het oude leven is voorbij... het nieuwe... daar schijn ik me nog niet in te vinden
08-03-2011
Het laat me niet los
Het laat me niet los en ik wil het wél los kunnen laten. Misschien moet ik er verder over schrijven. Het maakt me onzeker die vijandigheid want ik heb jammer genoeg eerder in soortgelijke situaties gemerkt hoe een jarenlange stiekeme, dus verborgen veroordeling naar de oppervlakte komt wanneer mensen die jou stiekem liepen te veroordelen in een crisissituatie terechtkomen... Zo was er een vriendin, wij spraken regelmatig af. Vreemd genoeg merkte ik soms een eigenaardige, bijna akelige blik op in haar ogen maar ik schreef het toe aan mijn 'verbeelding'... tot haar man uit haar leven verdween... toen sprak zij tot een kennis van me de vreemde woorden uit dat zij haar kinderen nu hetzelfde aandeed als ik de mijne had aangedaan... (toen ik mijn tirannieke echtgenoot verliet... ) Nu ben ik dus bang dat ook de vriendin die nu met een ernstig zieke partner zit, net zulke wrokgevoelens naar mij koesterde en koestert onder een mogelijk masker van begrip want ook zij vertoonde soms alarmerende tekenen van hetzelfde onheil... stelde soms vreemde vragen die mij meer het gevoel gaven dat ze aan het peuteren was dan uit meevoelen... Zou het kunnen dat ook zij nu haar wrok naar mij niet meer kàn verbergen? Het maakt natuurlijk het gevoel van nog mensen te mogen vertrouwen er niet eenvoudiger op. Laat ik maar afwachten...
Ik vind het moeilijk om het niet als vijandigheid te zien en voelen. Haar houding toen we de straat overstaken om haar te groeten en te informeren naar haar partner. Het voelde als een vuistslag maar toch probeerde ik verwoed het te plaatsen in de hele situatie. Ze wilde er wellicht niet over spreken. Of ze voelde zich heel erg beroerd. Misschien was ze zelf ziek geworden. Dat er ook geen antwoordje komt op mijn e-mailtje, is misschien ook niet zo verwonderlijk. Ik merk wel dat het me blijft achtervolgen en het me onzeker maakt over hoe ik er voor haar kan zijn. Misschien wil ze me absoluut niet in haar buurt, wil ze me niet horen of zien of lezen. Ook dat kan ik plaatsen... maar ik weet niets meer zeker. Weet niet eens of ik haar wel mag bellen... Het lijkt of het veroordelende dat ervoor soms de kop opstak nu nog heviger is. Ik wou dat ik ook daarvoor op de vlucht kon... ik wou dat mensen wat duidelijker waren... en gewoon zeiden wat ze van je willen of net niet... in plaats van een vijandigheid te tonen of afwijzingen die ik niet allemaal begrijp.
Ik weet ook niet goed wat ik ervan denken moet... de ene keer doet de gedachte om een behandeling in een therapeutisch dagcentrum me de schrik om het hart slaan, de andere keer stelt de gedachte eraan me gerust... Soms voel ik bijna een verlangen naar dat soort veiligheid dat er wellicht heerst om je therapeutische werk te kunnen verrichten... Ook het behandeld worden, geeft een soort van rust. Er is een vage hoop dat het therapeutisch bezig zijn misschien net die stimulans geeft om ook thuis die brug te nemen. Ik ben van nature een bijzonder creatief iemand maar het lijkt wel of ik van mezelf verwacht een zwaar rotsblok op te tillen als ik gewoon maar denk aan het maken van een schilderij, tekening, aquarel... Diepe zucht.
Gisteren stapte ik pas laat de voordeur uit. Ondertussen heb ik het kennismakingsgesprek met het ene dagcentrum geannuleerd en wacht ik nog even met een gesprek bij het andere, waar ik voor zou kiezen omdat het gemakkelijker te bereiken is. Ik wil echter eerst mijn twijfels met mijn psychiater bespreken, ook wat meer informatie vragen... Ik was bijna onze straat uit toen ik iemand zag die ik nu absoluut even niet meer wou zien... dus koos ik voor een andere richting. Daar liep net iemand die ik ken... de babbel die we deden, gaf me al een blij gevoel en opgetogen trok ik verder. Ik had ook voor het eerst sinds héél lang mijn fototoestelletje weer bij me. Eindelijk... voelde ik weer zin om foto's te maken... en ik voegde de daad bij het woord... ik weet niet meer hoeveel foto's ik nam maar ik weet wel dat ik ervan genoot...! Ik was van plan opnieuw taartjes te kopen voor mijn dochter en mezelf maar die goede bakker was gesloten... Op weg daar naartoe kwam ik een oude vriendin van mijn moeder tegen... ook met haar had ik een fijne babbel... alweer zalf op de wonde... want die oude angst dat ze me allemaal veroordelen omdat ik met haar brak, dook ook nu op. Echter als je ziet hoe de mensen reageren, denk ik nu eerder dat zij OOK weten wie en hoe mijn moeder was en nog steeds is (heb ik vernomen). Tjsa, 't verwondert me niet helemaal... Ik genoot van de wandeling gisteren... van de stilte ook want de meeste mensen zaten wellicht aan het avondmaal... en de mensen die ik toch nog ontmoette... daar was het fijn praten mee. Het heelt niet weinig wondes, immers wanneer die je lief zijn zo hun best hebben gedaan de laatste jaren om me te laten geloven hoé waardeloos en sàài ik wel ben, of hoe vermoeiend een bezoek van mij wel was...(?!) dan zijn al deze mensen die me laten voelen dat ze me wél een fijn en boeiend iemand vinden... heel der potten zalf op hele diepe wondes. Ik zat wel aan mijn grens toen ik thuiskwam... donkere wallen onder mijn ogen van vermoeidheid... en te misselijk om te eten. Normaal kom ik met het openbaar vervoer terug naar huis... maar omdat ik geen zin had om te wachten aan de haltes zonder bankje, probeerde ik toch te voet te gaan, met de gevolgen van dien. Het geeft niets... blij met de 'zin' die ik opnieuw voelde... zoooo lang geleden.
Ik vind het moeilijk neer te schrijven hoe ik me voel, omdat ik momenteel niet weet hoé ik me voel... Zal ik dan proberen te vertellen waarom ik hier wil komen schrijven? Om duidelijkheid te scheppen in een zekere chaos? Is het wel een chaos? Is het niet eerder een lege vlakte waar ijzig koude wind je huiveren doet? Feit is dat ik mijn oude vertrouwde leven verloor en het nieuwe niet voel en nog minder be-leef. Deze toestand duurt al even en naar mijn aanvoelen, lijkt het er niet beter op geworden, integendeel. Ik bevind me nu helemaal in een soort niemandsland. Op het einde van afgelopen jaar dacht ik zelfs even aan een opname. Ondertussen gaan mijn gedachten uit naar een soort dagbehandeling, een therapeutisch dagcentrum. Toen ik die gedachte meedeelde aan mijn psychiater en erna ook informatie kreeg, voelde ik me de verdere dag bijna als getroost. Heel vreemd. Alsof ik hulp zou krijgen, behandeling, wat wel vreemd is omdat ik ondertussen toch ook al ettelijke jaren psychotherapie volg. Het leven kwam echter vast te zitten... en daardoor ook die therapie? Ik weet het niet. In feite weet ik hoe langer hoe minder. Vannacht kon ik bijna niet slapen. Het leek of een therapeutische dagbehandeling in een dagcentrum me een uitweg bood... een uitweg die ik al een hele tijd niet meer vond. Het voelde of ik niet meer vooruit kwam en hoe ik vooruit kon komen, was me niet langer duidelijk. Het liefst vroeg ik een kennismakingsgesprek aan... en stelde ik al mijn vragen... die de hoop die stilaan weer was opgekomen, verdreven had. Ik ben namelijk bang of ik dit wel zal kunnen waarmaken... een hele dag en dit een week lang... dit met de nog niet genezen fibromyalgie en CVS. Zal ik er kunnen rusten als het nodig is...? En gaat het me lukken zo vroeg met het openbaar vervoer te moeten vertrekken? De ochtenden zijn immers het moeilijkst op alle vlakken... Anderzijds wil ik zo graag uit de smurrie waarin ik me bevind. In het dikke, vernietigende drijfzand. De depressie waarin ik nu al enkele jaren zit. Ik ben bang... van allerlei in zo'n dagcentrum en langs de andere kant wil ik me anders voelen en het leven weer kunnen leven... niet slechts overleven.
