het oude leven is voorbij... het nieuwe... daar schijn ik me nog niet in te vinden
07-04-2011
Kan het bijna niet bolwerken
Ik merk dat ik haar babbelen honderduit bijna niet aankan... dat het me uitput... dat ik heel veel moeite heb om me te blijven concentreren... Ook de snelheid van haar vertellen, alsof mijn begrijpen steeds achterna holt. Ik voel me schuldig. Ze voelt zich nu eens wat beter... ze lijkt eindelijk opgeluchter... ziet het weer allemaal wat meer zitten. En dat is alvast een zorg minder, want ook dat legde een enorm gewicht op me... de zorg en angst... Waarom kan ik niet meer die moeder zijn die ik altijd was? Waarom kan ik niet langer opgewekt en blij luisteren? Ik ben gebroken... op zoveel mogelijke plaatsen. Er is geen enkel fragment van mezelf dat ik nog herken. Ik kan het wat haar babbelen betreft toch iets minder belastend voor me maken als ik me op de sofa leg... maar dat volstaat niet... want ze praat op verschillende momenten van de dag waar ik ook sta of ben... en ik verkeer niet steeds in de mogelijkheid te gaan liggen dan... Soms wanneer s'avonds de televisie uitstaat en er is even pauze, vult ze ook die met praten over... Soms voel ik het van binnen in mij dan schreeuwen... want ik heb een afgrijselijke nood aan rust... ik noem die afgrijselijk omdat ik het zelf onverdraaglijk vind dat ik dat niet meer aankan... ook dat al niet meer. Het schreeuwt zo vaak in me... om rust en gerust gelaten worden... de woorden bonken tegen mijn hoofd, dwalen in razendsnelle vaart voorbij mijn ogen, sleuren aan mijn armen en benen... laten me gillen, schreeuwen, roepen in stilte... vluchten wil ik... vluchten... Ik begrijp mezelf niet meer... ik ben zo stuk van binnen... dat ik niet eens meer kan voelen... hoe ik voor haar nog steeds van grote betekenis ben... Ik moet stoppen... want het waren zovele pijnlijke nagels met koppen... die ze in mijn romp sloegen en hart.
Het wordt moeilijk om uit mijn woorden te geraken. Telkens ook tegen de immense weerstand opboksen, alsof ik doorheen dikke muren moet hakken om iets te kunnen/willen zeggen. Alsof dat zinloze alles verlamd... Alsof ik het bij de eerste woorden al opgeef met de gedachten 'ze begrijpen het toch niet' of 'ze weten niet hoe het is en ik kan het ze niet duidelijk maken' of 'ze zullen voor nog meer slachtingen zorgen omdat ze het niet begrijpen en me net als mijn jongste van aandacht trekken beschuldigen.' Ze moesten eens weten... de meeste jaren van mijn leven bevocht ik iets en bevecht het nog... dat ik hier niet eens durf neerschrijven...
Nooit gedacht dat ik op dit punt zou aanlanden... na alle depressies die ik al met en zonder hulp doorworstelde... vind ik voor het eerst soms geen woorden meer. Daar zit ik nadat ik het scherm opende... ernaar te staren want nog voor ik één woord kon schrijven spatten ze allemaal uiteen in een oceaan van zinloosheid... waardoor ik niet meer tot bij de woorden geraak... en de zin ervan niet meer weet te vinden. Vandaag kon ik er doorheen breken... alleen met de achterliggende gedachte dat wanneer ik eenmaal begin ik wel zal zien of ze al dan niet komen. Vandaag kwamen ze... andere dagen niet. Toch kan ik over bepaalde zaken niet meer schrijven... omdat wanneer ik enkele fragmenten ervan wil bovenhalen de hele zooi naar beneden dondert en me bedelft. Daarna vind ik niets meer, geen begin, geen einde... slechts overrompeling. Ik heb geduld... het komt wel weer. (hou ik mezelf voor)
Als ik al aan een depressie leed wat is dit dan...? Leeg, wat voel ik me leeg. En wat heb lak aan het leven en al wat daarmee samenhangt. Nochtans wàs er een blije dag... al is die verdwenen als een mist die oplost door de zon. Echter de blijheid is niet opgelost door de zon maar door opnieuw een probleem veroorzaakt door een instantie die ongelimiteerd en naar hartelust fouten mag maken. Kinderen van de rekening... wat maakt die mastodonten het uit? Nougatbollen. Ik heb dus even lak aan alles en iedereen... en ik zal blij zijn als er aan deze hele zinloze bedoening een einde komt. Ik heb er even hartgrondig genoeg van. Mag het?
Ik probeer niet verder te denken... niet toe te laten veel verder te denken dan het nu. Ik merk dat ik noch over de heugelijke feiten noch over de problematische wil schrijven. Dus doe ik het niet en richt mijn aandacht op het nu. Ik wil me concentreren op de praktische zaken... op allerlei dat hier om en in het huis moet gebeuren. De nieuwe medicatie zal nog even moeten wachten want zonder de oude slaap ik niet in... dus wil ik ze ook nog niet weglaten. Ik ben wel bezig ze af te bouwen... ze iedere week met een vierde te verminderen. De enkele nachten dat ik probeerde zonder die medicatie lukte het niet in slaap te komen gedurende uren. En toen ik eindelijk sliep... was dat bijzonder onrustig waardoor ik vaak, te vaak om uitgerust te zijn, wakker werd. Het wordt een warme dag vandaag... ik ga het wasgoed wassen zodat ik het in de zon drogen kan... kan ik me tegelijk aan de zon warmen want buiten de deur ga ik vandaag niet... Geen zin om mensen te zien en zeker geen bekenden.
Ik zou willen schreeuwen... maar natuurlijk doet ik het niet. Een bewogen dag... te bewogen om er nog maar over te kunnen vertellen. Moe... en gisteren ook ziek... nog een pijnstiller en dat was lang geleden. Ik zou willen schreeuwen... en huilen maar ik blijf alleen maar stil... Ik ga eens kijken of ik muffins kan maken. Wat ik wil nu... wil heus niemand weten.
Wellicht verstandig dat ik vandaag meer rust nam. Opnieuw uren las nadat ik merkte hoe het in de tuin werken, me uitputte en niet eens voldoening gaf. Leeg, onverschillig... besef niet eens meer dat ik erin werkte. Gisteren een babbel met vriendin... deed me deugd al was ik erna wel moe... zelfs mijn jongste zag het. Uitgeteld lag ik op de sofa en voor het uitje rustte ik (gelukkig) ook. Heb uren weggerateld... maar het luchtte wel op. Blij ook dat zij mij telkens zo geruststelt. Vandaag moe en leeg. Wil verder niet stilstaan bij mijn leven. Lijkt me zéér verstandig ook.
Uitputtend twee dromen in de ochtend en beiden over hetzelfde... de bevalling van mijn dochter. De ene droom daarin hoorde ik haar kreunen onder de weeën, de tweede daar stond ik in een winkel een leuk geschenkje voor de baby te kopen. Ik vraag me natuurlijk af of dit een teken is. Minder somber word ik niet van die dromen... want ook dit kleintje zal ik wellicht niet of amper te zien krijgen. Ook al hoor ik mijn dochter in gedachten zeggen dat ik het zelf gewild heb... Als ik hun gedachtengangen moet volgen, heb ik alles zelf gewild... Omdat ik niet sprong als een harlekijn... op hun commando's, eisen, voorwaarden? Of omdat -hoe ik ook oeverloos bleef herhalen wàt ik precies zei én schreef-... ze er toch telkens weer die andere draai aan gaven... de draai die hen toestaat te doen wat ze deden... me demoniseren. Wel... ik hoop dat ze gelukkig zijn met al wat ze doen en laten. Zo is het leven blijkbaar... geworden. Ik heb er me eindelijk min of meer bij neergelegd. Zo voelt het vandaag alleszins. Het kan natuurlijk ook gelatenheid zijn. Ik weet het niet. Ik weet hoe langer hoe minder. Wel dat ik maandagavond volledig ben ingestort en huilde alsof ik nooit meer zou ophouden. Gisteren hebben mijn dochter en ik een klein uitstapje gemaakt en het heeft ons beiden eindelijk weer wat rust en vrede gegeven. Het was een goed idee van haar om daar nog eens naartoe te gaan. Alle spanningen waar zij en ik de laatste weken fel onder leden... zijn althans voor die tijd verdwenen. Heb me nog nooit eerder in mijn leven zo alleen gevoeld als dit jaar. Ik merk dat ik niet eens meer de moeite doe bepaalde anderen deelgenoot te maken van de problemen hier...
Ik geloof niet dat de angst voor het leven zinvol is... Ik vind hem althans niet zinvol. Maar hij is er wel. En door allerhande problemen wordt deze er niet beter op. Het nergens terecht kunnen voor praktische hulp of raad, het bedrogen worden terwijl je erbij staat waarbij je ook als je het bedrog kan aantonen, geen kant uitkan... Dan komen er nog financiële problemen bij... die het gevolg zijn van fouten die instanties in het verleden maakten... en verder door mijn uitzonderingssituatie waardoor ik doorheen de mazen van het sociale vangnet val. Waar ik voorheen een meevoelende begeleiding had, viel die weg en komt er een begeleiding die niet meer doet dan wat ze moet. Mijn vechtlust is ondertussen weggevallen door het zinloze van het vechten tegen de overmacht, zo voelt het. Het vertrouwen dat je had in vrienden kreeg gevoelige knauwen... ze zogen je leeg en hielden zich verder bezig met je in je buurt in een kwaad daglicht te plaatsen... door laster. Anderen zwijgen in alle talen... en knippen de weinige leuke zaken samen gemakkelijkheidshalve ook weg uit je leven. Die vullen ze liever in met een 'rijkere' vrouw met 'naam'... ook al heeft die vrouw een familie-vangnet. Je kan niet anders dan het met lede ogen slikken. Ik loste het voor mezelf op door alleen op uitstap te gaan... en dat bevalt me wel... alleen worden die uitstapjes één keer in de week vaak overschaduwd door de zorgen door de financiële hachelijke positie. Toch geef ik de moed niet op... en iedere week probeer ik zo'n namiddaguitstapje te maken. De eenzaamheid nijpt soms. Vooral in die perioden dat je je zorgen of angsten zou moeten kunnen delen. Zoals wanneer je kind ziek werd en net niet thuis is, jij er niet heen kan... en toch die angst moet opzij zetten om je kind gerust te stellen met ettelijke telefoontjes... of wanneer een boiler het niet meer doet en je bang bent dat een herstelling op jouw rekening zal worden geschreven ook al staat dat niet in het contract... maar je kent de addertjes onder het gras van die verhuurder... Je weet niet wie raad te vragen als het een soort noodsituatie is. En ga zo maar door. Ook de angst om ziek te worden zit er soms heel diep in... want wiens hulp kan je inroepen om voeding in te slaan, je hond uit te laten...? Verder zuigt het enorm veel energie weg dat je ook de problemen die je kind op school heeft door laks optreden van de administratieve diensten daar, moet oplossen... detecteren... aanklagen of je geraakt door hun nonchalance nog méér in de problemen. En wanneer je kind verder ook nog belast wordt door egoïsme en onrede in haar schoolloopbaan... voel je hoe je benen je niet meer kunnen dragen... van ook daar enorme hoeveelheden energie... want je wil je kind tot steun blijven zijn... het hoofd bieden tegen onrede en onbegrip... ook die waar je kind mee te maken krijgt. Soms is het dan net iets van het goede teveel.
Op zulke momenten als bij het ontwaken, wilde ik dat ik wist wat het was en vooral hoe het weg te krijgen. Misschien moet ik volharden in de boosheid en het negeren zoals ik nu al een hele tijd doe. Ik weet dat het weggaat eenmaal ik opgestaan ben en begin te schrijven, enkele koppen koffie dronk, even buiten ging, een wasje opzette enz... Ik wil vandaag ook dat wat me het meeste een naar gevoel geeft wat dit huis betreft, aanpakken... Dat wordt de garage. Iedere dag een stuk wegwerken. Zien wat er dan nog overblijft wat ik niet kan wegwerken omdat ik niet over vervoer beschik om het naar het containerpark te brengen. En niet voldoende financiële middelen om bvb. beroep te doen op de service van de speciale afhalingen voor groot huisvuil of zoiets. Daarom... die spullen opzij... en al wat ik wél kan aanpakken wegwerken. Zodat er weer ruimte ontstaat in deze woning althans. Binnen mezelf blijven de problemen zich opstapelen. Dankzij de mazen in het sociale vangnet heb ik ook nog extra zware onkosten... uitzonderingen bevestigen bij een bepaalde maatschappij niet de regel... en daarbij niet eens de mogelijkheid om van maatschappij te veranderen... omdat er geen andere is...
Moe ontwaakte ik en omdat ik nog zo moe was, sloot ik terug mijn ogen in de hoop op terug de slaap der vergetelheid. Ik herinner me niet meer of dat lukte, alleen dat de angst weer opdook... Angst voor het leven in het algemeen, lijkt me. En het teneerdrukkende... wat ik niet eens beter kan verwoorden. Ik wil nu wel terug een soort plan opstellen. Vanaf morgen hooien in huis. Iedere dag iets aanpakken van al wat ik uit dit huis wil. En stilaan ook de kleding strijken en zaken die me niet zo goed passen, op een manier veranderen dat ze dat wel doen. Ik moet weer een doel in mijn leven hebben. Ik wil ook met mijn psychiater bespreken of ik een ander anti-depressiva mag proberen... Ik hoef het niet meer te houden omdat het me vooruit helpt, want dat doet het niet langer. Al zal het zaken wel draaglijker houden. Destijds kon het me niet schelen dat ik van het middel dat ik voorgeschreven kreeg zou verdikken, nu wel... Het heeft te maken met ook terug aan mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen werken. Ik hoef niet meer zo mager als voorheen maar ook het andere uiterste niet... Een gewicht dat overeenkomt met mijn lengte zou fijn zijn. Ik beweeg meer, let op mijn voeding, dat houdt het gewicht stabiel maar naar beneden wil het daarmee niet. De medicatie verminderen zit er voorlopig nog niet in. De keren dat ik dat probeerde, heb ik ervaren dat het niet verstandig is... Dat het tijd nodig heeft, daar ben ik me ondertussen van bewust... maar zoveel tijd... had ik geloof ik niet vermoed. Verder focus ik me op die wekelijkse uitstap naar de grootstad... die doet me meestal deugd. Op verschillende vlakken. Omdat de mensen die ik ontmoet in winkels of in een tearoom meestal erg aardig zijn tegen me, geeft dat een positief en troostend gevoel.
Door welke vreemde dromen word ik geteisterd in mijn slaap... Ik kwam met mijn drie nog jonge kinderen van een zwembad.. wachtend op de autobus. Blijkbaar was de laatste net weg werd me verteld. In de verte nog een autobus, we liepen er naartoe, het was al donker. Eenmaal op de autobus leek die naar drie steden verderop te rijden... De droom verliep verder chaotisch met telefoneren met een soort draagbare telefoon maar aan de andere kant van de lijn vertelden ze alles behalve wat ik moest weten tot die uiteindelijk uitviel. Ten einde raad greep ik mijn eigen mobieltje dat ik wilde houden voor noodgevallen (want wat als de batterij daarvan ook leeg was?) Ondertussen huilden mijn zoontjes.Wat een nare en vreemde droom.
Van deze dag moet ik een week herstellen. Wat een overdonderende emoties... Ik weet niet meer dat ik besta. Murw. Op zowel fysiek als psychisch vlak. Wil er niet meer bij stilstaan... de dagen die komen... zal ik rusten tot het wel weer gaat. Moest me half lazarus drinken... om nog in staat te zijn voor haar wat te koken. Verder wil ik deze dag zo vlug mogelijk vergeten. Later vertel ik er misschien over.
Gespannen en verder niet weten hoe je het hebt. Ik denk dat ik er goed aan doe vroeger te vertrekken, zo zijn mijn gedachten alvast meer afgeleid. Hoop ik. Want dat deden ze gisteren ook niet meteen. Al de spanning en extra inspanning, ik voel het niet alleen emotioneel maar ook fysisch. Ik kon niet inslapen door de pijn in benen, schouder, armen. En toen ik sliep, werd ik gekweld in mijn dromen door die pijn... toen ik daaruit ontwaakte, had ik daadwerkelijk opnieuw (of nog altijd?) pijn... En dat na een belachelijk kleine uitstap. Mogelijk net door een verhoging van spanning de afgelopen weken? En ja, ook iets minder rust. Daardoor doemen de klachten van fibromyalgie blijkbaar weer op... al is het nog in draaglijke mate als ik het vergelijk met een jaar of wat geleden. Ik voel me of alles rondom me mij net niet overspoelt. Ik ben erg moe opgestaan vanmorgen. Ik voel dat er een tranendal klaarzit... maar ik weet dat het nog niet voor vandaag is... de zondvloed moet nog komen wat mijn tranen betreft. Afgelopen week heb ik nochtans twee maal tranen gelaten... de ene keer door een overmatige druk... de tweede keer sijpelden ze uit mijn ogen na een beeld op tv... Het waren geen van beide gevallen tranen die voor opluchting zorgden. Ze leken me meer op een druppel water in de woestijn.
Ik weet niet meer hoe ik het heb. Voel me zo in de war en van streek. Nochtans was deze ochtend vrij goed begonnen. Maar door opnieuw een onderbreken van het ritme is dat weinige rustgevende opnieuw overboord geslagen. De zorgen. De druk die er opnieuw op me is komen liggen. Ik voelde de drang me te verstoppen... deuren te sluiten... ik schreeuw om rust... om rust in en om mezelf... Het gaat niet zo goed nu... en opnieuw net als gisteren tijdens de avonduren dendert dat nare zinnetje door mijn hoofd. Het biertje hielp dit keer niet... en ik wou er geen tweede nemen als het eerste me al niet hielp. Zelfs de kalmerende wasbeurt heeft niet geholpen. Ik word geconfronteerd met de verscheurdheid... met het breekbare bouwwerk dat ik werd... en dan ben ik bezorgd of een dagbehandeling voor mij niet voor nog meer problemen zal zorgen.. nog meer ontreddering...? Ik ga naar het gesprek, al voelde ik enkele keren de wens om de afspraak af te bellen... Het lijkt me echter verstandig daar alle vragen al te stellen die bij me opkomen, is het niet goed voor nu... dan mogelijk voor de toekomst... en misschien is er nog een alternatief... tussen deze alles of niets... ? Ik vermoed dat het goed zal zijn dat ik straks na twee weken toch weer op therapie kan. Als ik mezelf nu liet gaan... dan schreeuwde ik de boel bij elkaar.
Ik droomde vannacht van mijn moeder. Een nare droom... net zo naar als zij was... zoals ik haar de meeste van mijn jaren ervaren heb. Ze vroeg me in mijn droom waarom ik niet meer met de kinderen kwam... Ik keek verwonderd... omdat ik er zeker van ben dat ze weet waarom... dat ze weet dat drie van mijn kinderen me niet meer willen zien, me ieder op hun manier verwierpen. Zij ziet ze nog wel... behalve degene die ze buitengooide... Ik liet haar weten dat mijn jongste nog bij me is... Mijn moeder gaf daarop als antwoord een smalend gelach ten beste... als om me te laten voelen dat ook dat niet lang meer duren zou. Het kwetste me... net zo erg als ze me ook in het echte leven... toen ik nog niet met haar brak... kwetste met zulke sneren en hatelijkheden.
Ik kreeg ondertussen een berichtje van mijn dochter. Het klinkt goed en tegelijk ook niet goed... toch putte ik er moed uit... Blij dat ik nu tenminste weet dat ze me kan bereiken als dat nodig moest zijn. Ik denk ook aan het moment dat ze vertrok. Waarom lijkt het al een week geleden? Nog altijd heb ik van hetzelfde verschijnsel last als ook bij ieder afscheid van mijn andere kinderen voor ze op reis vertrokken... dat ik het dag zeggen in feite nog eens zou moeten kunnen overdoen... omdat ik er telkens niet bij voelde... het gaat zo vlug... geen tijd om te beseffen, te voelen... daardoor voelt het telkens of ik geen afscheid kon nemen. Gelukkig maken berichtjes nadien het nog goed... en dus viel er ook nu toch een beetje druk van de ketel. Ik voel me zeer vreemd... alsof ik wil huilen en ik verdwaal in mijn leven. Teveel ingrijpende gebeurtenissen... teveel doorbreken van ritmes en veilige stramienen... denk ik.
Ik zou kunnen huilen... Waarom laat ze niets van zich horen? Is alles wel goed met haar? Doet haar mobieltje het niet? Ik weet niet wat ik moet... Ik wacht nog enkele uren, en wees maar zeker dat het me moeite kost, en dan stuur ik een sms-je naar haar vriendin. Ik wil ze niet storen... maar een kort berichtje is toch niet te veel gevraagd? Had ik het expliciet met haar moeten afspreken om tenminste een kort berichtje te sturen, dat alles goed verlopen is? Het leek me zo logisch. Ik wou haar niet nog meer spanning te bezorgen anders had ik het wellicht gevraagd voor ze vertrok. Ze reageerde alsof ze alles wel wist... ben ik er vanuit gegaan dat ze ook dat wist? En als ze het niet wist dat ze iemand om raad zou vragen hoe ze misschien haar gsm moet aanpassen in het buitenland als dat al niet automatisch gebeurt? Ik probeer niet te denken aan alle mogelijke rampscenario's... maar het wordt met het uur moeilijker. De hoofdpijn waar ik vanochtend mee opstond, is vast spanningshoofdpijn. Inmiddels is het beter. (sterke koffie lijkt daarbij te helpen, bij mij toch.) Was de vlucht zo'n nachtmerrie voor haar? Is ze flauw gevallen? Is ze ziek? Wil ze me wel een berichtje sturen maar heeft ze geen bereik en heeft ze daarom ook mijn nummer niet? Ik weet niet wat ik er van denken moet. Misschien hebben ze het wel zo druk dat ze geen seconde tijd vindt? Ik hoopte stiekem voor het slapen gaan dat ze toch nog een berichtje zou sturen. Niets. Ook vanochtend niet. Misschien is ze zo beduusd van alles dat haar hoofd er niet naar staat en dat ze zich ook niet bewust is van mogelijke ongerustheid bij me? Al hoop ik vurig dat het haar goed gaat... want hoe ellendig zal het niet zijn als ze zich niet goed voelt en ik machteloos vanop afstand dat te weten kom? Ik wil wel bereikbaar zijn voor haar... als ze me wil bereiken. Dat is het overwegende motief om straks toch haar vriendin een berichtje te sturen... zodat ze tenminste mijn nummer heeft, moest haar mobieltje het niet doen... en ze zich mijn vrij recent nieuwe nummer niet kan herinneren.
Ik weet dat mijn jongste me zeker niet slecht gezind is... zij was het die me wees op mijn angstig-onderdanige houding naar haar broers en zus toe de tijd dat ze nog met hun partners op bezoek kwamen. Hoe angstig ik me gedroeg bij hun bezoek en vooral na hun terechtwijzingen en gekijf, hun minachting en neerkijken op mij. Waarom? Omdat ik even iets anders in elkaar zit dan zij...?
Dat mijn jongste vandaag misschien norser lijkt dan andere dagen komt omdat zij in spanning zit voor de komende gebeurtenis en daar misschien niet mee voor de dag kan komen. Misschien moet ik er straks over beginnen. Ik geloof dat ik het zelf uit de weg ga uit angst met mogelijk haar angst of spanning geconfronteerd te worden. Maar dat doe ik nu toch ook? Ik vermoed dat ze zich sterker wil houden dan zij zich in werkelijkheid voelt.
Ik vraag me af wat er met mij gebeurd is dat ik zulke dingen nu vermijd waar ik vroeger aanvoelde waar het schoentje wrong en hielp... Ik werd een wezen dat lijkt op een op heel veel plaatsen gebarsten vaas... je geeft één licht tikje met je vinger... en die vaas valt in scherven uit mekaar. Daarom ga ik intuïtief nu wél zulke zaken uit de weg... Misschien ook omdat ik heb gevoeld hoe het gevaar bestaat dat ze heel hun angst, frustratie, woede, wrok of verdriet op mij gooien... Diepe zucht... Ik wil er straks met haar over praten... maar misschien kan ik meteen oefenen hoe zelfs daarin mijn grenzen te trekken. Steun bieden is OK maar niet de hele zooi overnemen... want daar zijn noch zij noch ik mee geholpen...
Ik wou dit tekstje bijna afsluiten toen ik me herinnerde wàt het ergste en diepste op mij drukt... en waar ik me blijkbaar zo erg voor afsluit dat ik het zelf niet eens meer besef en vergeet, telkens weer, erover te schrijven... Het is mijn grote angst voor ramptijdingen nu... mijn angst dat ik ook mijn jongste ga verliezen... alsof mijn vertrouwen in ook nog een 'goede afloop' volledig naar de haaien is na zoveel absurde gebeurtenissen de afgelopen jaren.
Het is bespottelijk dat ik als een angsthaas reageer op haar norsheid. Zo word ik opnieuw geconfronteerd met mijn nog steeds angstige reacties op anderen hun houding. Ik weet dat zij het liefst niemand in de keuken wil als zij de vaat doet, de keuken is niet erg groot, om niet te zeggen klein. Wanneer ik nog vlug een kop espresso wil maken, voel ik haar irritatie met de seconde stijgen. En wat doe ik, in plaats van mijn 'ruimte' in te nemen, ga ik angstig over met verontschuldigingen en net zo angstig gehaast om haar maar zo min mogelijk in de weg te lopen... terwijl dat hele kopje klaarmaken niet eens een minuut duurt... Ik weet dat anderen misschien niet eens die irritatie voelen en gewoon en ongestoord hun gang gaan, hun ruimte innemen... ik meen dat mijn hooggevoeligheid me het op dat vlak flink moeilijk maakt... want net daardoor pik ik die signalen zeer sterk op... en reageer ik er ook jammer genoeg net zo hevig op... (door angstig en gehaast te zijn om ze maar zo min mogelijk te irriteren) Daaraan merk ik toch dat ik me nog steeds gedraag alsof ik niet even veel recht heb om op de aarde te zijn dan een ander. Het lijkt of ik nog steeds diep in mezelf vertrek van het gevoel dat ik niet toegestaan ben te bestaan. Wanneer ik me zo angstig onderdanig gedraag, zorg ik voor een wisselwerking die niet erg goed is voor mijn welbevinden. Ik kweek toekomstige tirannen... vrees ik... zonder dat ik dat wens... want door me zo te gedragen, lijk ik grenzeloos. Het ergste is... dat ik me ook in het andere geval angstig gedraag... voorbeeld, ik vind een schaar in de badkamer die daar niet hoort... ik meld het haar die ze daar reeds lange tijd liet liggen... Ik was bezig mijn kamer op te ruimen... en had de schaar (meende ik) mee naar de woonkamer gebracht. Vandaag, dus twee dagen nadat ik melding maakte van de schaar in de badkamer vraagt ze me waar ik de schaar liet... Ik dacht dus in de woonkamer maar kan ze niet meteen vinden. Ik zoek boven naar waar ik ze dan wel zou kunnen gelaten hebben. Ik haast me... voel me schuldig... en zoek en zoek... tot ik ze uiteindelijk in de kast vind, iets verder dan de normale plaats waar ze hoort. Bij de hele handeling lijkt het of ik de enige schuldige ben... terwijl de directe aanleiding wel was dat ik die dure (kapperschaar) in de badkamer vond waarbij ze telkens een damp-en vochtbehandeling kreeg gedurende ieder gebruik van douche... Ook daarin ben ik niet kordaat in het grenzen trekken. En gedraag ik me eerder (nog steeds dus) als de grote schuldige... als degene die fouten maakt en niet deugt... Bizar om me daar plots zo bewust van te zijn. Er lijkt nog heel veel werk aan de winkel terwijl ik net dacht dat ik al jaren zo goed grenzen ben gaan trekken.
