het oude leven is voorbij... het nieuwe... daar schijn ik me nog niet in te vinden
18-03-2011
Gespannen
Gespannen en verder niet weten hoe je het hebt. Ik denk dat ik er goed aan doe vroeger te vertrekken, zo zijn mijn gedachten alvast meer afgeleid. Hoop ik. Want dat deden ze gisteren ook niet meteen. Al de spanning en extra inspanning, ik voel het niet alleen emotioneel maar ook fysisch. Ik kon niet inslapen door de pijn in benen, schouder, armen. En toen ik sliep, werd ik gekweld in mijn dromen door die pijn... toen ik daaruit ontwaakte, had ik daadwerkelijk opnieuw (of nog altijd?) pijn... En dat na een belachelijk kleine uitstap. Mogelijk net door een verhoging van spanning de afgelopen weken? En ja, ook iets minder rust. Daardoor doemen de klachten van fibromyalgie blijkbaar weer op... al is het nog in draaglijke mate als ik het vergelijk met een jaar of wat geleden. Ik voel me of alles rondom me mij net niet overspoelt. Ik ben erg moe opgestaan vanmorgen. Ik voel dat er een tranendal klaarzit... maar ik weet dat het nog niet voor vandaag is... de zondvloed moet nog komen wat mijn tranen betreft. Afgelopen week heb ik nochtans twee maal tranen gelaten... de ene keer door een overmatige druk... de tweede keer sijpelden ze uit mijn ogen na een beeld op tv... Het waren geen van beide gevallen tranen die voor opluchting zorgden. Ze leken me meer op een druppel water in de woestijn.
Ik weet niet meer hoe ik het heb. Voel me zo in de war en van streek. Nochtans was deze ochtend vrij goed begonnen. Maar door opnieuw een onderbreken van het ritme is dat weinige rustgevende opnieuw overboord geslagen. De zorgen. De druk die er opnieuw op me is komen liggen. Ik voelde de drang me te verstoppen... deuren te sluiten... ik schreeuw om rust... om rust in en om mezelf... Het gaat niet zo goed nu... en opnieuw net als gisteren tijdens de avonduren dendert dat nare zinnetje door mijn hoofd. Het biertje hielp dit keer niet... en ik wou er geen tweede nemen als het eerste me al niet hielp. Zelfs de kalmerende wasbeurt heeft niet geholpen. Ik word geconfronteerd met de verscheurdheid... met het breekbare bouwwerk dat ik werd... en dan ben ik bezorgd of een dagbehandeling voor mij niet voor nog meer problemen zal zorgen.. nog meer ontreddering...? Ik ga naar het gesprek, al voelde ik enkele keren de wens om de afspraak af te bellen... Het lijkt me echter verstandig daar alle vragen al te stellen die bij me opkomen, is het niet goed voor nu... dan mogelijk voor de toekomst... en misschien is er nog een alternatief... tussen deze alles of niets... ? Ik vermoed dat het goed zal zijn dat ik straks na twee weken toch weer op therapie kan. Als ik mezelf nu liet gaan... dan schreeuwde ik de boel bij elkaar.
Ik droomde vannacht van mijn moeder. Een nare droom... net zo naar als zij was... zoals ik haar de meeste van mijn jaren ervaren heb. Ze vroeg me in mijn droom waarom ik niet meer met de kinderen kwam... Ik keek verwonderd... omdat ik er zeker van ben dat ze weet waarom... dat ze weet dat drie van mijn kinderen me niet meer willen zien, me ieder op hun manier verwierpen. Zij ziet ze nog wel... behalve degene die ze buitengooide... Ik liet haar weten dat mijn jongste nog bij me is... Mijn moeder gaf daarop als antwoord een smalend gelach ten beste... als om me te laten voelen dat ook dat niet lang meer duren zou. Het kwetste me... net zo erg als ze me ook in het echte leven... toen ik nog niet met haar brak... kwetste met zulke sneren en hatelijkheden.
Ik kreeg ondertussen een berichtje van mijn dochter. Het klinkt goed en tegelijk ook niet goed... toch putte ik er moed uit... Blij dat ik nu tenminste weet dat ze me kan bereiken als dat nodig moest zijn. Ik denk ook aan het moment dat ze vertrok. Waarom lijkt het al een week geleden? Nog altijd heb ik van hetzelfde verschijnsel last als ook bij ieder afscheid van mijn andere kinderen voor ze op reis vertrokken... dat ik het dag zeggen in feite nog eens zou moeten kunnen overdoen... omdat ik er telkens niet bij voelde... het gaat zo vlug... geen tijd om te beseffen, te voelen... daardoor voelt het telkens of ik geen afscheid kon nemen. Gelukkig maken berichtjes nadien het nog goed... en dus viel er ook nu toch een beetje druk van de ketel. Ik voel me zeer vreemd... alsof ik wil huilen en ik verdwaal in mijn leven. Teveel ingrijpende gebeurtenissen... teveel doorbreken van ritmes en veilige stramienen... denk ik.
Ik zou kunnen huilen... Waarom laat ze niets van zich horen? Is alles wel goed met haar? Doet haar mobieltje het niet? Ik weet niet wat ik moet... Ik wacht nog enkele uren, en wees maar zeker dat het me moeite kost, en dan stuur ik een sms-je naar haar vriendin. Ik wil ze niet storen... maar een kort berichtje is toch niet te veel gevraagd? Had ik het expliciet met haar moeten afspreken om tenminste een kort berichtje te sturen, dat alles goed verlopen is? Het leek me zo logisch. Ik wou haar niet nog meer spanning te bezorgen anders had ik het wellicht gevraagd voor ze vertrok. Ze reageerde alsof ze alles wel wist... ben ik er vanuit gegaan dat ze ook dat wist? En als ze het niet wist dat ze iemand om raad zou vragen hoe ze misschien haar gsm moet aanpassen in het buitenland als dat al niet automatisch gebeurt? Ik probeer niet te denken aan alle mogelijke rampscenario's... maar het wordt met het uur moeilijker. De hoofdpijn waar ik vanochtend mee opstond, is vast spanningshoofdpijn. Inmiddels is het beter. (sterke koffie lijkt daarbij te helpen, bij mij toch.) Was de vlucht zo'n nachtmerrie voor haar? Is ze flauw gevallen? Is ze ziek? Wil ze me wel een berichtje sturen maar heeft ze geen bereik en heeft ze daarom ook mijn nummer niet? Ik weet niet wat ik er van denken moet. Misschien hebben ze het wel zo druk dat ze geen seconde tijd vindt? Ik hoopte stiekem voor het slapen gaan dat ze toch nog een berichtje zou sturen. Niets. Ook vanochtend niet. Misschien is ze zo beduusd van alles dat haar hoofd er niet naar staat en dat ze zich ook niet bewust is van mogelijke ongerustheid bij me? Al hoop ik vurig dat het haar goed gaat... want hoe ellendig zal het niet zijn als ze zich niet goed voelt en ik machteloos vanop afstand dat te weten kom? Ik wil wel bereikbaar zijn voor haar... als ze me wil bereiken. Dat is het overwegende motief om straks toch haar vriendin een berichtje te sturen... zodat ze tenminste mijn nummer heeft, moest haar mobieltje het niet doen... en ze zich mijn vrij recent nieuwe nummer niet kan herinneren.
Ik weet dat mijn jongste me zeker niet slecht gezind is... zij was het die me wees op mijn angstig-onderdanige houding naar haar broers en zus toe de tijd dat ze nog met hun partners op bezoek kwamen. Hoe angstig ik me gedroeg bij hun bezoek en vooral na hun terechtwijzingen en gekijf, hun minachting en neerkijken op mij. Waarom? Omdat ik even iets anders in elkaar zit dan zij...?
Dat mijn jongste vandaag misschien norser lijkt dan andere dagen komt omdat zij in spanning zit voor de komende gebeurtenis en daar misschien niet mee voor de dag kan komen. Misschien moet ik er straks over beginnen. Ik geloof dat ik het zelf uit de weg ga uit angst met mogelijk haar angst of spanning geconfronteerd te worden. Maar dat doe ik nu toch ook? Ik vermoed dat ze zich sterker wil houden dan zij zich in werkelijkheid voelt.
Ik vraag me af wat er met mij gebeurd is dat ik zulke dingen nu vermijd waar ik vroeger aanvoelde waar het schoentje wrong en hielp... Ik werd een wezen dat lijkt op een op heel veel plaatsen gebarsten vaas... je geeft één licht tikje met je vinger... en die vaas valt in scherven uit mekaar. Daarom ga ik intuïtief nu wél zulke zaken uit de weg... Misschien ook omdat ik heb gevoeld hoe het gevaar bestaat dat ze heel hun angst, frustratie, woede, wrok of verdriet op mij gooien... Diepe zucht... Ik wil er straks met haar over praten... maar misschien kan ik meteen oefenen hoe zelfs daarin mijn grenzen te trekken. Steun bieden is OK maar niet de hele zooi overnemen... want daar zijn noch zij noch ik mee geholpen...
Ik wou dit tekstje bijna afsluiten toen ik me herinnerde wàt het ergste en diepste op mij drukt... en waar ik me blijkbaar zo erg voor afsluit dat ik het zelf niet eens meer besef en vergeet, telkens weer, erover te schrijven... Het is mijn grote angst voor ramptijdingen nu... mijn angst dat ik ook mijn jongste ga verliezen... alsof mijn vertrouwen in ook nog een 'goede afloop' volledig naar de haaien is na zoveel absurde gebeurtenissen de afgelopen jaren.
Het is bespottelijk dat ik als een angsthaas reageer op haar norsheid. Zo word ik opnieuw geconfronteerd met mijn nog steeds angstige reacties op anderen hun houding. Ik weet dat zij het liefst niemand in de keuken wil als zij de vaat doet, de keuken is niet erg groot, om niet te zeggen klein. Wanneer ik nog vlug een kop espresso wil maken, voel ik haar irritatie met de seconde stijgen. En wat doe ik, in plaats van mijn 'ruimte' in te nemen, ga ik angstig over met verontschuldigingen en net zo angstig gehaast om haar maar zo min mogelijk in de weg te lopen... terwijl dat hele kopje klaarmaken niet eens een minuut duurt... Ik weet dat anderen misschien niet eens die irritatie voelen en gewoon en ongestoord hun gang gaan, hun ruimte innemen... ik meen dat mijn hooggevoeligheid me het op dat vlak flink moeilijk maakt... want net daardoor pik ik die signalen zeer sterk op... en reageer ik er ook jammer genoeg net zo hevig op... (door angstig en gehaast te zijn om ze maar zo min mogelijk te irriteren) Daaraan merk ik toch dat ik me nog steeds gedraag alsof ik niet even veel recht heb om op de aarde te zijn dan een ander. Het lijkt of ik nog steeds diep in mezelf vertrek van het gevoel dat ik niet toegestaan ben te bestaan. Wanneer ik me zo angstig onderdanig gedraag, zorg ik voor een wisselwerking die niet erg goed is voor mijn welbevinden. Ik kweek toekomstige tirannen... vrees ik... zonder dat ik dat wens... want door me zo te gedragen, lijk ik grenzeloos. Het ergste is... dat ik me ook in het andere geval angstig gedraag... voorbeeld, ik vind een schaar in de badkamer die daar niet hoort... ik meld het haar die ze daar reeds lange tijd liet liggen... Ik was bezig mijn kamer op te ruimen... en had de schaar (meende ik) mee naar de woonkamer gebracht. Vandaag, dus twee dagen nadat ik melding maakte van de schaar in de badkamer vraagt ze me waar ik de schaar liet... Ik dacht dus in de woonkamer maar kan ze niet meteen vinden. Ik zoek boven naar waar ik ze dan wel zou kunnen gelaten hebben. Ik haast me... voel me schuldig... en zoek en zoek... tot ik ze uiteindelijk in de kast vind, iets verder dan de normale plaats waar ze hoort. Bij de hele handeling lijkt het of ik de enige schuldige ben... terwijl de directe aanleiding wel was dat ik die dure (kapperschaar) in de badkamer vond waarbij ze telkens een damp-en vochtbehandeling kreeg gedurende ieder gebruik van douche... Ook daarin ben ik niet kordaat in het grenzen trekken. En gedraag ik me eerder (nog steeds dus) als de grote schuldige... als degene die fouten maakt en niet deugt... Bizar om me daar plots zo bewust van te zijn. Er lijkt nog heel veel werk aan de winkel terwijl ik net dacht dat ik al jaren zo goed grenzen ben gaan trekken.
Ik voel me niet meer OK, en bij het prille ontwaken was het nog erger. Opnieuw helt de twijfel over naar de 'ja'-kant waar het om een behandeling gaat. Er is immers nog geen stevigheid, eerder een bijna angstvallig 'verdoofd houden'. Toen ik de badkamer verliet, kwam onverwacht een scherpe angst opzetten... ik weet niet hoe ik die moet omschrijven... dat je met je wezen voelt hoe wanneer er nog iets bijkomt je zal begeven... gaat schreeuwen als gek... of neerstort. Nu dat leek me niet echt een teken van beterschap...
Ik weet het werkelijk niet meer... en hoop door de gesprekken met mijn psychiater de week die komt meer klaarheid te kunnen scheppen. Gisteren stond ik zowat op het punt om de afspraak voor het intakegesprek af te zeggen, ik meende gisteren immers dat ik op de goede weg was... met deze lichtere dag...
Als ik eerlijk ben dan weet ik dat ik niet op een goede weg zit... maar op een weg van ijlheid... Ik werd een ander wezen... al zie ik af en toe een glimp van mijn eigenschappen verschijnen, er is iets dat ontbreekt... en dat hangt samen met het ondraaglijke verlies dat ik op deze manier draaglijk maak... niet eens bewust... maar intuïtief. Daardoor voel ik me niet meer aanwezig... al vang ik glimpen van de oude aanwezigheid op... Beter kan ik het niet verwoorden... nu toch niet.
Kou hebben is niet OK... door de koude geraak ik helemaal verkrampt en gaat het van binnen huilen en schreeuwen. Daarom de verwarming toch weer wat hoger;.. tot de zon het hier in de woonkamer ook op temperatuur krijgt... of tot wanneer het buiten zo warm is dat ik het raam open kan zetten en de warmte van buiten naar binnen kan. Muziek op mijn oren... en nog even een stuk verder schrijven... tot ik opnieuw minder verscheurd voel en verwarmd ben... dan kan ik in de tuin het wasgoed te drogen hangen. De rest de droogkast in. Blij dat iemand van de apotheker op haar manier ook bijdroeg om mijn dochter gerust te stellen wat betreft de komende indrukwekkende belevenis. Ik ga straks ook naar buiten... voor het eerst sinds maandag... ga ik verder dan onze eigen straatje. Dat is het gevaar van vakantie... en van het neerhalende, zuigende effect van een depressie... overal en altijd duwen... en trekken. Voornemen dus dat ik vandaag écht verder ga dan ons straatje. Het zal me goed doen. Bovendien moet ik mijn dochter het geleende geld terugbetalen. Als ik denk aan volgende week... aan al wat te gebeuren staat, dan schreeuwt het van binnen... dus niet meer aan denken.
Ik voel me opmerkelijk goed al weet ik dat dit gevoel net zo vlug opnieuw kan verdwijnen. Daar wil ik niet aan denken. Ik wil genieten van dit goede gevoel. Ik sliep goed en de spanning van wat komen gaat, is wat weggeëbd. Misschien omdat ik voel en zie hoe mijn jongste stilaan naar het evenement toeleeft... dat stelt me blijkbaar gerust. Ik gun haar een hele mooie tijd daar... en dat de overige onbekende zaken ook geen angst meer geven. Ze is beter voorbereid nu... dat scheelt. Het hielp wellicht om het onbekende wat minder onbekend te maken? Ik zocht allerlei op... er stonden plots een achttal snelkoppelingen meer op onze computer... En dat ze daar ook meer praktische richtlijnen vond, zal zeker meegeholpen hebben. Ik vind het eigenlijk vrij onverantwoord dat degene die dit alles in gang staken zo weinig info gaven. Bovendien nog verkeerde ook. Gelukkig bleef ik alert en ontdekte de fout. Het was niet van de minste. Mijn jongste heeft nog anderen van de fout op de hoogte gebracht... zo hebben wij tenminste enkele kleine drama's kunnen vermijden...
Er staat nog een extra wasmachine op... straks buiten laten drogen. En ik ruik de heerlijke espresso koffie tot hier die ik een minuutje geleden opzette.
Ik ontving gisteren ook nieuws van mijn vrienden en ben alweer op verschillende vlakken gerustgesteld.
Zou het kunnen dat alleen de idee dat er ergens een mogelijkheid is als ik nog dieper zak, een deel van de ballast wegneemt, minder druk geeft? Ik voel me nu alsof ik de therapeutische dagbehandeling niet eens hoef... Maar uiteraard ga ik wel naar het intakegesprek. Ik weet immers dat me nog meer verdriet te wachten staat. En dat de stemming ook opnieuw geheel kan omslaan. Ik geloof ook dat er dieper moet gewerkt worden... dat het oppervlakkige goed voelen... geen synoniem is van een grotere draagkracht. Ik weet het in feite niet... ik durf nog steeds niet verder denken dan deze ene minuut. Als ik het toch doe, voel ik de angst groeien.
Een enorme schok... en zoveel leed... de tranen kwamen in mijn ogen... toen ik het geweld zag... van de natuur. Dan relativeer je toch de dagelijkse ergernissen en het leed hier dat bij dat leed in het niet valt. Volledig.
Mensen die het leven laten... huizen die instorten... brand en water... vloedgolven water. Angst... verdriet...
Ik werd er stil van.. en wacht tot we kunnen helpen.
Vandaag mijn hoeveelheid geschreven. (ik schrijf een boek... een werk van lange duur... zeven jaar... Ik ben ook perfectioniste op dat gebied... vandaar. Bovendien ben ik lange tijd over bepaalde gebeurtenissen vaag gebleven om bepaalde creaturen te beschermen. Ik koos daarom om alles anoniemer te maken dan anoniem zodat ik de vaagheid kon achterwege laten. Vanaf toen KON ik ook schrijven OVER. Over mijn leven als hooggevoelige en borderline-persoonlijkheids-gestoorde... al lach ik ermee... net omdat ik die stoornis net zo goed onder controle had... alle voorbije jaren... tot mijn bloedeigen drie oudste kindertjes me overboord gooiden... omdat ik niet meer sprong bij hun zweepslagen... Juist... Ik leed ook heel vaak aan depressies maar daar wist mijn omgeving niets van... ook mijn kinderen niet. Net omdat ik mezelf en al die pijn zo goed onder controle hield.Tot... juist ze me één na één vergooiden... en welke redenen ze daarvoor hadden? Dàt wil je niet weten... ik overigens ook niet meer. Mijn jongste heeft de wijsheid van ze drie tesamen geloof ik... want zij deed niet mee (al hadden ze dat o zo graag gewild)
Na het schrijven, zoals steeds ook even rust genomen... en toen een uitgebreide schoonmaakbeurt... dat wil zeggen 'douchen met ook daar inbegrepen het haren wassen'. Dat laatste kalmeert me. Daarna heb ik mijn plan mijn slaapkamer een grondige beurt te geven ook kunnen waarmaken.
Ik kon natuurlijk ook naar buiten gaan, de zon in, maar ik voelde weerstand om de mensheid onder ogen te komen en bovendien ergerde het stof me... daar op mijn slaapkamer. Ik heb er twee uur aan gewerkt... lakens ververst inbegrepen. De vensterbanken en de kasten ontstoft... gedweild... en opgeruimd... ondertussen mooie muziek uit mijn installatie.
Ik kreeg tandvleespijn en die ging niet over. Daarom nam ik een biertje en nu ben ik aan mijn tweede toe. De tandvleespijnen zijn over. Ooit vertelde ik mijn arts dat telkens ik mijn hoofdhuid van de stress openhaal ik nadien tandvleespijn heb. Hij lachte. Belachelijk dat hij lachte... want het is wel zo dat telkens ik wondjes heb op bepaalde plaatsen op mijn hoofd ook die tandvleespijn komt opzetten. Zelfs dokters weten niet alles... en als je wat meer info geeft... waar ze hun verstand mee kunnen vervolledigen... lachen ze je uit. Wie is er hier onnozel, denk ik dan.
Ik voel me beter nu... mijn kamer zo fris... en ook weer wat gezelliger gemaakt. Ik heb geen dagbehandeling meer nodig... als ik dit volhou. Ik huiver er hoe langer hoe erger van... van de idee. Maar ik zal op intakegesprek gaan... je weet maar nooit. Het is ook belangrijk dat ik kan inschatten en aanvoelen. Dat gesprek biedt me tenminste de mogelijkheid mijn voelhorens wat dat betreft uit te proberen. En nu ga ik kaaskroketjes bakken voor mijn jongste en voor mezelf een pompoenburger. Beiden bio, wat dacht je dan? Ik hou van puur... onvergiftigd... leven... en voeding... zoveel als maar mogelijk.
Goed dat ik nog bedenktijd heb. Zelfs na het intakegesprek... De twijfel blijft en ik wil me niet in iets storten waar ik niet voor tenminste tachtig procent achter sta. Of toch ergens een zekerheid voel dat het me zal helpen... Is het toeval of niet dat ik onlangs een vrouw zag die ik al lange tijd niet meer ontmoette maar die destijds in de jaren tachtig ook in de psychiatrie belandde, wellicht later ook in een dagprogramma want ik zag haar ooit in groep wandelen met andere psychiatrische patiënten... Toen ik haar enkele dagen geleden zag, vond ik er haar nog steeds gebroken uitzien... een breekbaar en althans niet zichtbaar gelukkiger wezen. Dan vraag ik me natuurlijk af of ik er wel goed aan doe het risico te lopen dat ik er mogelijk nog verhakkelder uitkom dan dat ik erin ga. Het hoeft niet aan het centrum te liggen... maar evenmin aan mij... het kan door een veelheid van factoren liggen... want ik weet dat geen mens alles weet... en het ook erg gemakkelijk is... wanneer een therapie faalt het als vanzelfsprekend bij de patiënt te leggen... ik heb daar en heus niet onterecht een heel ander idee over... ! Ik ben op mijn hoede... en of ze dat graag 'ziekelijk wantrouwen' noemen... daar dekken ze zichzelf dan ook mooi mee in. Kunnen ze hun boekjes ongestoord te buiten gaan... sommige creaturen... en reken maar dat die bestaan...!
Nog steeds verdwaasd maar dà t is toch al uitgeklaard
Nog steeds voel ik me van de wereld... maar het conflictje met mijn jongste is toch al uitgeklaard. Ach, ik begrijp het wel hoor... het is toch normaal dat ze niet de moeilijkste weg kiest, ik zou beter een voorbeeld aan haar nemen. Neen... nu alle gekheid op een stokje... ze begreep het, wat ik voor klachten had... en was weer meteen vol goede wil hoe ze me dan wel kon helpen. Ook wat de dure studentenkamers betrof, was ze niet alleen inschikkelijk maar ook erg redelijk... en beaamde mijn bezwaren... Dankbaar hoor... met tenminste een kind dat toch een dosis gezond verstand en logica schijnt te beschikken en toch op zijn minst luistert... naar mijn bedenkingen... en niet de tiran uithangt... of een waar despotisme uitstalt bij de minste tegenwind van mij uit... maar waar nodig op een redelijk niveau argumenteert of beaamt. Zin in een dessertje, ik heb rijstpap opstaan... met valse Saffraandraden... meen ik. Toch maar weer naar de Aziaten om échte Saffraan. De wereld zit vol bedrog... en ook dààr word ik moe van.
Helemaal leeg... en moedeloos. Plots merken dat je ondanks dat je meent dat je grenzen trekt, dat nog lang niet doet... niet afdoend. Je zou helemaal in de armoede verzeild geraken om je kind haar wensen in te willigen? Op studentenkamer terwijl je dat niet kan betalen en ze gemakkelijk naar huis kan komen? Ondertussen zet je de ene wasmachine na de andere op... omdat je kind niet tijdig de vuile was binnenbracht? En heb je uren op internet informatie bij elkaar gezocht omdat zij het er toch maar van neemt? Mama lost het wel op... En wat als ik dat dit keer NIET kan oplossen? Helemaal down dus... omdat ik dankzij die wasmachines niet buiten kon... voor de vierde dag op rij. Het is broodnodig... dat ik mijn eigen leven léér leiden... en als dat moet in behandeling in een therapeutisch dagcentrum, dan moet dat maar. Want wat deed zij ondertussen? Leuk lachen en kletsen met haar vriendin, de dringende brief vergeten te posten... wat wil zeggen dat ik nog een week langer op de terugbetaling zal moeten wachten? Wie is hier gek? Ik ben moe... van het leven en van al die mensen die beroep op me deden en nog doen... en eenmaal ik even niet meer kan... me laten vallen als een baksteen. Sommigen doen er nog een schepje bovenop en gaan me demoniseren, uitsluiten, minachten, beschuldigen, veroordelen. Mooi leven... wie maalt daar nog om? Ik alvast niet meer. Moe. Heel erg moe.
Dat gevoel dat je het op een gillen zou willen zetten. Het lijkt wel of ik op een molen zit die veel te snel draait. Al die zaken die wij niet kennen en die we zelf maar moet uitzoeken omdat niet iedereen zo'n belabberd inkomen heeft als wij en dus met zulke problemen niet of een pak minder geconfronteerd wordt... Voor misschien heel wat mensen is een vliegreis jaarlijkse kost... voor mij is dit meer dan dertig jaar geleden en mijn jongste heeft nog nooit eerder gevlogen. Ik pijnigde mijn hersenen wie ik om raad kon vragen maar vond niemand... Ik zou willen huilen om niet meer op te houden. Maar huilen kan ik al lang niet meer. Uitgezonderd heel soms enkele tranen in mijn ogen. Dan zwijg ik nog van alle andere angsten en doemscenario's... Erg ook dat degene die deze reis verplichtten, zo weinig informatie met ze meegaven... en bovendien ook nog een verkeerd uur schreven op de povere info dié ze gaven. Nonchalance viert daar hoogtij... ze vergissen zich in nog méér belangrijke zaken... zo was onze ervaring... en natuurlijk moeten niet zij maar wij het steeds weer opgelost krijgen. Dus ja... ik ben overstuur... en het kost nogal wat energie om dat aan mijn jongste zo min mogelijk te laten blijken... want zonder dat is ze al nerveus genoeg om te vertrekken met mensen die in feite weinig verantwoordelijkheid aan de dag schijnen te willen leggen in nochthans datgene waartoe zij anderen verplichten deel te nemen.
Natuurlijk geeft het een spanning, de beslissing die ik nam... al weet ik nog niet of ik in aanmerking kom. En alsof die spanning nog niet volstaat staat er nog een vrij ingrijpend evenement te gebeuren. Soms ben ik op het randje van overstuur. Temeer daar de onbezorgdheid van mijn dochter de zorgen mijn kant uitschuift... omdat ik bang ben voor nog méér problemen... door haar onbezorgdheid... Immers wanneer er een kink in die kabel komt... komt haar ontreddering als vanzelf ook mijn kant uit. Ik weet dat ze het zelf moet ervaren en de gevolgen dragen van haar nonchalance maar ik kan die angst erbij niet aan.. nu niet. Ik kan haar dààr niet uit de penarie redden... en dus moet ik zorgen dat ze die raad van mij krijgt die voorkomt dat ze daar 'gered moet worden'... Beter voorkomen dan genezen. Uiteraard wijs ik haar erop dat ze eenmaal op studentenkamer dàt toch zal moeten leren en ernstig nemen... want ook dan ben ik niet meer 'binnen' bereik om 'mee de problemen op te lossen' die veroorzaakt werden door een net iets te nonchalant omspringen met... In die zin maakte mijn oudste dochter het me een pak gemakkelijker op dat gebied tenminste, zo verantwoordelijk die met al die zaken omging... Maar verder... was het net geen nachtmerrie met haar voortdurende veroordelen van mij van onder tot boven en van links naar rechts... nu én toen.
Voortdurend schommelt het tussen hoop en angst, tussen twijfel en zekerheid. Doe ik er goed aan of net niet? Zal het niet nog erger worden? En wat als ik ziek word? En zullen kwaadaardige tongen me het leven niet nog zuurder maken als zij het vernemen via wegen die je niet kan voorzien? Al zou dat niet mogen. Maar natuurlijk kunnen ze gaan gissen wanneer ze me iedere ochtend de autobus zien nemen en ik telkens op één plaats afstap. Dat kan echter voor een andere bestemming zijn, toch? Wat als iemand binnen het team of groep uit de biecht kletst ook al mag het niet? Gedane zaken maken dan geen keer. Ik moet mezelf beschermen. Anderzijds verlang ik naar zo'n plek, een veilige plek om met alle pijn en verdriet naar boven te kunnen komen... aan mezelf te werken... terug de machines in gang te krijgen... de zin in mijn leven te hervinden... en alle verlies kunnen verwerken... met hulp en steun. En wat is die periode lang... ook al is het aannemelijk want op korte tijd kan je onmogelijk weten wat er aan de hand is. Ik weet het immers zelf niet meer... door de stroom, de vloed problemen die opdoken, de één na de ander. Het verlies.
Ik denk ook aan het intense gevoel van eenzaamheid dat er vaak is. Misschien precies omdat ik wat ik voel met amper anderen kan delen. Wanneer je in hetzelfde schuitje zit, ongeveer toch, en bepaalde zaken hebt meegemaakt... dan is daarover praten al minder hachelijk... en het begrip zal niet 'voorgewend' zijn, zoals ik nu soms ervaar van mensen die me 'alleen maar aanhoren' omdat hun geloof hen dat voorschrijft... of omdat ze dan denken dat ze 'goed' zijn? Als ze het werkelijk zo goed met me meenden... waarom vielen ze me dan aan op momenten dat de onzekerheid weer opdook? En waarom stellen ze dan van die vreemde vragen... alsof ze op zoek zijn naar nog meer 'roddelmateriaal'?
Ik zal van de aardbol verdwenen zijn voor sommigen die zich mijn vrienden noemden maar het niet zijn en waren... zoveel zegt me nu wat ik voel... tegen wie ik het zou vertellen... van de mogelijke behandeling in een dagcentrum. Wie ik dàt zou toevertrouwen... buiten mijn jongste en mijn psychiater alleen die ene vriendin die me hielp bij vorige depressies en één vriend die me al-tijd in mijn waarde liet... en me begreep als geen ander... me bleef respecteren hoe ik er ook aan toe was. Verder niemand... ook niet die ik dacht dat ze mijn vrienden waren... ze verzwegen zelfs dat ze op reis gingen, daar stond ik weken te bellen aan een deur waar niemand zou zijn gedurende een maand bijna... En dat één van hun kinderen huwde, zag ik pas toen ik toevallig met een vereniging er naast foto's stond te nemen... hun loze argumenten dat ze het stil wilden houden... kon ik moeilijk geloven... want daar verscheen een politiek figuur wél op het appél en nog andere mensen waar ze minder contact mee hadden dan met mij... Ook toen ik van iemand die ik kende moest vernemen op welke lijst wie stond... terwijl ik er wekelijks kwam en in het ongewisse werd gelaten. Zelfs die kennis van me was daar zeer verbaasd over. Ik ben het al die tijd blijven slikken, proberen begrijpen... maar mijn voorraad is uitgeput. En ik ook.
Ook nu... wat er ook voor rampen boven ze hangt, schijnt ze het vanzelfsprekend te vinden me op het botte af te laten staan... halverwege een zin. Moet ze me persé behandelen als een lastige vlieg? Heb ik dat ooit gedaan toen ik de ene rampstijding na de andere kreeg?
Wel... als ik dagen weg ben... ze zullen het niet van mij vernemen, het vertrouwen is weg al voor zijzelf een ramptijding kreeg, de dag dat ze me zo afkatte omdat ik het wààgde ergens onzeker over te zijn en dat heel timide wilde bevragen... Haar venijnige 'tegen jou moet je toch opletten wat je zegt ja... ' kan ik maar moeilijk vergeten. Nooit geweten dat een vriendin of vriend zulke akelige aanvallendeopmerking maakte terwijl enig begrip uitbleef. Alleen peuteren... om nog méér te weten te komen waar ze me na afloop mee kunnen 'onderzoeken, analyseren en beoordelen'?. Het is ook niet de eerste keer... maar ik vrees dat ik ook haar meer goeds toedichtte dan ze waard was... Ik vermoet heimelijke analyses van mij... en allerminst veel begrip.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo naar tegen ze deed, bot tegen het onbeleefde en onbeschofte af, zelfs niet met ramptijdingen... zoals zij afgelopen weekend. Dus.. neen... ook hen vertrouw ik niet toe wat ik voor stap zal zetten... daarvoor is het vertrouwen er niet meer, in het geheel niet meer. Het is een soort van afscheid van ze en van nog meer mensen als zij.
Ik hou twee mensen over... en die hoef ik niet eens vaak te zien om ze te kunnen blijven vertrouwen... en dàt wil veel zeggen, zo niet alles!
Een grote stap... een afspraak... voor een intakegesprek. Niet veel angst meer... maar allerlei gevoelens die gebetonneerd leken en nu stilaan loskomen. Ik probeer mezelf voor te houden... niet te erg uit te kijken naar... want de mogelijkheid bestaat nog steeds dat ik in geen van de groepen pas. Een opname daar peins ik niet over. Om verschillende redenen. Alleen behandeling in een therapeutische dagcentrum. We zien wel. Heb het ook mijn jongste verteld... tenslotte zal zij in vakanties alleen thuis zijn dan. Ze vond het een vreemde gedachte waarom precies kon ze me niet zeggen maar ze zal me er zeker niet van afhouden... Zo zei ze het niet precies, hoe dan wel, herinner ik me niet meer... maar dat ze wel achter me staat en dus ook achter deze keuze. Ik hoorde mezelf allerlei argumenten aanvoeren... maar ze deugden niet, dat kon ik voelen... welk argument dan wel deugde en voelde àls een argument kon ik niet zeggen... maar nu wel... ik voel nu zeer helder en scherp dat ik voor mezelf kies nu... dat ik voor mezelf moét kiezen nu. Mijn leven is al voor de helft voorbij... en ik heb me niet ellendiger gevoeld dan de laatste jaren door de vreselijke behandelingen van mijn oudste kinderen. Ik kan me niet meer oprichten zoals altijd wél... ondanks allerlei zware problemen... kon ik me al-tijd oprichten maar nu niet meer... ik zak integendeel steeds dieper weg... Ik denk dat het de doodslag was, zoals ze dat plachten te noemen... dat mijn eigen kinderen me verwierpen... me gruwelijk miskenden... alles had ik me kunnen indenken maar dit nooit. Het heeft me volledig lamgeslagen. Mijn oude leven komt nooit meer terug... zelfs wanneer ik mijn oudste kinderen terug zal zien zal niets nog ooit hetzelfde zijn... Ik verloor een deel van mijn leven. Door deze intensieve behandeling wil ik mezelf er bovenop halen... praten volstaat niet meer... en ik moet niet lang meer uitstellen... en ook niet meer wachten op wonderen... die er toch niet komen. Ik voel nu al... hoe het verdriet tegen de gesloten poorten beukt... hoe het het deksel van de put wil lichten... gewoon bij de gedachte dat ik in behandeling kan... (hopelijk) in een dagcentrum. Ik kreeg er terug hoop door... al durf ik die hoop nog niet voluit toelaten... nog veel te bang dat ze me niet zullen toelaten.
En dat ze daar ook meer praktische richtlijnen vond, zal zeker meegeholpen hebben. Ik vind het eigenlijk vrij onverantwoord dat degene die dit alles in gang staken zo weinig info gaven. Bovendien nog verkeerde ook. Gelukkig bleef ik alert en ontdekte de fout. Het was niet van de minste. Mijn jongste heeft nog anderen van de fout op de hoogte gebracht... zo hebben wij tenminste enkele kleine drama's kunnen vermijden...
