Gisteren terug begonnen met temodal. kuur2.

Tot daar toe geen enkel probleem buiten de gewone bijwerkingen. Bij mij vooral op psychisch vlak. Snel geïirriteerd, moeilijjk functioneren in drukte en nervositeit.

Shit echter weeral, op dinsdag avond begint de warmwaterboiler te lekken. Dat kan ik er niet meer bij hebben.

Proberen slapen dan maar en tot rust komen. Gisteren dan toch een nieuwe boiler gaan halen en de oude afgebroken. Liep redelijk vlot maar was  's avonds totaal uitgeput.

Vanmorgen de nieuwe boiler opgehangen met de nodige moeite enfustratie. Bij het proberen aansluiten bleek dat een van de aansluitingen dan licht beschadigd was en dus niet meer paste.

Nieuw aansluitingske halen zou ik vroeger gezegd hebben en dat is ook zo. Probleem is dat er geen vervoer of iemand thuis is die de stukken hiervoor kan halen. Zal dus voor morgen zijn hoop ik (als de stukken te vinden zijn in de Gamma of Hubo hier in Beveren, wat niet altijd een zekerheid is.

Dus nog een dagje koud water en een kattewasje.

Dan nog alles aansluiten, allé zeggen tegen mijn dochter hoe ze het moet doen en dan hopen dat alles lukt zonder nog meer miserie. Ik wordt er zo nerveus van dat alles altijd moet tegengaan en niets eens normaal kan verlopen. De wet van Murphy is bij ons dikwijls  tot de vierde macht aanwezig. Je zou soms alles buitengooien en in een kotje kruipen zonder zorgen of bekommernissen. Maar het zou daar maar eenzaam zijn.

IK haat het om zo goed als niets meer te kunnen, om al mijn handigheid kwijt te zijn en om zo slecht te zien dat alles een onoverkomelijke hindernis lijkt. Dan daarbij nog de rare capriolen die de medicijnen uitrichten in mijn hersenen, die zijn er echt teveel aan, Dan reageer ik  wel eens lastig, dan ben ik  ongenietbaar en dan haat ik alles om me heen en nog het meest van al mijzelf. Klote-tumor.

Als ik dan in zo'n humeur ben is het beter uit mijn buurt te blijven en kan ik beter niets doen. Maar de dingen die moeten gebeuren spoken dan constant door mijn hoofd, en het leven gaat verder, er zijn nu eenmaal zaken die moeten, waar je niet aan ontsnapt.

Soms heb ik het gevoel dat er iets of iemand is in het universum die of dat me haat en er een pervers genoegen in schept om me te blijven pesten..

Maar 't zal wel allemaal in mijn kop zitten, die muizenissen en andere ongewenste zaken. 't zal wel eens beteren als ik mezelf weer wat in de hand heb na deze kuur en...als ik misschien ooit eens een beetje positief nieuws krijg uit gelijk welke hoek...vandaag kan ik beter maar niets meer doen en gaan rusten met een fijn muziekje voor ik mezelf helemaal gek maak en iedereen rondom mij erbij.

28-03-2013 om 12:18 geschreven door edsbev