Gisteren avond opende ik mijn mailbox en er plopten ineens extra veel berichtjes op. Allemaal reacties op mijn vorige blogartikel. Echt hartverwarmend om te weten hoe bekenden en onbekenden meeleven, en oprecht bezorgd zijn als ik me wat down voel. Dank zij al deze reacties voel ik me al een stuk beter. Zo af en toe heb ik het echt eens nodig om een en ander te luchten, en mijn blog is een geduldig luisteraar en is altijd bereikbaar. Als je dan merkt dat er verschillende mensen lezen en meeleven met mij kan ik niet genoeg dank u zeggen.
Gisteren heb ik dan terug onder de scanner geweest en daar krijg ik maandag de uitslag van, duimen maar weer.
Na zo'n scan voel ik me meestal een beetje gedesorienteerd en moe. Waarschijnlijk deels door de contrastvloeistof en deels door het 45minuten stil liggen in een buis met een hoop lawaai om je heen. Gelukkig krijg je oorbescherming of anders zouden ze nog een restauratie van trommelvliezen moeten uitvoeren.
Op sommige momenten doet dat lawaai me terugdenken aan de lagere schooltijd. In tielrode, waar we woonden, was er een scheepswerf, de durme waar ze lichters bouwden. Lassen was toen nog niet aan de orde en de metalen platen werden geklonken. Hiervoor gebruikten ze een persluchthamer en je kan je voorstellen welk hels lawaai dit maakte op die metalen platen. Zo brengt een MRI scan nog wat nostalgie boven en terwijl je herinneringen bovenhaalt gaan de 45 minuten ook sneller voorbij. Nu maandag nog een positieve uitslag en we kunnen weer verder.
Nu ga ik eens buiten zien hoe het weer is en als het me bevalt ga ik nog eens op stap om een frisse neus te halen. voor de zekerheid fototoestelleke mee.
14-12-2012 om 09:24
geschreven door edsbev
|