In een blog die ik volg, van iemand die ook geconfronteerd is met een kwaaie hersentumor las ik de volgend omschrijving van zijn verdere leven.

'Wij hebben zowiezo een beperkte houdbaarheidsdatum'. En de houdbaarheidsdatum van mensen die kampen met deze vorm van kanker is al naargelang de bron wel uiterst beperkt.

Als je aan de mensen vraagt wat ze nog zouden willen doen als ze wisten dat ze snel zouden sterven, dan krijg je van alle plannen te horen, het ene plan al onuitvoerbaarder dan het ander. Gaande ven verre reizen tot extravagante uitspattingen. Ook ik dacht daar vroeger zo over, maar nu weet ik dat wanneer je in die situatie komt je gewoon probeert verder te leven en te genieten van alles rondom je. En liefst nog zo lang mogelijk. Je probeert er elke dag nog iets van te maken ondanks de therapiën en medicatie die soms wel erg beperkend werken. 

En ondanks dat er een zwaard van Damocles boven je hoofd hangt probeer je er niet steeds aan te denken en is het nodig dat je de positieve dingen koestert, hoe moeilijk het ook soms is. En ja er zijn dagen, en vooral nachten dat de negatieve gedachten niet willen verdwijnen en je slapeloos wacht op de wekker. En dan wordt je echt wakker, opend het raam en ziet de zon en hoort de vogels. En dan weet je dat het toch allemaal nog de moeite waard is. Er in blijven geloven is de boodschap, want ondanks dat ik ongeneeslijk ben weet ik niet wanneer het eind zal komen. En zeker zullen velen me nog voorgaan, ook zij die er nooit over nadachten...maar zo is het leven.

Ooit las ik ergens: geboren worden is het begin van sterven.., iets om even over te denken.

Als afsluiter nog even een muziekje van Marco Borsato

12-04-2012 om 10:49 geschreven door edsbev