemans opduiken en telkens kan je dan proberen om de strijd te voeren om verder te gaan. Telkens ben je bijna verplicht voor jezelf en je omgeving om niet bij de pakken te blijven zitten.
Gelukkig was de hoofdpijn gisteren grotendeels geweken en vandaag gaat alles tot nu toe nog OK Ben al naar de bakker om koffiekoeken en pistolets gegaan. Straks na de middag naar de dierenarts om ons poes zijn pilletjes voor zijn nieren.
Gisteren ben ik dan ook een klein wandelingske gaan maken, want een ganse dag binnenzitten niets doen of piekeren daar wordt ik lastig van. Beter een uurke stappen in de natuur en dan een zaligdoend dutje.
Ook al komt er dus geregeld minder goed nieuws op me af 't is kwestie van verdergaan en niet bij de potten te blijven zitten.
Binnenkort w komt dan ook de lente in zicht die weer nieuwe dingen meebrengt.
En we blijven ons vertrouwen stellen in de kunde van het oncologisch team in UZA. Zij doen er alles aan om de behandeling in de best mogelijke omstandigheden voort t zetten. Ze verdienen in elk geval een dikke pluim en een dikke merci.
zondag 3 februari 2013...ondanks alles toch maar eens gaan wandelen.
Gisteren dringend naar het ziekenhuis met barstende hoofdpijn. Kon vlug gezien worden door de dokters van Oncologie.
Goed nieuws verwachte ik niet en toen ik de scan-uitslag dan kreeg was het inderdaad niet wat het zou moeten zijn, maar ondertussen verwacht je het wel. De tumor, mister T. die ik op aanraden van vrienden vanaf nu 'klotemans' ga noemen is weer gegroeid en heeft zich in een vochtbedje gehuld. Deze vochtophoping is schijnbaar de reden van de hoofdpijn. De strijd hiertegen is dirdct aangegaan met Medrol, een soort cortisone.
Vanmorgen is de hoofpijn al wat weggetrokken, na eens een goede nachrust met behulp van een tabletje.
De aanpak van klotemans wordt ondertussen ook voorbereid en besproken in het ziekenhuis en binnen een à anderhalve week zal hier een nieuw behandelings methode opgestart worden. Een en ander moet ook nog met de dokters besproken worden en dan maar hopen dat de andere medicatie 'klotemans' kan nekken.
Ondertussen doe ik gewoon verder met mijn leven, en mijn blog en de stijd tegen klotemans en alles een plaatsje geven oùm er op alle gebied door te raken.
fotokes zullen niet voor vandaag zijn, denkt daarvoor voel ik me nog wat te slapjes.
Ik ben Eddy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam edsbev.
