het oude leven is voorbij... het nieuwe... daar schijn ik me nog niet in te vinden
10-03-2011
De ene wasmachine na de andere
Helemaal leeg... en moedeloos. Plots merken dat je ondanks dat je meent dat je grenzen trekt, dat nog lang niet doet... niet afdoend. Je zou helemaal in de armoede verzeild geraken om je kind haar wensen in te willigen? Op studentenkamer terwijl je dat niet kan betalen en ze gemakkelijk naar huis kan komen? Ondertussen zet je de ene wasmachine na de andere op... omdat je kind niet tijdig de vuile was binnenbracht? En heb je uren op internet informatie bij elkaar gezocht omdat zij het er toch maar van neemt? Mama lost het wel op... En wat als ik dat dit keer NIET kan oplossen? Helemaal down dus... omdat ik dankzij die wasmachines niet buiten kon... voor de vierde dag op rij. Het is broodnodig... dat ik mijn eigen leven léér leiden... en als dat moet in behandeling in een therapeutisch dagcentrum, dan moet dat maar. Want wat deed zij ondertussen? Leuk lachen en kletsen met haar vriendin, de dringende brief vergeten te posten... wat wil zeggen dat ik nog een week langer op de terugbetaling zal moeten wachten? Wie is hier gek? Ik ben moe... van het leven en van al die mensen die beroep op me deden en nog doen... en eenmaal ik even niet meer kan... me laten vallen als een baksteen. Sommigen doen er nog een schepje bovenop en gaan me demoniseren, uitsluiten, minachten, beschuldigen, veroordelen. Mooi leven... wie maalt daar nog om? Ik alvast niet meer. Moe. Heel erg moe.
Dat gevoel dat je het op een gillen zou willen zetten. Het lijkt wel of ik op een molen zit die veel te snel draait. Al die zaken die wij niet kennen en die we zelf maar moet uitzoeken omdat niet iedereen zo'n belabberd inkomen heeft als wij en dus met zulke problemen niet of een pak minder geconfronteerd wordt... Voor misschien heel wat mensen is een vliegreis jaarlijkse kost... voor mij is dit meer dan dertig jaar geleden en mijn jongste heeft nog nooit eerder gevlogen. Ik pijnigde mijn hersenen wie ik om raad kon vragen maar vond niemand... Ik zou willen huilen om niet meer op te houden. Maar huilen kan ik al lang niet meer. Uitgezonderd heel soms enkele tranen in mijn ogen. Dan zwijg ik nog van alle andere angsten en doemscenario's... Erg ook dat degene die deze reis verplichtten, zo weinig informatie met ze meegaven... en bovendien ook nog een verkeerd uur schreven op de povere info dié ze gaven. Nonchalance viert daar hoogtij... ze vergissen zich in nog méér belangrijke zaken... zo was onze ervaring... en natuurlijk moeten niet zij maar wij het steeds weer opgelost krijgen. Dus ja... ik ben overstuur... en het kost nogal wat energie om dat aan mijn jongste zo min mogelijk te laten blijken... want zonder dat is ze al nerveus genoeg om te vertrekken met mensen die in feite weinig verantwoordelijkheid aan de dag schijnen te willen leggen in nochthans datgene waartoe zij anderen verplichten deel te nemen.
Natuurlijk geeft het een spanning, de beslissing die ik nam... al weet ik nog niet of ik in aanmerking kom. En alsof die spanning nog niet volstaat staat er nog een vrij ingrijpend evenement te gebeuren. Soms ben ik op het randje van overstuur. Temeer daar de onbezorgdheid van mijn dochter de zorgen mijn kant uitschuift... omdat ik bang ben voor nog méér problemen... door haar onbezorgdheid... Immers wanneer er een kink in die kabel komt... komt haar ontreddering als vanzelf ook mijn kant uit. Ik weet dat ze het zelf moet ervaren en de gevolgen dragen van haar nonchalance maar ik kan die angst erbij niet aan.. nu niet. Ik kan haar dààr niet uit de penarie redden... en dus moet ik zorgen dat ze die raad van mij krijgt die voorkomt dat ze daar 'gered moet worden'... Beter voorkomen dan genezen. Uiteraard wijs ik haar erop dat ze eenmaal op studentenkamer dàt toch zal moeten leren en ernstig nemen... want ook dan ben ik niet meer 'binnen' bereik om 'mee de problemen op te lossen' die veroorzaakt werden door een net iets te nonchalant omspringen met... In die zin maakte mijn oudste dochter het me een pak gemakkelijker op dat gebied tenminste, zo verantwoordelijk die met al die zaken omging... Maar verder... was het net geen nachtmerrie met haar voortdurende veroordelen van mij van onder tot boven en van links naar rechts... nu én toen.
Voortdurend schommelt het tussen hoop en angst, tussen twijfel en zekerheid. Doe ik er goed aan of net niet? Zal het niet nog erger worden? En wat als ik ziek word? En zullen kwaadaardige tongen me het leven niet nog zuurder maken als zij het vernemen via wegen die je niet kan voorzien? Al zou dat niet mogen. Maar natuurlijk kunnen ze gaan gissen wanneer ze me iedere ochtend de autobus zien nemen en ik telkens op één plaats afstap. Dat kan echter voor een andere bestemming zijn, toch? Wat als iemand binnen het team of groep uit de biecht kletst ook al mag het niet? Gedane zaken maken dan geen keer. Ik moet mezelf beschermen. Anderzijds verlang ik naar zo'n plek, een veilige plek om met alle pijn en verdriet naar boven te kunnen komen... aan mezelf te werken... terug de machines in gang te krijgen... de zin in mijn leven te hervinden... en alle verlies kunnen verwerken... met hulp en steun. En wat is die periode lang... ook al is het aannemelijk want op korte tijd kan je onmogelijk weten wat er aan de hand is. Ik weet het immers zelf niet meer... door de stroom, de vloed problemen die opdoken, de één na de ander. Het verlies.
Ik denk ook aan het intense gevoel van eenzaamheid dat er vaak is. Misschien precies omdat ik wat ik voel met amper anderen kan delen. Wanneer je in hetzelfde schuitje zit, ongeveer toch, en bepaalde zaken hebt meegemaakt... dan is daarover praten al minder hachelijk... en het begrip zal niet 'voorgewend' zijn, zoals ik nu soms ervaar van mensen die me 'alleen maar aanhoren' omdat hun geloof hen dat voorschrijft... of omdat ze dan denken dat ze 'goed' zijn? Als ze het werkelijk zo goed met me meenden... waarom vielen ze me dan aan op momenten dat de onzekerheid weer opdook? En waarom stellen ze dan van die vreemde vragen... alsof ze op zoek zijn naar nog meer 'roddelmateriaal'?
Ik zal van de aardbol verdwenen zijn voor sommigen die zich mijn vrienden noemden maar het niet zijn en waren... zoveel zegt me nu wat ik voel... tegen wie ik het zou vertellen... van de mogelijke behandeling in een dagcentrum. Wie ik dàt zou toevertrouwen... buiten mijn jongste en mijn psychiater alleen die ene vriendin die me hielp bij vorige depressies en één vriend die me al-tijd in mijn waarde liet... en me begreep als geen ander... me bleef respecteren hoe ik er ook aan toe was. Verder niemand... ook niet die ik dacht dat ze mijn vrienden waren... ze verzwegen zelfs dat ze op reis gingen, daar stond ik weken te bellen aan een deur waar niemand zou zijn gedurende een maand bijna... En dat één van hun kinderen huwde, zag ik pas toen ik toevallig met een vereniging er naast foto's stond te nemen... hun loze argumenten dat ze het stil wilden houden... kon ik moeilijk geloven... want daar verscheen een politiek figuur wél op het appél en nog andere mensen waar ze minder contact mee hadden dan met mij... Ook toen ik van iemand die ik kende moest vernemen op welke lijst wie stond... terwijl ik er wekelijks kwam en in het ongewisse werd gelaten. Zelfs die kennis van me was daar zeer verbaasd over. Ik ben het al die tijd blijven slikken, proberen begrijpen... maar mijn voorraad is uitgeput. En ik ook.
Ook nu... wat er ook voor rampen boven ze hangt, schijnt ze het vanzelfsprekend te vinden me op het botte af te laten staan... halverwege een zin. Moet ze me persé behandelen als een lastige vlieg? Heb ik dat ooit gedaan toen ik de ene rampstijding na de andere kreeg?
Wel... als ik dagen weg ben... ze zullen het niet van mij vernemen, het vertrouwen is weg al voor zijzelf een ramptijding kreeg, de dag dat ze me zo afkatte omdat ik het wààgde ergens onzeker over te zijn en dat heel timide wilde bevragen... Haar venijnige 'tegen jou moet je toch opletten wat je zegt ja... ' kan ik maar moeilijk vergeten. Nooit geweten dat een vriendin of vriend zulke akelige aanvallendeopmerking maakte terwijl enig begrip uitbleef. Alleen peuteren... om nog méér te weten te komen waar ze me na afloop mee kunnen 'onderzoeken, analyseren en beoordelen'?. Het is ook niet de eerste keer... maar ik vrees dat ik ook haar meer goeds toedichtte dan ze waard was... Ik vermoet heimelijke analyses van mij... en allerminst veel begrip.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo naar tegen ze deed, bot tegen het onbeleefde en onbeschofte af, zelfs niet met ramptijdingen... zoals zij afgelopen weekend. Dus.. neen... ook hen vertrouw ik niet toe wat ik voor stap zal zetten... daarvoor is het vertrouwen er niet meer, in het geheel niet meer. Het is een soort van afscheid van ze en van nog meer mensen als zij.
Ik hou twee mensen over... en die hoef ik niet eens vaak te zien om ze te kunnen blijven vertrouwen... en dàt wil veel zeggen, zo niet alles!
Een grote stap... een afspraak... voor een intakegesprek. Niet veel angst meer... maar allerlei gevoelens die gebetonneerd leken en nu stilaan loskomen. Ik probeer mezelf voor te houden... niet te erg uit te kijken naar... want de mogelijkheid bestaat nog steeds dat ik in geen van de groepen pas. Een opname daar peins ik niet over. Om verschillende redenen. Alleen behandeling in een therapeutische dagcentrum. We zien wel. Heb het ook mijn jongste verteld... tenslotte zal zij in vakanties alleen thuis zijn dan. Ze vond het een vreemde gedachte waarom precies kon ze me niet zeggen maar ze zal me er zeker niet van afhouden... Zo zei ze het niet precies, hoe dan wel, herinner ik me niet meer... maar dat ze wel achter me staat en dus ook achter deze keuze. Ik hoorde mezelf allerlei argumenten aanvoeren... maar ze deugden niet, dat kon ik voelen... welk argument dan wel deugde en voelde àls een argument kon ik niet zeggen... maar nu wel... ik voel nu zeer helder en scherp dat ik voor mezelf kies nu... dat ik voor mezelf moét kiezen nu. Mijn leven is al voor de helft voorbij... en ik heb me niet ellendiger gevoeld dan de laatste jaren door de vreselijke behandelingen van mijn oudste kinderen. Ik kan me niet meer oprichten zoals altijd wél... ondanks allerlei zware problemen... kon ik me al-tijd oprichten maar nu niet meer... ik zak integendeel steeds dieper weg... Ik denk dat het de doodslag was, zoals ze dat plachten te noemen... dat mijn eigen kinderen me verwierpen... me gruwelijk miskenden... alles had ik me kunnen indenken maar dit nooit. Het heeft me volledig lamgeslagen. Mijn oude leven komt nooit meer terug... zelfs wanneer ik mijn oudste kinderen terug zal zien zal niets nog ooit hetzelfde zijn... Ik verloor een deel van mijn leven. Door deze intensieve behandeling wil ik mezelf er bovenop halen... praten volstaat niet meer... en ik moet niet lang meer uitstellen... en ook niet meer wachten op wonderen... die er toch niet komen. Ik voel nu al... hoe het verdriet tegen de gesloten poorten beukt... hoe het het deksel van de put wil lichten... gewoon bij de gedachte dat ik in behandeling kan... (hopelijk) in een dagcentrum. Ik kreeg er terug hoop door... al durf ik die hoop nog niet voluit toelaten... nog veel te bang dat ze me niet zullen toelaten.
Ik durf de stap nog niet zetten om het andere therapeutische dagcentrum te contacteren en te vragen om een kennismakingsgesprek. Ik stel het uit. De ene keer lijkt het een rust te geven dat ik er naartoe zou kunnen... de andere keer vervult het me met angst. Ik stel me gerust dat een kennismakingsgesprek net dient om vragen die in mij rondspoken te kunnen stellen en er een antwoord op te krijgen, ook de bedenkingen te kunnen uiten of angst dat ik het niet zal kunnen waarmaken een maand lang telkens vijf dagen op zeven van de ochtend tot de avond elders te zijn en ingrijpend werk te leveren. Wanneer ik thuis al ziek word bij een belachelijke kleine inspanning (in mijn ogen toch) of bij een namiddaguitstap ervoor en erna moet rusten... om nog maar te zwijgen om de impact die bepaalde emotionele klappen op me hebben, hoe moet het dan daar? Het liefst zou ik willen proberen met twee dagen of enkele namiddagen... maar geen idee of dat kan. Misschien moet ik toch een dezer dagen de moed bij elkaar schrapen en telefoneren voor zo'n gesprek? Daar hoef ik toch niet zo'n angst voor te hebben? Misschien put ik er zelfs moed uit. Ik wil toch genezen of me althans beter voelen... dus dieper therapeutisch werk aangaan... want praten alleen lijkt niet meer genoeg.
Mijn jongste voelde zich niet lekker gisteren. Het is zo naar dat ik dan telkens heel erg angstig word. Ik laat er niets van merken en stel ogenschijnlijk kalm enkele vragen om na te gaan wat het zou kunnen zijn of waardoor. Ook toen we eenmaal waren gaan slapen en ze plots aan mijn deur stond, schoot de angst die niet eens was geweken weer in volle kracht door me heen. Opnieuw opper ik een mogelijke oorzaak zodat ik haar kan geruststellen... maar ikzelf... besterf het... en telkens ik s'nachts beweging hoor... ben ik gerustgesteld en al helemaal als ik haar s'morgens hoor opstaan. Het is de hel die angst... ik denk dan telkens aan het ergste... en dat is onhoudbaar... Als ik niet wist van mijn eigen immense angst dan telefoneerde ik, geloof ik, telkens onze arts. Diepe zucht. Vreemd hoe gebeurtenissen uit je jeugd die je toen niet echt angst inboezemden jaren later in volle hevigheid opduiken... Ik neem anti-depressiva maar blijkbaar is de angst weer toegenomen... misschien moet ik veranderen van medicatie. Ik wil niet meer verdikken... ik wil opnieuw ongeveer mijn oude gewicht terug... en toch ook slapen, geen paniekaanvallen meer krijgen tijdens de nacht zodat er maar amper vier of drie uurtjes slaap inzitten. De andere uren worden gevuld door het uitputtend strijd leveren tegen de paniekaanvallen. Door mijn medicatie is dat voorbij... en ik wil het risico niet meer lopen die vreselijke maanden terug te moeten beleven. Daarom is veranderen van medicatie ook een deel van het probleem... En verminderen... lijkt nog lang niet aan de orde... dat heb ik al enkele keren geprobeerd.
Ik droomde vannacht een vreemde maar eigenlijk wel fijne droom. Ik ontmoette een aardig iemand... zorgzaam en eerlijk, geen glimp van enige bullebakkerij, of van geschimp of leedvermaak... een heel aardig iemand dus... en de genegenheid kon van en naar beide zijden stromen zonder angst... Er werd een huis gebouwd... zeer gek, een glazen huis, nu ja, met heel veel glas, zelfs ter vervanging van sommige muren (ook buitenmuren waren van glas...). En nog gekker... er stond daar een frituur... ja werkelijk... waar je frietjes kon kopen, in dat huis. De muur tussen de frituur en de woonkamer was ook van glas zodat je het wel kon zien maar er niets van rook in de woonkamer. In de woonkamer stond een scherm (tv) maar zo'n gezonder voor de ogen (vergat de naam), geen enorm groot maar toch groter dan ons kleine televisietoestel dat we nu bezitten. Heel vreemd allemaal, vooral dat glas, want nu is het in mijn leven net andersom... ik sluit zoveel mogelijk 'inkijk' uit... met andere woorden, buren kunnen hier niet binnengluren, daar zorgen speciale gordijnen wel voor... die net genoeg licht doorlaten maar geen gegluur toestaan. Dat ik in die droom een fijne partner had, en me door hem gedragen en gesteund voelde, was heel fijn... ook dat gevoel 'veilig' van hem te kunnen houden... zonder angst dat mijn liefde en genegenheid slechts gebruikt zou worden om me eens zo diep en venijnig te kunnen treffen en kwetsen. Vertrouwen dat niet geschonden wordt dus. Een heerlijke droom maar nu ik wakker ben, wil ik die niet meer onthouden. Contrast te groot in de gegeven omstandigheden. Dapper draag ik al bijna 20 jaar de hele zooi in mijn eentje. Niet alleen dapper... soms voelde het bijna als vanzelfsprekend... ik leefde voor onze kinderen... gaf ze al mijn liefde. Jammer dat enkele het nodig vonden hun vader achterna te gaan... Moe word je er soms van... en door de depressie ook moedeloos.
Het laat me niet los en ik wil het wél los kunnen laten. Misschien moet ik er verder over schrijven. Het maakt me onzeker die vijandigheid want ik heb jammer genoeg eerder in soortgelijke situaties gemerkt hoe een jarenlange stiekeme, dus verborgen veroordeling naar de oppervlakte komt wanneer mensen die jou stiekem liepen te veroordelen in een crisissituatie terechtkomen... Zo was er een vriendin, wij spraken regelmatig af. Vreemd genoeg merkte ik soms een eigenaardige, bijna akelige blik op in haar ogen maar ik schreef het toe aan mijn 'verbeelding'... tot haar man uit haar leven verdween... toen sprak zij tot een kennis van me de vreemde woorden uit dat zij haar kinderen nu hetzelfde aandeed als ik de mijne had aangedaan... (toen ik mijn tirannieke echtgenoot verliet... ) Nu ben ik dus bang dat ook de vriendin die nu met een ernstig zieke partner zit, net zulke wrokgevoelens naar mij koesterde en koestert onder een mogelijk masker van begrip want ook zij vertoonde soms alarmerende tekenen van hetzelfde onheil... stelde soms vreemde vragen die mij meer het gevoel gaven dat ze aan het peuteren was dan uit meevoelen... Zou het kunnen dat ook zij nu haar wrok naar mij niet meer kàn verbergen? Het maakt natuurlijk het gevoel van nog mensen te mogen vertrouwen er niet eenvoudiger op. Laat ik maar afwachten...
Ik vind het moeilijk om het niet als vijandigheid te zien en voelen. Haar houding toen we de straat overstaken om haar te groeten en te informeren naar haar partner. Het voelde als een vuistslag maar toch probeerde ik verwoed het te plaatsen in de hele situatie. Ze wilde er wellicht niet over spreken. Of ze voelde zich heel erg beroerd. Misschien was ze zelf ziek geworden. Dat er ook geen antwoordje komt op mijn e-mailtje, is misschien ook niet zo verwonderlijk. Ik merk wel dat het me blijft achtervolgen en het me onzeker maakt over hoe ik er voor haar kan zijn. Misschien wil ze me absoluut niet in haar buurt, wil ze me niet horen of zien of lezen. Ook dat kan ik plaatsen... maar ik weet niets meer zeker. Weet niet eens of ik haar wel mag bellen... Het lijkt of het veroordelende dat ervoor soms de kop opstak nu nog heviger is. Ik wou dat ik ook daarvoor op de vlucht kon... ik wou dat mensen wat duidelijker waren... en gewoon zeiden wat ze van je willen of net niet... in plaats van een vijandigheid te tonen of afwijzingen die ik niet allemaal begrijp.
Ik weet ook niet goed wat ik ervan denken moet... de ene keer doet de gedachte om een behandeling in een therapeutisch dagcentrum me de schrik om het hart slaan, de andere keer stelt de gedachte eraan me gerust... Soms voel ik bijna een verlangen naar dat soort veiligheid dat er wellicht heerst om je therapeutische werk te kunnen verrichten... Ook het behandeld worden, geeft een soort van rust. Er is een vage hoop dat het therapeutisch bezig zijn misschien net die stimulans geeft om ook thuis die brug te nemen. Ik ben van nature een bijzonder creatief iemand maar het lijkt wel of ik van mezelf verwacht een zwaar rotsblok op te tillen als ik gewoon maar denk aan het maken van een schilderij, tekening, aquarel... Diepe zucht.
Gisteren stapte ik pas laat de voordeur uit. Ondertussen heb ik het kennismakingsgesprek met het ene dagcentrum geannuleerd en wacht ik nog even met een gesprek bij het andere, waar ik voor zou kiezen omdat het gemakkelijker te bereiken is. Ik wil echter eerst mijn twijfels met mijn psychiater bespreken, ook wat meer informatie vragen... Ik was bijna onze straat uit toen ik iemand zag die ik nu absoluut even niet meer wou zien... dus koos ik voor een andere richting. Daar liep net iemand die ik ken... de babbel die we deden, gaf me al een blij gevoel en opgetogen trok ik verder. Ik had ook voor het eerst sinds héél lang mijn fototoestelletje weer bij me. Eindelijk... voelde ik weer zin om foto's te maken... en ik voegde de daad bij het woord... ik weet niet meer hoeveel foto's ik nam maar ik weet wel dat ik ervan genoot...! Ik was van plan opnieuw taartjes te kopen voor mijn dochter en mezelf maar die goede bakker was gesloten... Op weg daar naartoe kwam ik een oude vriendin van mijn moeder tegen... ook met haar had ik een fijne babbel... alweer zalf op de wonde... want die oude angst dat ze me allemaal veroordelen omdat ik met haar brak, dook ook nu op. Echter als je ziet hoe de mensen reageren, denk ik nu eerder dat zij OOK weten wie en hoe mijn moeder was en nog steeds is (heb ik vernomen). Tjsa, 't verwondert me niet helemaal... Ik genoot van de wandeling gisteren... van de stilte ook want de meeste mensen zaten wellicht aan het avondmaal... en de mensen die ik toch nog ontmoette... daar was het fijn praten mee. Het heelt niet weinig wondes, immers wanneer die je lief zijn zo hun best hebben gedaan de laatste jaren om me te laten geloven hoé waardeloos en sàài ik wel ben, of hoe vermoeiend een bezoek van mij wel was...(?!) dan zijn al deze mensen die me laten voelen dat ze me wél een fijn en boeiend iemand vinden... heel der potten zalf op hele diepe wondes. Ik zat wel aan mijn grens toen ik thuiskwam... donkere wallen onder mijn ogen van vermoeidheid... en te misselijk om te eten. Normaal kom ik met het openbaar vervoer terug naar huis... maar omdat ik geen zin had om te wachten aan de haltes zonder bankje, probeerde ik toch te voet te gaan, met de gevolgen van dien. Het geeft niets... blij met de 'zin' die ik opnieuw voelde... zoooo lang geleden.
Ik vind het moeilijk neer te schrijven hoe ik me voel, omdat ik momenteel niet weet hoé ik me voel... Zal ik dan proberen te vertellen waarom ik hier wil komen schrijven? Om duidelijkheid te scheppen in een zekere chaos? Is het wel een chaos? Is het niet eerder een lege vlakte waar ijzig koude wind je huiveren doet? Feit is dat ik mijn oude vertrouwde leven verloor en het nieuwe niet voel en nog minder be-leef. Deze toestand duurt al even en naar mijn aanvoelen, lijkt het er niet beter op geworden, integendeel. Ik bevind me nu helemaal in een soort niemandsland. Op het einde van afgelopen jaar dacht ik zelfs even aan een opname. Ondertussen gaan mijn gedachten uit naar een soort dagbehandeling, een therapeutisch dagcentrum. Toen ik die gedachte meedeelde aan mijn psychiater en erna ook informatie kreeg, voelde ik me de verdere dag bijna als getroost. Heel vreemd. Alsof ik hulp zou krijgen, behandeling, wat wel vreemd is omdat ik ondertussen toch ook al ettelijke jaren psychotherapie volg. Het leven kwam echter vast te zitten... en daardoor ook die therapie? Ik weet het niet. In feite weet ik hoe langer hoe minder. Vannacht kon ik bijna niet slapen. Het leek of een therapeutische dagbehandeling in een dagcentrum me een uitweg bood... een uitweg die ik al een hele tijd niet meer vond. Het voelde of ik niet meer vooruit kwam en hoe ik vooruit kon komen, was me niet langer duidelijk. Het liefst vroeg ik een kennismakingsgesprek aan... en stelde ik al mijn vragen... die de hoop die stilaan weer was opgekomen, verdreven had. Ik ben namelijk bang of ik dit wel zal kunnen waarmaken... een hele dag en dit een week lang... dit met de nog niet genezen fibromyalgie en CVS. Zal ik er kunnen rusten als het nodig is...? En gaat het me lukken zo vroeg met het openbaar vervoer te moeten vertrekken? De ochtenden zijn immers het moeilijkst op alle vlakken... Anderzijds wil ik zo graag uit de smurrie waarin ik me bevind. In het dikke, vernietigende drijfzand. De depressie waarin ik nu al enkele jaren zit. Ik ben bang... van allerlei in zo'n dagcentrum en langs de andere kant wil ik me anders voelen en het leven weer kunnen leven... niet slechts overleven.
